Tom Dumoulin van roze droom tot gele trui

Dit boekje is wat minder relevant nu de ronde van Italië inmiddels is geëindigd met een tweede plaats voor Dumoulin in het algemeen klassement. TErwijl ik het zat te lezen, was de wedstrijd nog in volle gang en vond ik het leuk om hem beter te leren kennen aan de hand van de interviews. Vooral dat met de superfan Jannie Dreessen vond ik leuk, omdat die man liet zien wat een sportheld met iemand kan doen.

Mooi boek! het karakter van dumoulin is bepalend in wat hij doet, wanneer en op welke wijze en niet team team, zijn ploegleider of zijn sponsor. heerlijke eigenzinnige sportman. in dit boek komen andere wielrenners ( jan janssen, zoetemelk, peter winnen) en andere kenners aan bod om het wel en wee van dumoulin toe te lichten. zorgt voor een helder beeld en leert je deze sporter kennen. verrassend en ook compleet. echt een leuk boek!

Dit is geen biografie, want daarvoor is tom Dumoulin nog te jong. Het is meer een zoektocht naar wie Tom is en: wat kunnen we verwachtten van hem volgens mensen, zoals janssen en Zoetemelk. Het leest heel makkelijk en snel ensoms is het ook grappig. Omdat de interviews zo onverwachts zijn, zoals met de treinreiziger en de superfan.

Tom Dunoulin is een klasse renner, Hij wilde niet aan meewerken omdat hij veel te veel een profesional is en zich concetreert op het wielrennen. Zo hoort het... ...En nu winnen de Tour De France!!!

Het is een wat dun maar heel leesbaar boekje, dat heel anders is geschreven dan je zou verwachten. Het eerste deel geeft een inkijk in de moeillijkheden die de schrijver ondervindt om zijn weg te vinden in het onderwerp. Je moet doorlezen om te begrijpen dat dit helemaal is zoals je bij Tom Dumoulin mag verwachten, omdat die zo zijn eigen weg gaat. De interviews zijn top,

Jan Janssen, Joop Zoetemelk en PEter Winnen in een boek! Wat wil je nog meer!

Eerste en tweede in de giro in twee jaar, en tweede in de Tour. Wat een grote naam is Tom geworden...

Hoewel ik echt uitkeek naar het lezen van dit boek heb ik er toch een bittere nasmaak aan overgehouden en zitten er dus ook wat kritische noten in deze recensie. Ik geef toe dat ik daardoor heb getwijfeld of ik deze recensie wel zou schrijven. De conclusie is dat dit boek wel het vermelden waard is, dat het niet slecht is, zeker niet, maar wel anders dan verwacht.

Het zijn meerdere kritische punten die ik wil benoemen, maar het is vooral de schrijfstijl dat mijn tenen deed krommen. Het is alsof er een verteller vertelt over de verteller. De auteur lijkt te schrijven over zichzelf, als ware hij heel iemand anders is. Niet mijn ding moet ik eerlijk zeggen.
De schrijver begrijpt waar deze enigszins afhoudend klinkende opmerking vandaan komt en realiseert zich….

Eerlijkheid gebied me wel te zeggen dat ik me later in het leesproces realiseerde dat het commentaar geschreven moet zijn vanuit het oogpunt van de uitgever, hij (of zij) heeft per slot van rekening aan Jairo van Lunteren gevraagd het boek te schrijven. Vanaf dat moment was mijn ergernis weg, maar ik had het graag eerder geweten.

Wat ik door het hele boek heen steeds tegenkwam was dat de auteur op mij overkomt alsof hij zich bijna wil verontschuldigen voor zijn boek. Alsof hij keer op keer de noodzaak voelt om uit te leggen waar het voor staat en waarom hij het wilde schrijven. Dat is helemaal niet nodig is, want er bestaan nou eenmaal mensen – zoals ik – die graag verhalen lezen over mannen zoals Tom Dumoulin. Dan maakt het niet uit of het boek een biografie is of dat het een ‘ode’ is aan de roze renner.
Wat ook – keer op keer – opvalt is de gereserveerdheid van de geïnterviewden. Het lijkt bijna alsof iedere spreker op zijn hoede is voor wat hij (ja, het zijn allemaal mannen) zegt. Alsof Tom niet de held genoemd mag worden die hij voor velen nu al is. Wellicht is dat ook de reden dat ik juist het interview met een anonieme bron (in de trein) zo interessant vind. Maar ook daar leek de schrijver zich te verontschuldigen voor het plaatsen van een interview met een anonieme bron. Nergens voor nodig!

‘Dan zou ik het lekker bij een anonieme bron houden,
want Dumoulin heeft gelijk met zijn terughoudendheid jegens de media.’

Helaas nog een kritische noot: tijdens het lezen kreeg ik af en toe het gevoel dat het Tom kwalijk wordt genomen dat hij zo relaxed in het leven staat en dat maakte me in zekere zin een beetje boos. Wat heeft het voor zin om je druk te maken om zaken die je niet naar je hand kan zetten. Dat kost onnodig energie en ik vind het wel bewonderenswaardig dat hij daar zo rustig onder blijft. Ja, hij reed als titelverdediger in Italië, maar meer dan zijn best doen kon hij niet. De Giro d’Italia 2018 is inmiddels voltooid, we weten de uitslag. En ik geloof Tom als hij zegt dat hij zichzelf niets kwalijk kan nemen. Dat terzijde.

Recensie:

Hierboven ben ik vrij kritisch geweest en het is dan ook best lastig om nu de goede punten van het boek te benoemen, maar dat vind ik wel noodzakelijk, want zoals ik al zei: het boek is niet slecht. Als ik de zelfkritiek van de auteur buiten beschouwing laat en ik de vreemde schrijfvorm vergeet dan kan ik zeggen dat in dit boek een aantal erg leuke interviews staan en dat het ook daadwerkelijk iets meer laat zien van de renner die zo moeilijk te bereiken lijkt.

Net name het interview met zijn oud-leraar Jos Vrijens en het interview van Alpe d’Huez -legende Peter Winnen vond ik leuk om te lezen. Zou ik het boek opnieuw aanschaffen? Dat weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik blij ben dat hij in mijn boekenkast staat en een mooie aanvulling is op mijn wielerboekencollectie. Toch drie sterren waard.

Er wordt veel papier gebruikt om duidelijk te maken dat dit boek tot stand is gekomen zonder dat Tom Dumoulin is gesproken of op enig andere manier heeft bijgedragen.
Dat is meteen ook de zwakte van het boek.
Op geen enkele manier brengt het boek mij dichterbij Tom Dumoulin.
Het boek gaat vooral over het feit dat hij opnieuw start in de Giro en niet in de Tour en wat anderen daarvan vinden. Who cares? Het gaat er toch om wat hij en zijn ploegleider besluiten?
Dit boek is totaal overbodig en ook nog beroerd geschreven.
Op elke bladzijde lees ik, tussen de regels door, de excuses van de schrijver. Alsof hij liever een andere opdracht had gekregen.
Ik heb me er doorheen geworsteld.
Ik laat het in de kast vanwege de omslagfoto, al stond die ook op de cover van de AD Giro special.

Ik heb het niet uitgelezen terwijl ik een groot wieler liefhebber ben. Het is amateuristisch geschreven. De schrijver vertelt bijvoorbeeld veel over zichzelf in de derde persoon.