Little Black Songbook Queen

De Britse groep Queen is een van de meest theatrale
bands uit de pophistorie. Aangevoerd door de even kitscherige als pedante Freddie Mercury (5
sep'46 - 24 nov '91)en zwelgend in muzikale en showtechnische bombast slaagt het viertal er toch
jarenlang in een van hot naar her zwalkende muzikale koers uiterst succesvol te exploiteren,
wanneer nodig zelfs met artistiek prijzenswaardige resultaten. Eind '68 richten de
kunstacademiestudenten May, Taylor en Tim Staffel de groep Smile op, waarmee in '69 de single
Earth/Step On Me wordt gemaakt, die uitsluitend in de Verenigde Staten wordt uitgebracht. In '70
wordt Staffel vervangen door Mercury (echte naam: Farookh Bulsara), die de groepsnaam
verandert in Queen, en in februari '71 komt John Deacon (19 aug. '51)de band versterken. Er
wordt twee jaar lang veel opgetreden in Londen en omgeving, alvorens men in maart '73 bij Emi
tekent. Die zomer verschijnt Queen, waarvan de single Keep Yourself Alive wordt getrokken.
Ondanks duidelijke Led Zeppelin- en Deep Purple-invloeden heeft Queen toch een zeer eigen
geluid, wat voornamelijk te danken is aan de vocale kwaliteiten van Mercury en May's aparte spel
op zijn zelfgebouwde gitaar. Eind '73 toert Queen door Engeland als voorprogramma van Mott The
Hoople, hetgeen de groep nationale bekendheid bezorgt. Het duurt dan ook niet lang of Queen
gaat als 'top of the bill' op tournee. Voorjaar '74 verschijnt Queen Ii: een gaaf geproduceerde
plaat, waarop te horen is dat Queen een eigen weg is ingeslagen. Het van deze plaat getrokken
Seven Seas Of Rhye wordt een Engelse Top 10-hit. Zomer '74 vertrekt Queen naar de Verenigde
Staten, wederom als voorprogramma van Mott The Hoople. Eind '74 verschijnt Sheer Heart Attack,
met daarop de wereldhit en definitieve doorbraak Killer Queen. Het blijkt dat de op Queen Ii
gesignaleerde eigen stijl losgelaten is en plaats heeft moeten maken voor een bonte verzameling
van allerlei muziekstijlen, een trend die zich later nog veel verder zal ontwikkelen. December '74
treedt Queen op voor een halfvolle zaal in het Congrescentrum in Den Haag. In '75 toert de groep
door de Verenigde Staten en door Engeland, waarna in november A Night At The Opera verschijnt:
qua productiekosten een van de duurste LP's aller tijden. De hiervan getrokken single, de mini-
opera Bohemian Rhapsody, staat wekenlang over de gehele wereld op de eerste plaats; Queens
succes is overweldigend. Een jaar later is het met A Day At The Races en de single Somebody To
Love weer zover; grote verkoopsuccessen, maar een herhaling van de muziek. In '77 komt Queen
voor de tweede maal naar ons land en weet ditmaal de Rotterdamse Ahoy'-hal vol te krijgen. Met
News Of The World en Jazz wordt Queens repertoire almaar gevarieerder - tot aan rockabilly en
disco toe - en het succes steeds groter. Ook in de Verenigde Staten is Queen nu een absolute top-
attractie. Van een artistiek hoogtepunt tijdens Queen en Queen Ii is Queen terechtgekomen op
een commercieel hoogtepunt. Wanneer de jaren tachtig zich aandienen gaat het met het viertal
echter ook in dat opzicht langzaam bergafwaarts. Het voorlopige dieptepunt wordt bereikt met het
slecht verkopende Flash Gordon, de door Queen geschreven en uitgevoerde soundtrack van de
gelijknamige film. Alleen de van de plaat getrokken single Flash bereikt de verwachte hitstatus. In
'81 waagt Roger Taylor zich op het solopad. Fun In Space is daarvan het eerste, abominabele
resultaat. Het jaar daarop lijkt Queen zelf met de Nederlandse nummer 1-hit Under Pressure,
waarop Freddie Mercury een duet zingt met David Bowie, weer een kleine opleving door te gaan
maken, maar bij het verschijnen van Hot Space blijkt die toch voor het grootste deel op het conto
van Bowie te komen. In '83 worden May's jamsessies met eerwaarde collega's als Eddie van
Halen uitgebracht als Star Fleet Project. Aanzienlijk minder vrijblijvend is Strange Frontier,
waarmee Taylor zich revancheert voor de povere kwaliteit van zijn eerste solo-vlucht. Ook
Mercury slaagt erin om met zijn solo-elpee Mr. Bad Guy in zowel vocaal als stijltechnisch opzicht
een vorm te etaleren die Queen als groep maar niet meer schijnt te kunnen vinden. Het is dan ook
met name de verzamelelpee Greatest Hits die profiteert van Queens indrukwekkende optreden
op Live Aid. A Kind Of Magic is de gedeeltelijke soundtrack van de film Highlander, aangevuld met
enkele nummers die in de film niet te horen zijn. Van een hecht geheel is dus geen sprake, maar
toch is A Kind Of Magic een van de betere Queen-elpees. May laat zijn gitaar als vanouds
vuurspuwen en ook Mercury is in topvorm. Laatstgenoemde lijkt in '87 trouwens eindelijk zijn
ware identiteit gevonden te hebben en getuigt daarvan in een hysterische cover van het aloude
The Great Pretender. In de bijbehorende videoclip voert hij tientallen replica's van zichzelf op, of:
hoe narcisme toch leuk kan zijn. Vervolgens verrast Freddie vriend en vijand door met opera-diva
Montserrat Caballé de studio in te trekken. Eerst verschijnt de single Barcelona, die later gebruikt
wordt als herkenningstune voor de Olympische Spelen van '92. Een staaltje van merkwaardig
effectieve kitsch, waarna het tweetal besluit om de samenwerking te verlengen ten behoeve van
een avondvullende langspeelplaat, Barcelona. Drummer Roger Taylor doodt de tijd met zijn
hobbyband The Cross, waarin hij de gelegenheid aangrijpt om zelf de zangmicrofoon ter hand te
nemen, hetgeen resulteert in een wat ouderwets aandoende vorm van hardrock, Shove It en Mad
Bad And Dangerous To Know. Queen-fans van het eerste uur halen opgelucht adem wanneer in
'89 The Miracle verschijnt, een ouderwets stevig groepsalbum, waarvan vooral de singles I Want It
All en Breakthru overtuigend aantonen dat de combinatie van massale zangharmonieën en
knetterend gitaarwerk nog niets aan stootkracht heeft ingeboet. Maar nog aangenamer is men
verrast wanneer Innuendo exotische uitstapjes en andere vormen van veelzijdigheid koppelt aan
prima songs en een sublieme productie, en daarmee vergelijkingen met de commerciële topper A
Night At The Opera eindelijk kan doorstaan. Wanneer Mercury halsstarrig blijft weigeren een en
ander live ten gehore te brengen, doen geruchten de ronde dat de homoseksuele zanger met het
AIDS-virus zou zijn besmet. Geruchten die pas op 23 november '91 door de betrokkene worden
bevestigd. Een dag later is hij dood. Mercury's overlijden gaat gepaard met een gigantische
herwaardering van het Queen-repertoire. En behalve songs van de laatste cd schiet ook het
aloude Bohemian Rhapsody opnieuw naar de top van de hitlijsten. De opbrengst van deze single
komt ten goede aan het onderzoek naar een middel voor de bestrijding van Aids. Imposant is het
concert waarmee Queen op 20 april afscheid neemt van haar publiek. Vanuit het in no time
uitverkochte Wembley-stadion, speelt het resterende drietal nog eenmaal haar oude successen,
waarbij de vocalen worden verzorgd door onder meer David Bowie, Robert Plant, James Hetfield,
Axl Rose, Elton John en Liza Minelli. Met name de combinatie Queen en George Michael maakt
indruk, reden waarom hun versie van Somebody To Love op single en mini-CD Greatest Hits Iii
wordt uitgebracht. Het afscheid van Queen, dat in diverse landen live op tv wordt uitgezonden, is
net als andere mijlpalen in de historie van de band, groots en in stijl. Voor gitarist May begint het
leven na Queen met Back To The Light, waarop de heavy lijn van zijn voormalige band op
succesvolle wijze wordt doorgetrokken. Zijn Too Much Love Will Kill You bereikt in Nederland de
eerste plaats. Van Mercury verschijnt Remixes, met daarop elf - door o.a. Nile Rodgers en Steve
Brown geremixte - songs van The Freddie Mercury Album, aangevuld met Barcelona en The Great
Pretender. The Solo Collection melkt de koe verder uit. Mede door Greatest Hits en Greatest Hits Ii
is Queen de best verkopende act van Nederland in '92. Na de release van hun solo-CD's en de
daaraan gekoppelde promotietournees duiken de drie overgebleven Queen-leden in '95 de studio
in om de opnamen die de in zijn laatste levensjaar nog buitengewoon productieve Freddie
Mercury maakte, postuum af te ronden. Made In Heaven blijkt een eerlijk en knap opgezette
plaat, waarbij de computer Freddie's eerder opgenomen vocalen tot een serie levensechte
zangpartijen omsmelt. In januari '97 treedt Queen in Parijs nog eenmaal live op in het kader van
een anti-AIDS campagne. Achter de microfoon herkennen we Elton John. A Tribute To Queen;
Dragon Attack, Dance Tracks en Stone Cold Queen zijn compleet overbodige compilaties waarop
de Queen-klassiekers tot een bedenkelijk niveau worden teruggebracht. Ook anderen proberen
een graantje mee te pikken van de populariteit van Queen. Aan het boekenfront is het Mercury
die in '97 als melkkoe dient. Echt bevredigen kunnen de werken van Lesley-Ann Jones en David
Bret niet. Nog meer incashen gebeurt met het op de harde kant van Queen geconcentreerde
Queen Rocks. Het album bevat zeventien oude Queen-nummers en één nieuwe. Dat laatste, een
Freddie Mercury-loze ballade, No One But You (Only The Good Die Young), wordt eind '97 prompt
een hit. Zowel May Another World als Taylor Electric FIREkomen in '98 met een nieuw album. Niet
tot ieders tevredenheid. Taylor gaat met de tijd mee en vestigt in september een nieuw record als
het gaat om het aantal mensen dat naar een optreden op internet luistert. Bijna
zeshonderdduizend 'hits' tijdens deze cyber-gig bezorgen Taylor een plaats in het Guinness Book
Of Records. Taylor is echter ook in levende lijve te zien, als hij voorjaar '99 voor het eerst in vier
jaar op tournee gaat. In zijn band The Free Radicals zitten mensen die met hem spelen op Electric
Fire. In Engeland ontstaat opschudding als blijkt dat op een postzegel waarop Mercury staat ook de
nog levende May te zien is, hetgeen tegen de filatelistische code is. The Solo Collection is een sterk
staaltje uitmelken. Het schaarse solowerk van Mercury is uitgesmeerd over een megalomane
tiendelige CD-box, met acht audio-CD's en twee DVD's. Greg Brooks is de man die elke scheet van
Mercury voor het nageslacht bewaard heeft. De 128 tracks gaan vergezeld van een 120 pagina's
tellend boekwerk. Voor de kleine beurs is er de pendant Solo, een dubbel-CD met zeven
bonusnummers. In maart '01 wordt Queen opgenomen in de Rock & Roll Hall Of Fame. May is te
gast op platen van Tony Iommi, Foo Fighters en Yardbirds. Deacon trekt zich officieel uit Queen
terug. Samen met toneelschrijver Ben Elton zijn May en Taylor anno '01 bezig met het schrijven
van een musical aan de hand van Queen-nummers. We Will Rock You - waarvan ook de live-plaat
Performed By The Original Cast: We Will Rock You verschijnt - staat (overigens zonder Queen-
leden zelf) vanaf '02 op de planken en blijkt wereldwijd succesvol. In datzelfde jaar verzorgt de
band een gratis openluchtconcert op koninginnedag ('Queen's day') in Amsterdam, waaraan ook
Trijntje Oosterhuis meewerkt. Het concert wordt uitgezonden op radio en tv en er verschijnt een
Cd-Rom van. Van de video Live at Wembley verschijnt in '03 een Dvd met veel bonusmateriaal, die
uiterst succesvol verkoopt. Ook The Game verschijnt op Dvd, in het audio-formaat. Voor een cola-
reclame neemt May in september in Rome met Beyoncé, Pink en Britney Spears een nieuwe
versie op van We Will Rock You. May is ook te horen op de nieuwe live-cd van Ian Hunter (ex-Mott
The Hoople). De gitarist van Queen doet veel aan liefdadigheidswerk. Zo is hij betrokken bij onder
meer The Mercury Phoenix Trust (tegen aids), The British Bone Marrow Donor Association
(leukemie-patienten) en Nelson Mandela's 46664 Appeal (tegen aids). In december '04 komt het
bericht dat Queen weer gaat optreden, ditmaal met Paul Rodgers als vocaal boegbeeld. Deze
Engelsman maakt in de jaren zeventig naam als zanger van de rockbands The Free (Allright Now)
en Bad Company (Can't Get Enough). Rodgers is gevraagd om de plek van Mercury in te nemen
omdat het klikt tussen hem en May tijdens een optreden in het kader van Fender 50th
Anniversary. De voormalige Blue Oyster Cult-bassist Danny Miranda vervangt Deacon. Gitarist
Jamie Moses en toetsenist Spike Edney zijn de twee overige musici die Queen live gestalte geven.
De tournee start op 19 maart '05 in Zuid-Afrika en doet in april (Ahoy') en juli (Gelredome)
Nederland aan. Op het repertoire staat ook een aantal Free- en Bad Compagnie-klassiekers.In juni
'05 behaagt het de Britse koningin Elisabeth om May te benoemen tot Commander of the order of
the British Empire vanwege zijn verdiensten voor de muziek. In oktober verschijnt een dvd met
een registratie van het concert in Sheffield. De Dvd en 2cd Queen On Fire - Live At The Bowl biedt
live-opnamen van Queen die gemaakt zijn in Milton Keynes op 5 juni '82. Acts als Gavin DeGraw,
Flaming Lips, Joss Stone, Los Lobos en Sum 41 betonen eer aan Queen op Killer Queen. Minder
bekend zijn de bands die deelnemen aan de live opgenomen tribute-cd Loser'S Lounge Tribute To
Queen. In '06 staat zanger Bert Heerink de Nederlandse Luchtmachtkapel bij als dit gezelschap
tijdens een grote tournee Queen uitgebreid in het zonnetje zet.

Bron: OOR
Popencyclopedie