Porcelain

New-Yorkse technomuzikant die zijn pseudoniem dankt
aan zijn vermoede afstamming van Herman Melville, schepper van het onsterfelijke
walvissenverhaal Moby Dick. Zijn vader overlijdt als hij twee jaar is, waarna hij door zijn
hippiemoeder wordt opgevoed. Zijn muzikale carrière begint Hall als gitarist en zanger in de
hardcoreband Vatican Commandos en, zij het voor slechts voor een paar optredens, Flipper. Ook
speelt hij korte tijd in Kurt Ralskes groep Ultra Vivid Scene. Op de golven van de acidhouse-
explosie gaat hij zich actief met dansmuziek bemoeien. Zijn vroege ambient-probeersels zijn
verzameld op Hotel. Hotel is een verzameling van dansnummers tot '93. De grote doorbraak komt
als hij de track Go opsiert met het Laura Palmer's Theme van de cult-tv-serie Twin Peaks. Op
Everything Is Wrong bestrijkt hij een onwaarschijnlijk breed terrein, van onvervalste trashcore via
klassiek en country tot en met ambient. Zijn hart ligt desalniettemin bij de snelle, opzwepende,
Eurorave-achtige techno van hits als Feeling So Real (met zang van Mimi Goese, ooit in het door
Michael Stipe geproduceerde Hugo Largo) en Everytime You Touch Me, muziek die hij in interviews
hartstochtelijk verdedigt en afzet tegen de in zijn ogen overpretentieuze undergroundtechno.
Moby is een van de meer zichtbare technomuzikanten en gebruikt die positie door in enkele korte,
bij Everything Is Wrong gevoegde essays zijn ideeën over milieu, geloof (hij is fanatiek christen) en
andere dringende zaken te uiten. Erasure, Michael Jackson, Yello, Pet Shop Boys, Orbital en Brian
Eno behoren tot degenen die gebruikmaken van zijn remix-kwaliteiten, terwijl zijn eigen songs op
Everything Is Wrong. Dj Mix Album een drastische revisie ondergaan. Op The Story So Far doet
Moby een vermetele poging om new age als ambient aan de man te brengen. Het gebruik van zijn
oude schuilnaam Voodoo Child, waaronder hij al verscheidene ravehits scoorde, kan niet
verhelpen dat zijn imago van techno-vernieuwer een flinke deuk oploopt. Zeker als Animal Rights
een bombastische elektronische rockplaat blijkt te zijn in de stijl van Nine Inch Nails. Als single
verschijnt That's When I Reach For My Revolver, een cover van de Amerikaanse noiseband
Mission Of Burma. Voor de Joy Division-tribute Means To And End neemt Moby het nummer New
Dawn Fades van de Engelsen op. Uit de restanten van punkbands Stiff Little Fingers en Void
formeert hij een liveband waarmee hij door Europa toert. Voor zijn eigen plezier geeft hij ook een
aantal concerten in kleine kraakpanden. Eens te meer bewijst Moby lak te hebben aan de wetten
van de muziekindustrie en zijn eigen plan te trekken. In '97 voorziet de Amerikaan het James Bond
Theme van opzwepende big beats. Geholpen door de aandacht voor de bijbehorende film
(Tomorrow Never Dies) wordt het nummer zijn grootste hit sinds Go. De single wordt gevolgd door
I Like To Score (Music For Films Vol. One), dat al zijn soundtrackwerk samenbrengt, aangevuld met
wat kliekjes, zoals de Joy Division-cover. Tijdens Pinkpop '98 blijkt de rave-techno-met-gitaren van
Moby een van de publieksfavorieten. Verrassend sterk is Play, dat elektronica combineert met
hiphopbeats en samples uit blues, gospel en soul. Het spirituele album is Moby's meest
consistente werk tot dusver. Play levert verscheidene hits op, terwijl de nummers ook veelvuldig
dienst doen op soundtracks. In '01 komt de DVD-versie van het album uit. Die zomer zet Moby het
in Amerika rondreizende Area:One-festival op, waaraan onder andere Nelly Furtado, The Roots en
New Order meedoen. Met leden van die groep, overlevenden van de Joy Division-mythe ten
slotte, brengt Moby in de toegiften geregeld New Dawn Fades ten gehore. In '02 volgt 18, dat qua
sfeer en opzet rechtstreeks in het verlengde ligt van Play. Moby treedt weer veelvuldig op, maar
geeft in '03 te kennen dat hij wil stoppen met toeren. In '04 komt Moby voor de tweede maal
onder het pseudoniem Voodoo Child met een techno-plaat, Baby Monkey. Een jaar later met het
gemakzuchtige, erg gelikt klinkende Hotel.

Bron: OOR Popencyclopedie