Russisch water roman

Het boek in één adem uitgelezen. Het begint met een pracht van een beginzin "Ik ben tamelijk dik en redelijk lui." En zo staan er regelmatig zeer treffende one-liners om karakters te typeren zoals "Ze was het type dat het erg vond dat ze darmen had."

De triestheid en het onvermogen van de hoofdpersoon zijn trefzeker en scherp beschreven, en met een gemak en mooi en heldere taal. Lezen !!!

Geschreven bij Russisch water

OVER DE AUTEUR::
Caroline Ligthart ( 1965) publiceerde korte verhalen in Hollands Maandblad, De brakke Hond en De Revisor. Zij ontving diverse Vlaamse prijzen voor haar werk o.m. van Het Belang van Limburg, Hendrik Prijs en De Brakke Hond. Russisch water werd genomineerd voor de VrouwDebuutPrijs 2010-2012.

OVER DE COVER:
Aan de zijkant een prachtig silhouet van een vrouw en in het midden een voornamelijk blauw oppervlak. De kleur van water? Het maakt in ieder geval nieuwsgierig.

MIJN PERSOONLIJKE MENING:
De achterflap sprak mij meteen aan en de auteur heeft mij niet teleurgesteld. Op de eerste bladzijde staat geschreven:
Ernaast leven
Aan de rand van iets zij denkt dat het leven wordt genoemd blijft hij zitten wachten tot iemand hem de hand reikt en zegt kijk zo intrekken wijd sluit.

De betekenis hiervan wordt duidelijk als ik het boek heb gelezen. Gijs vertelt het verhaal vanuit zijn visie en gevoel. Hij schrijft over zichzelf: Ik ben tamelijk dik en redelijk lui. Hij is 38 jaar en woont in een appartement in Amsterdam waar hij uitzicht heeft op een plein. Op zekere dag ziet hij Alma lopen en rent als een gek naar beneden. Zoals hij zelf schrijft: Alma heb ik als een havik gevangen. Bij de geldautomaat voeren ze het eerste korte gesprek en gaan daarna samen wat drinken. Gijs heeft het telefoonnummer en adres van Alma. Hij laat 4 dagen achter elkaar een pizza bij haar bezorgen waarop telkens een deel van zijn telefoonnummer staat. Na 4 dagen belt Alma en zegt meteen: ik houd niet van pizza. Hij belooft haar een exclusief vijfgangendiner te maken. Ze blijft meteen 3 dagen bij Gijs, maar moet dan weer aan het werk als docent communicatiewetenschappen aan de universiteit. Alma is 36 jaar. Gijs probeert haar bij zich te houden en zegt: Ga met mij mee naar Rusland. Het kost hem weken om Alma om te praten.
Ze wonen afwisselend in Rusland in een datsja aan de Wolga en in Amsterdam.

Het is een bewogen relatie met heel veel heftige liefde, strijd en echte gesprekken.Niet zonder, maar in feite ook niet met elkaar kunnen leven door het grote verschil in karakters en visie op hun verdere leven. Zij wil graag kinderen, in eerste instantie hij ook, maar dan weer niet. Hij overdenkt waarom hij wel of geen kinderen zou willen, terwijl Alma zeker weet dat ze dit wil. Ze gaan heel ver om Alma haar kinderwens in vervulling te laten gaan. Ondertussen weet Gijs zich geen raad en kent geregeld periodes van niks willen en doen, alleen maar liggen en wandelen langs de rivier. De periodes dat Alma alleen terug is naar Amsterdam ervaart hij als vrijheid, geen verantwoording te hoeven afleggen om Alma vervolgens weer heel erg te missen.

Gijs is een denker en wil alles kunnen beredeneren, terwijl Alma meer een gevoelsmens is. Bij iedere beslissing neem je ook een beslissing voor de ander, raak je de ander daar is Gijs zich van bewust. Hij houdt van Alma, maar is dit genoeg?

In de periode dat Gijs samen met de 7 jarige Mare in Rusland is overdenkt hij zijn tijd met Alma. Alles komt er uit: boosheid, verlangen, pijn en verdriet, maar wat is zijn conclusie?

De auteur weet op treffende wijze te beschrijven wat keuzes, beslissingen en twijfel met een mens kan doen. De schrijfstijl is prettig. Er komt een stukje psychologie om de hoek kijken, maar alles wordt zo beschreven dat het voor velen zeer toegankelijk is.

Een zin die achter in het boek staat trof mij zeer: Hoe moet ik herdenken als ik nog lang niet uitgedacht ben?

Quote uit Russisch water: Ik geloof niet in schuld, ik geloof in onvermogen.

Geschreven bij Russisch water

Kleine roman, aangrijpend en beklemmend geschreven. Direct en recht voor zijn raap. Je bent je bewust van een ijzige Russische kou, door het hele verhaal heen. Over een man en een vrouw die hun gevoelens en diepste wensen niet uiten en misschien ook wel niet kennen - zoals zo vaak in het echte leven. Zich vastklampend aan een idee-fixe, slijten ze hun dagen aan de oppervlakte, in een surrealistische setting, bijna banaal, en drijven uit elkaar. Je proeft van meet af aan dat er iets vreselijks moet gebeuren. In één teug uitgelezen. Geschreven vanuit het oogpunt van de man - door schrijfster Caroline knap geraakt!