Scharrelhaan biecht

Jean Pierre Dumoulin, ooit een succesvolle en uitermate intelligente advocaat, werd wegens misbruik van vertrouwen, schending van geheimhouding en valsheid in geschrifte gedwongen de balie te verlaten. Hij werkte dan vervolgens kortstondig als administratief medewerker bij een verzekeringsmakelaar, bij een antiekhandelaar, als nachtportier in een hotel en later als verkoper bij een incassobureau. Aanvallen van razernij en roekeloos gedrag ten gevolge van drankmisbruik begonnen zijn gezin echter steeds vaker te teisteren. Alcoholisme en escapisme werden een rode draad in zijn leven en zouden ook het leven van zijn vrouw jarenlang beheersen.
?Voor zijn alcoholverslaving werd Jean Pierre Dumoulin herhaaldelijk opgenomen in klinieken en onderging hij de geijkte ontwenningskuren. Een exacte diagnose van zijn destructieve gedrag en zijn neiging om onaangekondigd de benen te nemen waarbij hij geregeld in de zelfkant van de maatschappij belandde, werd pas later en eigenlijk veel te laat gesteld. Uiteindelijk werd duidelijk dat hij naast alcoholisme ook aan een manisch-depressieve stoornis leed.
?Periodes van schijnbaar normaal gezinsleven en relatief succes werden afgewisseld met onophoudelijk alcoholmisbruik, geldverkwisting en nieuwe schulden, geweld en manisch vluchtgedrag, seksuele ontsporing en prostitutiebezoek. Hij werd directeur van een groot incassobureau in Brussel, maar ging voor die firma als crisismanager in Parijs wonen waar zijn drankgebruik een nieuw dieptepunt bereikte. Na een opnieuw vergeefse ontwenningskuur in een gespecialiseerde inrichting richtte hij zijn eigen incassobureau op waarvan hij anderhalf jaar later zijn aandelen verkocht om zonder enig teken van leven naar Spanje te vertrekken, zijn vrouw en vier kinderen in België achterlatend. Hij verspilde er een klein fortuin en schreef er zijn eerste roman Café la Lune, een geromantiseerde autobiografie vol leugens en onwaarheden, die gunstige kritieken kreeg.
?In zijn nieuwe boek Scharrelhaan biecht Dumoulin nu voor het eerst onverbloemd de rauwe waarheid op over de kwelling van de bipolaire stoornis en de drankverslaving, en de onmacht en onkunde van de psychiatrie. Ook schetst hij treffend zijn collega’s- medeverslaafden en hun therapeuten en het troosteloze leven in ontwenningsklinieken. De ondertitel Biecht moet dan ook niet lichtzinnig worden opgevat.
?De auteur heeft bovendien door het hele boek dagboek- notities en overpeinzingen van zijn vrouw en dichteres Patricia Lasoen geweven, en fragmenten uit haar ongepubliceerde roman De Silbermannaalden, getuigenissen die een schrijnend beeld oproepen van haar leven met een totaal losgeslagen man.

Scharrelhaan is het verslag van een wild versplinterd en verloederd leven, gekenmerkt door manische depressie en alcoholisme. Maar het is ook een heftige kritiek op de psychiatrie en de nutteloosheid van veel therapieën.
Het is bovendien meeslepend en uitstekend geschreven