Vergane Glorie in België en Nederland exploring urban secrets

Wigo Worsseling is al ruim 10 jaar op zoek naar verlaten en vergeten plekken. Hij zoekt voortdurend naar de schoonheid van verval  en sporen uit de geschiedenis om deze in al hun facetten vast te leggen. Voor zijn foto’s bezoekt hij onder andere vervallen industrieterreinen, ziekenhuizen, kastelen en woonhuisjes in verschillende Europese landen. De fascinerende combinatie van vergankelijkheid, verval en nieuw leven leveren bijzondere foto’s op. Deze vorm van fotografie wordt ‘urbex’ genoemd. De fotografen zijn per definitie nieuwsgierig naar onbekende en vergeten plekken en dat zijn vaak gevaarlijke of verboden plekken. De mix van fotografie en spanning is voor Wigo de drijfveer en hij kwam zo ook in contact met andere urbex-fotografen. Er werden meetings georganiseerd en men wisselde informatie aan elkaar uit. De urbex-fotografen uit deze periode zijn pioniers en hielden de scene zo veel mogelijk underground. Een bekende maar belangrijke regel die door deze harde kern wordt gehandhaafd is take nothing but pictures, leave nothing but footprints. Locaties krijgen een urbexnaam, soms met een kleine verwijzing, soms is het complete onzin. Wie een nieuwe locatie vindt, heeft de eer om een naam te verzinnen. Het aantal fotografen dat zich met urbex bezig hield steeg maar niet iedere nieuweling hield zich aan de regel. Locaties werden overhoop gehaald, spullen werden gestolen en de kans dat je andere fotografen in een klein verlaten woonhuis tegenkwam werd groter. Urbex werd ontdekt door de massa. Met lede ogen zagen de pioniers hoe locaties, die al jaren in perfecte staat van verval verkeerden, in snel tempo overspoeld werden door groepen fotografen zonder respect voor de locatie. Mede door de social media raakten de locaties bekend en kwamen in handen van beginners. Het bleef niet onopgemerkt en al snel werden verlaten locaties ‘verboden terrein’ en ontoegankelijk gemaakt. Hekwerken, sloten, prikkeldraad en bewaking werden ingezet om iedereen te weren. Waar voorheen de vandalen, koperdieven en graffitispuiters een slechte naam hadden, kwam nu ook de fotograaf in dit rijtje te staan. De serieuze urbex-fotografen trokken zich langzaam terug en doken als het ware weer onder. Mooie en gevoelige locaties worden binnen deze groep geheim gehouden. Ze worden slechts gedeeld met een selecte. Hierdoor is het voor de massa een stuk lastiger geworden om de mooie plekken te bezoeken en blijft een locatie onaangetast. Nadat enkele foto’s werden opgenomen in de collectie van een galerij werd duidelijk dat hier veel interesse voor was. Diverse publicaties en exposities verder is het tijd om zijn werk in een prachtig fotoboek uit te geven. Fascinerende foto’s van locaties in heel Europa in de periode 2009 – 2015, ingeleid door korte verhalen.