The Morphology of Dutch

Op https://www.neerlandistiek.nl/2019/04/nieuwe-editie-van-the-morphology-of-dutch/ wordt eindelijk erkend dat “het Nederlands een (belangrijke) rol speelt in het internationaal taalwetenschappelijk onderzoek”, want deze vaststelling leidde tot deze tweede druk van The Morphology of Dutch. Helaas wordt nergens vermeld waarom de vorming van bijwoorden, getalsnamen of naamval in een ander daglicht zijn komen te staan. Dat ligt aan de eeuwenlang door taalkundigen verwaarloosde fonologie (klankleer)! Het gaat dan ook niet om de “kernideeën van de constructiemorfologie”, maar om de nooit erkende ideeën van 's Neerlands “Vader der vergelijkende taalwetenschappen”: Goropius Becanus! Hij wordt op Wikipedia nog altijd als uitkramer van onzinnige etymologieën beschreven. Nicoline van der Sijs beschreef weliswaar Becanus’ opvatting van de w-klank, maar het was Ans Schapendonk die analoog aan de drie rijtjes P, T en K deze W-klank uitwerkte tot een geheel rijtje. Tevens vulde ze Becanus’ theorieën over (1) adjectio, (2) detractio, (3) metathesis en (4) permutatio aan met (5) delivery. Dat deze herdruk van Geert de Booij gebaseerd is op deze regels van de klankhelix wordt nergens vermeld, terwijl die juist de reden vormen, waarom het Nederlands in het middelpunt van de internationale belangstelling staat. Men kopieert Becanus’ opvatting dat het bij het Hebreeuws om een oertaal gaat, die regelrecht “helixt” in het Zeeuws! Taalkundigen als Hinskens, van Oostendorp of van der Sijs houden zich uitsluitend bezig met joodse dialecten zoals het Sefardisch (vgl. 'zeevaarder'), Asjkenazisch en Mizrachi sinds bekend is dat de klankverschuiving niet van oost naar west, maar van west naar oost verloopt. Daardoor werpt zich de vraag op waar het ’s-Neerlandstalige (detractio: klanken lossen van voren op) werkelijk vandaan komt. De verwantschap tussen Hebreeuws en Zeeuws zit hem in de beruchte w-klank en en dus in “eeuw”, een begrip dat verwijst naar het getal “honderd” waarin De Hondt zit: de vroegere naam van de Schelde. De Engelse vertaling van “hond” is “dog” dat sinds woorden van achteren langer worden (adjectio) naar de DOGGERSBANK verwijst: een ondergelopen eiland in de Noordzee: (h)AT-LANT-is alias HET LAND. Maar de permutatio (lees van achteren naar voren) van “dog” verwijst naar “god”. Het begrip 'zeevaarders' verwijst na metathesis (draaiing van klanken, lettergrepen en woorden) naar 'Phari-zeeërs'... Voila! Geert de Booij weet dit, maar uit angst dat uitkomt dat huidige taalkundigen de theorieën van Goropius Becanus nooit hebben begrepen, wordt de nadruk op 'constructiemorfologie' gelegd, terwijl hier de verwaarloosde fonologie wordt behandeld, maar zonder te citeren! In de uitgebreide literatuurlijst ontbreken dan ook twee namen!