The Great War (DVD) Een groep Amerikaanse soldaten achter vijandelijke linies gestuurd

Een film die uitstekend materiaal is om links te laten liggen, dan wel als studiemateriaal uit de categorie “doe maar niet”. Het is volstrekt niet duidelijk wat te toegevoegde waarde is van Billy Zane en Ron Perlman in deze film. De filmposter suggereert een titelrol, maar veel meer dan een cameo waarin beiden voor de hand liggende en zichzelf herhalende dialogen voeren wordt het niet. Er is kortom geen andere reden dat de beide heren gecast zijn dan de nietsvermoedende koper van deze DVD erin te luizen dat deze film wat voorstelt, maar dat doet hij dus niet.

Acteerprestaties van alle acteurs zijn zonder uitzondering gewoon slecht. De montage is amateuristisch. De film zit sowieso vol voor de hand liggende en clichématige dialogen. De gevechtsscènes zijn ronduit lachwekkend (het ene shot vol sneeuw, het volgende zonder; de kapitein die “I’m all out of ammo” zegt, maar in het volgende shot er weer vrolijk op los schiet met zijn pistool; mensen die hun laatste adem uitblazen of op de vijand afstormen zoals basisschoolkinderen oorlogje met elkaar spelen; goedkope special effects). De muziek en bepaalde scènes, ja zelfs de aftiteling, lijken gejat uit kwaliteitsfilms en -series (denk aan Band of Brothers, Saving Private Ryan; The Patriot, The Gladiator) maar dan uitgevoerd alsof je naar een halfslachtig middelbare schoolproject zit te kijken.
En het verhaal zelf kon niet meer cliché zijn: het beoogt een aanklacht te zijn tegen racisme tegen donkergekleurde soldaten. Er is een groepje van hen dat gered moet worden van een bepaalde heuvel, omdat ze het anders niet zullen overleven, en dat is dan weer niet goed voor de media-aandacht thuis. Maar eenmaal met een reddingsbrigade van vijf (sic!) man aangekomen bij de betreffende heuvel, willen de donkergekleurde Buffalo Soldiers uiteraard de heuvel niet verlaten. Want ja, de hele oorlog hebben ze alleen maar loopgraven mogen scheppen; hebben ze eindelijk een gevechtsmissie, dan willen ze hem natuurlijk ook afmaken. Ze moeten doorvechten tot 11 november 11.00 uur en hoewel er een overmacht van Duitse soldaten meermaals pal aan hun neus voorbij loopt en ze in twee tellen allemaal om kan leggen, weten er toch genoeg te overleven om de film een onrealistisch en chauvinistisch slot te geven.
Maar racisme is niet het enige onrecht dat deze film bestrijdt. Midden in de film komen ze de enige vrouw tegen in de omgeving, die werkend voor het Rode Kruis gewonde soldaten behandelt en de hoofdrolspelende kapitein een feministische preek levert. Niet dat het iets toevoegt aan het verhaal van de film, maar hé: #feministlivesmatter, dat je het even weet!

Variety had een even dodelijke als kernachtige recensie over deze film, vrij vertaald:
Deze film, die zelfs decennia geleden al als gedateerd en aanstootgevend zou worden beschouwd, is zo toondoof in zijn feelgood blanke perspectief, dat je je energie liever zou willen sparen voor iets dat het waard is.
[De regisseur] is overduidelijk een geschiedenisliefhebber, op zoek naar verbinding van de hedendaagse actualiteit met het verleden. Maar niet elke persoonlijke ambitie hoeft te worden verwerkt in een film, zeker niet wanneer de kwaliteit en de middelen daartoe simpelweg ontbreken.

Tja, vooral die laatste zin vat het wel aardig samen...

Echt een mooie film

Het is de laatste dagen van w1, dus de context is niet de loopgraven oorlog maar de eind fase dat de Amerikanen mee gaan doen.