Porcelain Moby A Memoir
Afbeeldingen
Artikel vergelijken
Moby
aan zijn vermoede afstamming van Herman Melville, schepper van het onsterfelijke
walvissenverhaal Moby Dick. Zijn vader overlijdt als hij twee jaar is, waarna hij door zijn
hippiemoeder wordt opgevoed. Zijn muzikale carrière begint Hall als gitarist en zanger in de
hardcoreband Vatican Commandos en, zij het voor slechts voor een paar optredens, Flipper. Ook
speelt hij korte tijd in Kurt Ralskes groep Ultra Vivid Scene. Op de golven van de acidhouse-
explosie gaat hij zich actief met dansmuziek bemoeien. Zijn vroege ambient-probeersels zijn
verzameld op Hotel. Hotel is een verzameling van dansnummers tot '93. De grote doorbraak komt
als hij de track Go opsiert met het Laura Palmer's Theme van de cult-tv-serie Twin Peaks. Op
Everything Is Wrong bestrijkt hij een onwaarschijnlijk breed terrein, van onvervalste trashcore via
klassiek en country tot en met ambient. Zijn hart ligt desalniettemin bij de snelle, opzwepende,
Eurorave-achtige techno van hits als Feeling So Real (met zang van Mimi Goese, ooit in het door
Michael Stipe geproduceerde Hugo Largo) en Everytime You Touch Me, muziek die hij in interviews
hartstochtelijk verdedigt en afzet tegen de in zijn ogen overpretentieuze undergroundtechno.
Moby is een van de meer zichtbare technomuzikanten en gebruikt die positie door in enkele korte,
bij Everything Is Wrong gevoegde essays zijn ideeën over milieu, geloof (hij is fanatiek christen) en
andere dringende zaken te uiten. Erasure, Michael Jackson, Yello, Pet Shop Boys, Orbital en Brian
Eno behoren tot degenen die gebruikmaken van zijn remix-kwaliteiten, terwijl zijn eigen songs op
Everything Is Wrong. Dj Mix Album een drastische revisie ondergaan. Op The Story So Far doet
Moby een vermetele poging om new age als ambient aan de man te brengen. Het gebruik van zijn
oude schuilnaam Voodoo Child, waaronder hij al verscheidene ravehits scoorde, kan niet
verhelpen dat zijn imago van techno-vernieuwer een flinke deuk oploopt. Zeker als Animal Rights
een bombastische elektronische rockplaat blijkt te zijn in de stijl van Nine Inch Nails. Als single
verschijnt That's When I Reach For My Revolver, een cover van de Amerikaanse noiseband
Mission Of Burma. Voor de Joy Division-tribute Means To And End neemt Moby het nummer New
Dawn Fades van de Engelsen op. Uit de restanten van punkbands Stiff Little Fingers en Void
formeert hij een liveband waarmee hij door Europa toert. Voor zijn eigen plezier geeft hij ook een
aantal concerten in kleine kraakpanden. Eens te meer bewijst Moby lak te hebben aan de wetten
van de muziekindustrie en zijn eigen plan te trekken. In '97 voorziet de Amerikaan het James Bond
Theme van opzwepende big beats. Geholpen door de aandacht voor de bijbehorende film
(Tomorrow Never Dies) wordt het nummer zijn grootste hit sinds Go. De single wordt gevolgd door
I Like To Score (Music For Films Vol. One), dat al zijn soundtrackwerk samenbrengt, aangevuld met
wat kliekjes, zoals de Joy Division-cover. Tijdens Pinkpop '98 blijkt de rave-techno-met-gitaren van
Moby een van de publieksfavorieten. Verrassend sterk is Play, dat elektronica combineert met
hiphopbeats en samples uit blues, gospel en soul. Het spirituele album is Moby's meest
consistente werk tot dusver. Play levert verscheidene hits op, terwijl de nummers ook veelvuldig
dienst doen op soundtracks. In '01 komt de DVD-versie van het album uit. Die zomer zet Moby het
in Amerika rondreizende Area:One-festival op, waaraan onder andere Nelly Furtado, The Roots en
New Order meedoen. Met leden van die groep, overlevenden van de Joy Division-mythe ten
slotte, brengt Moby in de toegiften geregeld New Dawn Fades ten gehore. In '02 volgt 18, dat qua
sfeer en opzet rechtstreeks in het verlengde ligt van Play. Moby treedt weer veelvuldig op, maar
geeft in '03 te kennen dat hij wil stoppen met toeren. In '04 komt Moby voor de tweede maal
onder het pseudoniem Voodoo Child met een techno-plaat, Baby Monkey. Een jaar later met het
gemakzuchtige, erg gelikt klinkende Hotel.
Bron: OOR Popencyclopedie
Samenvatting
From one of the most interesting and iconic musicians of our time, a piercingly tender, funny, and harrowing account of the path from suburban poverty and alienation to a life of beauty, squalor and unlikely success out of the NYC club scene of the late '80s and '90s.
There were many reasons Moby was never going to make it as a DJ and musician in the New York club scene. This was the New York of Palladium; of Mars, Limelight, and Twilo; of unchecked, drug-fueled hedonism in pumping clubs where dance music was still largely underground, popular chiefly among working-class African Americans and Latinos. And then there was Mobynot just a poor, skinny white kid from Connecticut, but a devout Christian, a vegan, and a teetotaler. He would learn what it was to be spat on, to live on almost nothing. But it was perhaps the last good time for an artist to live on nothing in New York City: the age of AIDS and crack but also of a defiantly festive cultural underworld. Not without drama, he found his way. But success was not uncomplicated; it led to wretched, if in hindsight sometimes hilarious, excess and proved all too fleeting. And so by the end of the decade, Moby contemplated an end in his career and elsewhere in his life, and put that emotion into what he assumed would be his swan song, his good-bye to all that, the album that would in fact be the beginning of an astonishing new phase: the multimillion-selling Play.
At once bighearted and remorseless in its excavation of a lost world, Porcelain is both a chronicle of a city and a time and a deeply intimate exploration of finding ones place during the most gloriously anxious period in life, when youre on your own, betting on yourself, but have no idea how the story ends, and so you live with the honest dread that youre one false step from being thrown out on your face. Mobys voice resonates with honesty, wit, and, above all, an unshakable passion for his music that steered him through some very rough seas.
Porcelain is about making it, losing it, loving it, and hating it. Its about finding your people, your place, thinking you've lost them both, and then, somehow, when you think its over, from a place of well-earned despair, creating a masterpiece. As a portrait of the young artist, Porcelain is a masterpiece in its own right, fit for the short shelf of musicians memoirs that capture not just a scene but an age, and something timeless about the human condition. Push play.
Productspecificaties
Inhoud
- Taal
- en
- Bindwijze
- Hardcover
- Oorspronkelijke releasedatum
- 17 mei 2016
- Aantal pagina's
- 406
- Illustraties
- Nee
Betrokkenen
- Hoofdauteur
- Moby
- Hoofduitgeverij
- Penguin Press
Overige kenmerken
- Extra groot lettertype
- Nee
- Product breedte
- 165 mm
- Product hoogte
- 36 mm
- Product lengte
- 243 mm
- Studieboek
- Nee
- Verpakking breedte
- 169 mm
- Verpakking hoogte
- 40 mm
- Verpakking lengte
- 242 mm
- Verpakkingsgewicht
- 724 g
EAN
- EAN
- 9781594206429
Je vindt dit artikel in
- Categorieën
- Taal
- Engels
- Boek, ebook of luisterboek?
- Boek
- Beschikbaarheid
- Leverbaar
- Studieboek of algemeen
- Algemene boeken
Kies gewenste uitvoering
Prijsinformatie en bestellen
De prijs van dit product is 29 euro en 99 cent. Dit is een tweedehands product.- Bestellen en betalen via bol
- Prijs inclusief verzendkosten, verstuurd door Mayflower Bookshop - Leiden
- Ophalen bij een bol afhaalpunt mogelijk
- 30 dagen bedenktijd en gratis retourneren
- Doordeweeks ook ’s avonds in huis
Anderen bekeken ook
Rapporteer dit artikel
Je wilt melding doen van illegale inhoud over dit artikel:
- Ik wil melding doen als klant
- Ik wil melding doen als autoriteit of trusted flagger
- Ik wil melding doen als partner
- Ik wil melding doen als merkhouder
Geen klant, autoriteit, trusted flagger, merkhouder of partner? Gebruik dan onderstaande link om melding te doen.