Schuim der aarde roman

Geschreven bij Schuim der aarde

Roxane van Iperen heeft altijd al bewondering voor schrijvers gehad en ze hoopte ook ooit zelf eens een boek te schrijven. Omdat ze druk was met haar gezin en werk is het schrijven er nooit van gekomen. Tot ze een idee, dat al een tijdje in haar hoofd zat, begon uit te werken. Het resultaat is Schuim der Aarde, haar debuutroman. Behalve als schrijfster werkt ze als jurist, strateeg en publicist. Haar publicaties verschijnen onder andere in Het Financieele Dagblad, NRC Handelsblad en het Parool. Roxane is eveneens gastcorrespondent Brazilië voor De Correspondent, een digitaal nieuwsmedium.

Ergens op de sertão, een droog gebied in het noordoosten van Brazilië, leeft het jongetje Anjo. Hij woont daar samen met vijf andere kinderen en twee nogal wrede mannen. Ze krijgen regelmatig bezoek van truckers die zich met de kinderen mogen vermaken. Op een dag vindt er een dramatische gebeurtenis plaats en Anjo vlucht weg. Hij komt terecht in een wereldstad, een eind van de sertão vandaan. In een van de sloppenwijken van deze stad wonen de jonge prostituees Lucy en Angelica. Lucy wordt zwanger, wil het kind niet houden, maar brengt het toch op de wereld. Vanaf dat moment verandert haar leven. In de stad zelf woont Elizabet, agente en getrouwd met de hoofdcommissaris van politie. Elizabet heeft alles wat ze zich kan wensen, maar toch ontbreekt er iets dat haar helemaal gelukkig zal maken: een kind.

Het boek heeft drie verschillende verhaallijnen: de stad, de sertão en de berg. Hoewel het leven in ieder van deze gebieden verschillend is, heeft het toch ook overeenkomsten: de ellende die er heerst, maar ook de rauwheid die het leven in ieder van deze gebieden kent. Het maakt dan niet uit of je tot de zogenaamd betere klasse hoort of tot de paria's. Uit ieder van de verhalen blijkt dat het nergens rozengeur en maneschijn is. Dat is door Van Iperen goed en indringend beschreven.

Vanaf het begin, maar eigenlijk ook na het lezen van de tekst op de achterflap, weet je dat het geen vrolijk boek zal zijn. Het geeft een realistisch beeld van de armoede die in een wereldstad kan heersen, dat de verstotenen nergens welkom zijn en daardoor afgezonderd leven, maar ook dat de mensen die in een sloppenwijk wonen hun bestaan zo aangenaam mogelijk maken zodat ze toch nog wat plezier in hun leven hebben. Het verhaal is daardoor bij vlagen aangrijpend, maar het heeft ook zijn aandoenlijke en vrolijke kanten.

Misschien lijkt het dat Schuim der aarde een moeilijk leesbaar boek is. Daar is echter geen sprake van, het leest zelfs onverwacht vlot. Komt dit doordat je tijdens het lezen het gevoel krijgt dat je deel uitmaakt van het verhaal? Waarschijnlijk wel. En dat is de verdienste van de schrijfster. Daarnaast zijn er zijn enkele momenten dat het verhaal spanning heeft, enkele verrassende wendingen heeft en zeker nieuwsgierig maakt. Want uiteindelijk wil je wel weten hoe het met ieder personage verloopt.

Schuim der aarde is een boek in een over het algemeen prachtige schrijfstijl. Sommige situaties worden niet bij naam genoemd, maar dusdanig beschreven dat je precies weet wat ze inhouden of wat er gebeurt. Aanvankelijk lijken de drie verhalen op zichzelf te staan, maar heel subtiel vloeien ze samen en hebben toch min of meer met elkaar te maken. Zowel tijdens het lezen, maar ook na het dichtslaan van de laatste bladzijde, moet je wat je gelezen hebt even verwerken. Het zet aan tot nadenken en is ook (weer) een eye-opener dat we het in ons eigen lang zo slecht nog niet hebben.

Geschreven bij Schuim der aarde

Ik ben nog nooit in Brazilië geweest, maar ik heb, na het lezen van dit boek, toch een beetje het gevoel dat ik weet hoe het daar is. Het is geschreven op een manier die je de stank doet ruiken, en de ellende doet voelen. Op momenten verbaasde ik me over de simpele vreugde die de hoofdpersonen ook mee maken, hoe hun realiteit zo anders is dan de onze. De gebeurtenissen zijn heftig, maar worden zonder grove taal verteld, waardoor je fantasie nog harder op hol slaat.
Het verschil tussen rijk en arm, en dan de vele lagen arm die daar onder nog liggen, worden knap neergezet. De levens van de hoofdpersonen worden heel slim door elkaar geweven. Terwijl ik over de ene persoon las, vroeg ik me af hoe het met de andere personen was. Ik baalde dat ik het in vier dagen uit had! Ook het einde vond ik verassend. Echt een aanrader, ik kan het me ook helemaal als film voorstellen!

Geschreven bij Schuim der aarde

Een boek dat mij vanaf de eerste pagina gepakt en geraakt heeft. De verhaallijnen zijn zeer knap verweven en blijven tot het einde boeiend. Door de gedetailleerde beschrijving levensecht. Schuim der aarde is een must voor iedereen die iets met Brazilië heeft.

Geschreven bij Schuim der aarde

Ik heb dit boek als vooruitexemplaar mogen ontvangen om te lezen en het is een overweldigend verhaal.
Personages zijn/raken met elkaar verweven in een verhaal dat je in één keer wil uitlezen. Het geeft een triest
beeld van een wereld waar ik te weinig van weet en waarschijnlijk velen met mij.

Geschreven bij Schuim der aarde

Prachtboek, naar en prachtig tegelijkertijd, over ongelijkheid en moois vinden ondanks ellende. door willen lezen en willen stoppen en dan toch doorlezen. In 1 ruk uitgelezen bij kacheltje op de camping.

Geschreven bij Schuim der aarde

Het is echt lang geleden dat ik zo'n waanzinnig boek heb gelezen. Het heeft me meteen gegrepen en meegenomen naar Brazilië. Daar was ik getuige van het wel en wee van de hoofdpersonages, wiens levens ingenieus met elkaar verbonden zijn. Ik heb met ze meegeleefd, meegehuild, meegelachen en baalde verschrikkelijk toen ik de roman na drie dagen uit had.
Het boek gaat onder je huid zitten en laat je pas los op de laatste bladzijde. Een zeer diepe buiging voor schrijfster Roxane van Iperen, die met haar debuutroman zichzelf voor eeuwig op de kaart zet.
We hebben er in Nederland een schrijfster bij van wereldklasse!

Geschreven bij Schuim der aarde

In een schuur onderaan 'de Berg' groeit Anjo en vijf andere verweesde kinderen op. Ze moeten het met elkaar zien te redden. Ze zijn daar niet alleen, Negro, Chico en de 'wijven'. zorgen ervoor dat er in ieder geval meestal wat te eten is. Hun zogenaamde voogden zorgen misschien dan wel voor eten, maar zijn ook bijzonder wreed naar de kinderen. Het gaat zover dat Anjo besluit om de groep te verlaten op zoek naar een beter leven. Naast Anjo en de andere weeskinderen maken we ook kennis met het leven op de berg en in de bovenwereld: de prostituee Lucy en de politieagente Elizabet.. Het boek beschrijft heel indringend het leven in dit gedeelte van Brazilië. Gedetailleerd wordt de hardheid van het bestaan beschreven. Als je het boek leest wordt je deelgenoot van dit bestaan. Soms emotioneel, soms gechoqueerd. Je voelt als het ware het verdriet en de pijn van de personages. Sommige gebeurtenissen zijn soms te gruwelijk om te lezen. Het allermooiste van het boek vond ik toch wel hoe de schrijfster de verbindingen legt tussen de verschillende personen. en dat dit op het eind pas steeds meer duidelijk wordt.
Je wilt het boek aan een stuk uitlezen, maar de gebeurtenissen dwingen je soms om het even dicht te doen.
Knap van Roxanne van Iperen als debuutroman.

Geschreven bij Schuim der aarde

Roxane van Iperen is het gelukt! Ze heeft mij, géén boekenfreak, haar verhaal ingesleurd en me pas losgeweekt nadat de laatste letters gelezen waren. Hoe oneerlijk is het leven en wat maakt toch dat je je ondanks continue tegenslag blijft vastklampen aan het leven? En het je zelfs lukt geluk te ervaren? Dat uiteenlopende milieus soms meer gemeen hebben dan je denkt, bewijst dit boek. Ik heb vooral gesmuld van de poëtische zinnen die met regelmaat oplichten in de tekst. Hulde!

Geschreven bij Schuim der aarde

... naar een wereld ver van hier, ver van ons o zo andere Westerse bestaan... Heftig, aangrijpend en prachtig beschreven. Van de zijlijn kijk je mee naar de gruwelijkheden van alle dag.

Geschreven bij Schuim der aarde

Vanaf de eerste pagina had ik het idee dat ik een "film aan het lezen" was: ik zag zonder moeite elke scene, elk landschap voor ogen.
Het einde vind ik ronduit briljant, omdat je op het verkeerde spoor gezet wordt, maar dat spoor zou niet realistisch zijn geweest.
Dit is het eerste boek waarvan ik na het lezen van de laatste pagina meteen weer op pagina 1 wilde beginnen om het nogmaals te lezen.