Van rups naar vlinder Het verhaal over transformatie met psychische kwetsbaarheid

Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl.

Ik lees altijd graag waargebeurde verhalen. Deze boeken weten me meestal net wat meer te raken dan een fictief verhaal. Ik heb ook al enkele boeken gelezen over personen die een eetstoornis hebben en het gevecht, niet alleen lichamelijk maar vooral geestelijk vind ik boeiend om te lezen. Want de eetstoornis ontstaat eigenlijk altijd door iets geestelijks. Een onzekerheid of misbruik. En bij Vivian zijn beide het geval en ik vind het ontzettend moedig dat ze haar verhaal opgeschreven heeft, vooral omdat je in het boek ook haar verhaal leest over hoe ze gevochten heeft om haar familie haar geheim te vertellen.

Tussen de tekst vind je op sommige momenten persoonlijke foto’s van Vivian. Dit vind ik altijd een pluspunt bij een non-fictie boek. Dit maakt het verhaal altijd een stuk krachtiger. Soms zie je wel eens boeken waarbij in het midden een fotokatern zit, dan is het door de onderschriften vaak al duidelijk waar de foto bij hoort. Vivian heeft er voor gekozen om de foto te plaatsen bij de bijbehorende tekst en ik vind dit erg goed gekozen, aangezien je hierdoor haar situatie van dat moment beter begrijpt.

Wel had ik tijdens het lezen het gevoel dat er geen redacteur aan het boek meegewerkt heeft en dat is naar mijn gevoel een gemiste kans. Want daar is nog winst te halen, waardoor het boek fijner zou lezen.

Waar zij eerst uitlegde wat de bedoeling was en na een proef voorbeeld gemaakt te hebben en een gezellige lunch samen met Ron, zijn we aan de slag gegaan. Zijn we aan de slag gegaan met bedenken hoe ik het vorm wilde geven. Zijn we aan de slag gegaan met de eerste laag waarbij ik het schilderdoek in 3 delen heb verdeeld. Zijn we aan de slag gegaan om uiteindelijk, met alle emoties die erbij kwamen een prachtig resultaat te bereiken.

Deze bovenstaande tekst zou naar mijn gevoel aangepast kunnen worden waardoor het prettiger te lezen zou zijn. En zo zijn er meer teksten helaas. Ook werden de emoties wel benoemd in het boek, zoals boosheid en verdriet, echter kwamen deze niet op mij over. Ik voelde deze niet tijdens het lezen, dat vind ik jammer. Tijdens het lezen heb ik liever dat deze emoties minder snel benoemd worden, maar dat ik ze zelf uit de tekst haal.

Ik denk als Vivian met haar verhaal naar een redacteur zou gaan er een sterk verhaal op papier zou komen, want ze heeft zeer zeker een verhaal te vertellen. Echter, nu wordt dit soms overschaduwd door de schrijfwijze.