Stil in mij overleven bij de nonnen

Op 11 maart 2013 werd in een uitzending van Pauw & Witteman aandacht besteed aan het Tweede Rapport van de commissie Deetman: Seksueel misbruik van en geweld tegen meisjes in de Rooms-katholieke Kerk. te gast was onder andere mevrouw Els Mulkens die vertelde over de wreedheden die zij als meisje had moeten ondergaan op het internaat waar nonnen de scepter zwaaiden. Het verdriet, de pijn, de vernedering. Een boek dat de lelijke kant van de mensheid laat zien. Barbaarsheid, gekleed in habijt. 'Veel vrouwen die dit als kind is overkomen, houden hun mond. Dat stilzwijgen willen we met dit boek doorbreken.' Daniëlle Hermans en Esther Verhoef over Stil in mij – overleven bij de nonnen.

Waar gaat Stil in mij over?
Daniëlle: In ‘Stil in mij’ hebben Esther Verhoef en ik de verhalen van eenentwintig vrouwen opgetekend die tijdens hun jeugd in rooms-katholieke instellingen hebben gezeten en daar door nonnen ernstig mishandeld zijn.

Hoe kwam dit verhaal bij jullie?
Esther: Vorig jaar maart vertelde Els Mulkens bij Pauw & Witteman over haar jeugdervaringen bij de nonnen. Haar verhaal raakte ons, omdat onze moeders ook bij de nonnen op school hadden gezeten. We raakten erover in gesprek en besloten al snel om er gezamenlijk iets mee te gaan doen. Els Mulkens is één van de geïnterviewde vrouwen in Stil in mij.

Waarom wilden jullie dit verhaal opschrijven?
Esther: Omdat niemand anders het deed. Er was en is terecht veel aandacht voor wat jongetjes is overkomen in de Rooms Katholieke kerk, maar dat ook nonnen kinderen mishandelden en seksueel misbruikten, was nog vrij onbekend. De meeste mensen die ik erover sprak, konden het zelfs amper geloven. Veel vrouwen die dit als kind was overkomen, hielden dan ook hun mond. Dat stilzwijgen wilden we doorbreken.

Wat hopen jullie met het boek te bereiken?
Esther: We willen de vrouwen de stem teruggeven die hen als kind is ontnomen. Heel Nederland heeft er recht op te weten wat er zich heeft afgespeeld tussen de jaren dertig en negentig achter de gesloten deuren van rooms katholieke weeshuizen en internaten. We hopen ook dat er meer begrip zal komen voor deze grote groep vrouwen die vergelijkbare mishandelingen zijn overkomen. Naar schatting zijn dat er 10.000 tot 40.000 in Nederland. Uiteindelijk hopen we op erkenning van wat deze vrouwen is aangedaan, omdat veel kloosterordes nu nog steeds weigeren met deze vrouwen in gesprek te gaan.

Bij sommige stukken kreeg ik buikpijn tijdens het lezen. Verdriet ook. Hoe gingen jullie met jullie eigen emoties om?
Daniëlle: Ik heb mijn emoties tijdens het houden van de interviews zoveel mogelijk opzij gezet. Anders had ik dit project niet kunnen afmaken. Daarnaast wegen onze emoties niet op tegenover hetgeen wat deze vrouwen hebben meegemaakt.
Esther: Ik heb ook geprobeerd om puur met mijn vak bezig te zijn; woorden, zinnen. Maar de emoties kruipen toch binnen, inderdaad. Ik heb vaak afleiding gezocht in humor, en het gezelschap van positieve, vrolijke mensen.

Is de wereld nog steeds een mooie plek voor deze vrouwen?
Esther: Een prettig leven is voor hen minder vanzelfsprekend dan voor vrouwen die een zorgeloze jeugd hebben doorlopen. Veel van hen leven nog dagelijks met de gevolgen van de mishandelingen in hun kindertijd, ze worden beperkt door lichamelijke en psychische problemen.
Daniëlle: Dat deze vrouwen de kracht en de moed hebben kunnen opbrengen om in het leven te staan zoals ze nu doen, daar hebben wij heel veel respect voor. Het zijn enorme doorzetters en ze hebben hun verleden mentaal en fysiek overleefd door een grote vechtlust tentoon te spreiden. Die vechtlust kan niemand ze meer afnemen.

Voor meer interviews, kijk op www.bol.com/boekenredactie.

Geschreven bij Stil in mij

Van mijn ouders had ik wel een indruk over de enorme strengheid, de liefdeloosheid en het gebrek aan aandacht op door kloosterlingen geleide internaten. Gelukkig hebben zij niet te maken gekregen met misbruik, in welke vorm dan ook. Toch is er ook bij hen al sprake van een traumatische ervaring, dus hoe verschrikkelijk moet het geweest zijn voor de vrouwen die in dit boek aan het woord komen. Ik heb lange tijd getwijfeld of ik dit boek wel wilde lezen en ik had er moeite mee om te lang achter elkaar door te lezen. Je kunt zo veel steun aan je geloof hebben, maar voor de mannen en vrouwen die voor het klooster gekozen hebben, is dat toch kennelijk niet altijd een geschikte leefvorm geweest en daarmee hebben zij zich waarschijnlijk geen raad geweten, waardoor dergelijke vreselijke handelingen hun uitweg waren. Men keek zo op tegen deze mensen, maar de vrouwen die deze verhalen vertellen hebben daar allerminst reden toe. Helaas werd in die tijd ook niet echt naar kinderen geluisterd en daardoor konden dergelijke verschrikkingen zo lang, deels in het ongewisse bestaan. Heel triest.

Helaas kwamen er bij mij ook herinneringen omhoog uit mijn 6 weken(?) verblijf in een kolonie.
Veel dingen uit het boek kwamen , helaas vooral in mijn dromen/nachtmerrie 's, weer tot leven.
Wat jaren "geblokt" is geweest kreeg ruimbaan.
Heb daardoor wel weer een verwerkingsproces kunnen/moeten starten.
Een boek dat je ogen opend voor de mensen, waarvan je weet/vermoed dat ze in dit soort situaties hebben gezeten.
Zeker het lezen en overdenken waard.

Aangezien ik niet goed in mijn andere boeken kon komen, besloot ik in nog een boek te beginnen voor mijn 2015 reading challenge: 'A non-fiction book'.

Enkele jaren terug was het misbruik van priesters in kerken volop in het nieuws. Over het misbruik door nonnen hoorde je niks, terwijl er dat wel degelijk was!

Dit boek heeft me wel doen schrikken eigenlijk. Ik zag nonnen altijd als lieve, vaak oude vrouwen. Dat nonnen in internaten zich vaak heel anders gedroegen was mij vreemd. Helaas is dat wel het geval. Na het lezen van al deze verhalen van slachtoffers van de nonnen, is het mij wel duidelijk geworden dat vrouwen door hen niet enkel seksueel misbruikt werden, maar misschien nog wel veel vaker en heftiger geestelijk misbruikt.

Ik vind het gedrag van deze nonnen echt onbegrijpelijk. Logisch dat zoveel van deze vrouwen van hun geloof afgevallen zijn. Hoe kan het nou dat vrouwen die 'geroepen' zouden zijn door God, om hem compleet te dienen, zich zo zouden gedragen tegen onschuldige kinderen. Waarom zouden zij kinderen een rot gevoel willen geven, ze buiten sluiten, treiteren, lichamelijk, geestelijk en seksueel mishandelen? Als dat vanuit het geloof is, ben ik blij dat ik niet geloof.

Deze vrouwen hebben een trauma voor hun leven. Dat is erg goed te lezen in dit boek. Veel vrouwen zijn nooit meer gelukkig geworden en kunnen niemand vertrouwen. Veel vrouwen kwakkelen ook nog steeds veel met hun gezondheid, wat in mijn ogen echt in die internaten is ontstaan. Wat ik nog het meest schrijnende vindt om te lezen is dat deze vrouwen, die nu langzamerhand de bejaarde leeftijd bereiken, zichzelf wat gaan aandoen als ze ooit afhankelijk van anderen zullen worden. Logisch dat als je ouder wordt je afhankelijk gaat worden van anderen, maar deze vrouwen kunnen dat niet meer aan. Zij willen compleet zeggenschap hebben over hun leven en lichaam. Zeer schrijnend dat de nonnen hun zelf nu op latere leeftijd nog steeds blijven achtervolgen.

Ondanks dat ik het boek echt indrukwekkend en verhelderend vond, heb ik het maar 3 sterren gegeven. Dit heb ik gedaan, aangezien ik de emoties in dit boek niet voel. Dit zal waarschijnlijk bewust zo geschreven zijn, maar dit maakt dat ik me minder goed kan inleven. Ik voelde enorm de afstand tussen mij en die vrouwen. Toch heeft dit boek ook gezorgd voor een stilte in mij. Ik heb enorm veel respect voor deze vrouwen en alle andere vrouwen, die ooit zo misbruikt zijn door nonnen.

Uiteraard begrijp ik dat niet alle nonnen zo gehandeld hebben, maar helaas zijn er wel erg veel nonnen wel degelijk ontspoord.

Ik ben op dreef met non-fictie boeken, heb er dit jaar al een aantal gelezen en de verhalen pakken mij juist omdat het waar gebeurd is.
Zo ook dit boek,...wat een schrijnende verhalen....
Met belangstelling en afschuw heb ik ze gelezen. Ik vind het goed dat er op deze manier aandacht is geschonken aan meisjes in internaten en kloosters binnen de Katholieke kerk.
Er is veel aandacht geweest voor jongens maar de meisjes hadden net zo goed te lijden onder het gezag van nonnen. En dan denk je in eerste instantie aan lieve, oude vrouwen die in geloof van God de kinderen liefde gaven.... daar denk ik nu een stuk genuanceerder over (de goede nonnen daar gelaten..)

Wat een regelrechte schande; bij elk verhaal gingen de haren op mijn armen wel overeind staan.
Opvallend vond ik dat veel nare ervaringen van de meisjes overeen kwamen. Het waren dus geen incidenten maar het algemene beleid (zoals met het eten en de straffen die toegediend werden).
Het seksuele misbruik was geen beleid maar vond wel plaats door sommige angstaanjagende nonnen.
Wat een seksueel gefrustreerde vrouwen, en dan je onderdrukte seksuele verlangens botvieren op kinderen.
Macht uitoefenen en het kind pijn doen op allerlei gebied...
Ik voelde walging en woede....

Het celibatair moeten leven lijkt mij ook een onderwerp van discussie. Bij de protestanten mogen dominees ook trouwen en een gezin stichten waarom binnen de Katholieke kerk dan niet?
Het onthouden van seksualiteit is niet natuurlijk en vind in deze een uitweg via de kinderen...
Dat kan God toch niet bedoeld hebben?!
Ook hier vind ik het belangrijk een onderscheid te maken tussen het geloof en het beleid dat mensen er rond omheen maken. De frustraties, onderdrukkingen, macht uitoefening, het inboezemen van angst, de kinderen onthouden van liefde, genegenheid en aandacht en ze gebruiken als werkslaaf zonder de mogelijkheid te bieden te leren op een school.... allemaal beleid van een stel mensen die het echt niet begrepen hebben....
En dan de zwijg mentaliteit; iedereen wist het maar niemand deed iets.... een schande!

Ik ga nu een boek lezen van John Boyne:`de grote stilte.´ Over een priester die terug kijkt op zijn leven en zijn aandeel aan die stilzwijg politiek in de Ierse Rooms Katholieke kerk en het misbruik dat plaats vond....
Als aansluiting op dit boek (Stil in mij)

Ik ken gelukkig zelf niet de ervaring van een verblijf bij de nonnen, maar ken de verhalen van mijn moeder. En daardoor was mijn interesse gewekt om hier meer over te lezen. Dit boek is opzienbarend in deze tijd waarin misbruikverhalen de ronde gaan van mannelijke geestelijken van de Katholieke kerk in de vorige eeuw. De nonnen hadden destijds ook een hoog aanzien maar hun gedrag was zeker zo erg. Stilzwijgende onderdrukking en mishandeling. Het boek heeft mij getroffen, is heel open geschreven maar ook eerlijk. Het is goed dat het er is en dat vrouwen die destijds de ervaring hebben gehad, hier bevestiging uit kunnen halen.

Ik zou dit boek niet aan mijn vrienden aanbevelen omdat ik graag wil dat mijn vrienden een goed gevoel overhouden aan wat ik aanbeveel. En dat is met dit boek beslist niet zo. Absoluut geen boek dat je in één adem uitleest. Je moet het geregeld wegleggen om even bij te komen. Wat me het meest raakt is dat die dingen gebeurden terwijl daarvan in de maatschappij niets te voelen was. Althans: niet in mijn maatschappij.
Ik woon nu in Italie en vlak voordat ik dit boek bestelde was er een italiaans TV-programma waarin mensen aan het woord kwamen die hun kindertijd in tehuizen door moesten brengen; we hebben het over dezelfde jaren: 1950-1960. En verbaasd riep ik regelmatig tegen mijn echtgenoot: tjee, dat dat hier gebeurde !!! En nu heb ik moeten lezen dat het in Nederland ook zo was. Het raakt me diep.

Het boek is anders dan ik had verwacht. Het zijn allemaal korte verhaaltjes en je krijgt niet echt een band met de hoofdpersoon van die korte verhaaltjes. Het zijn vaak opsommingen van feiten en dan komt het volgende verhaal weer. Had daar meer van verwacht. Ook staan er foto’s in het boek, maar die staan niet bij de verhalen zelf, dus ook daar geldt weer van, je krijgt er geen band door. Wat overheerst is het feit dat hetgeen heeft plaatsgevonden meer dan verschrikkelijk is en vele mensenlevens heeft verwoest, ronduit verschrikkelijk, en dat uit naam van de kerk. Iedereen zou hiervan op de hoogte moeten zijn en jammer dat deze mensen hiervoor niet gestraft zijn. Veel bewondering voor de slachtoffers dat ze hun verhaal hebben gedaan, heel knap.

Geschreven bij Stil in mij

Ik heb zelf in deze situatie gezeten vanaf mijn 8 ste tot mijn 13de . Ik heb op 2 verschillende kostscholen gezeten waar ik zowel seksueel als mentaal en psychisch ben misbruikt .Mijn verhaal is ook op omroep Brabant geweest bij ""onder ons"" in 2014. Ook ben ik bij de commissie DEETMAN geweest en heb de genoegdoening gekregen . Mijn verhaal heeft toendertijd ook in het AD gestaan net voordat de commissie alles wilde sluiten . Ik heb nog steeds last van die tijd. Heb me ook altijd niet begrepen gevoeld .

Goede kwaliteit, dat is wat ik er goed aan vind.