Serena

Geschreven bij Serena

North Carolina, 1930. Grootgrondbezitter George Pemberton en zijn kersverse echtgenote Serena zwaaien de scepter over een houtimperium in de Appalachen. Het leven in de bergen is hard en gevaarlijk, in het bijzonder voor de houthakkkers die voor Pemberton werken. Ratelslangen, vallende bomen, snelstromende beken en winterkou eisen menig leven. De onberekenbare natuur boezemt Serena echter geen greintje angst in, integendeel, zij geniet ervan om de strijd met de natuur aan te gaan: Ze temt een reusachtige arend en jaagt met hem op ratelslangen, ze schiet onverschrokken een beer van dichtbij en ze rust niet tot er van de dichtbeboste bergen niet meer over is dan kaalgekapte hellingen. Niet alleen met de natuur zelf gaat ze het gevecht aan, maar ook met de natuurbeschermers die zich inzetten om van 'haar' gedeelte van de Appalachen een nationaal park te maken. Serena's heerszucht is grenzeloos en ze deinst er niet voor terug om mensen die haar op wat voor manier dan ook dwarsbomen van het leven te beroven. Vooral het zoontje dat Pemberton bij één van de keukenhulpen heeft, is zijn leven niet zeker nadat Serena zelf van een dood kindje is bevallen. Hij en zijn moeder moeten op de vlucht slaan om aan Serena's wraak te ontkomen…

In een recensie die ik over dit boek las, werd Serena vergeleken met Lady Macbeth. Deze vergelijking gaat om diverse redenen op: Net als haar 16de eeuwse Schotse geestverwant neemt Serena's ambitie en heerszucht buitensporige vormen aan. Ook door de manier waarop Ron Rash haar beschrijft, doet Serena denken aan een personage uit een toneelstuk. De lezer leert haar alleen kennen door haar handelingen, naar wat haar drijfveren, gevoelens en gedachten zijn blijft het gedurende het hele verhaal gissen. Dat is enerzijds jammer, want ondanks dat Serena geen sympathieke dame is, zou het toch interessant zijn haar wat beter te leren kennen. Anderzijds is het een deel van de kracht van het boek dat ze min of meer een mysterie blijft. Ron Rash voert echter nog een belangrijk personage op waarvoor je als lezer wel sympathie kunt hebben: Rachel Harmon, de moeder van Pembertons' onwettige zoontje. Zij is in alles de tegenpool van Serena. De hoofdstukken waarin wordt beschreven hoe zij zich staande weet te houden als alleenstaande moeder in de Appalachen van de jaren '30, zijn welkome afwisselingen op de hoofdstukken waarin Serena de hoofdrol speelt.