Vergeet de meisjes roman

Vergeet de meisjes van Alma Mathijsen is een boek waarbij ik na het lezen niet zo goed kan zeggen wat ik er nou precies van vond. Het was zeker geen slecht verhaal, maar het was ook geen boek waar ik heel enthousiast over ben. Het begint vaag en warrig en eigenlijk blijft het dat het hele boek door. Het wordt zeker duidelijk wat er speelt en wat er aan de hand is, en na het lezen begrijp ik ook waarom er voor een warrige schrijfstijl is gekozen. Het is alleen dat ik persoonlijk dat niet fijn lezen vind. Ik vond het geen toegankelijk boek dat lekker makkelijk wegleest.

Geschreven bij Vergeet de meisjes

De Amerikaanse journalist Fields wordt naar Nederland gestuurd om Iris Kouwenaar te interviewen. Jaren daarvoor heeft haar als een ontmoet, maar een 2de ontmoeting blijkt niet zo makkelijk te zijn. De vriendin van Iris Kay is heel huiverig voor een ontmoeting met hem. Zij weet steeds de boot af te houden. Op een bepaald moment weet hij het huis binnen te komen en verschuilt zich in een kast en kan hij van uit daar de vrouwen observeren.
Je komt op deze manier er achter hoe deze vreemde en toch ook wel bijzondere relatie in elkaar steekt.

De verhaallijn is op zich wel goed bedacht. De uitwerking ervan had naar mijn idee wel beter en uitgebreider gekund. Had hier en daar wel dieper op in kunnen gaan. De relatie die de twee vrouwen er op na houden is ook erg vreemd. zo afhankelijk van elkaar dat de een haast niet meer zonder kan functioneren. Het leest verder wel lekker vlot, maar dat niet zo zeer omdat het erg spannend is en je wilt weten hoe dit afloopt. Eerder door de schrijfstijl.
Leuk boekje voor tussen door, maar niet eentje met de wow factor.

Geschreven bij Vergeet de meisjes

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Amerikaanse journalist Fields, die ondanks dit perspectief maar zeer marginaal onderdeel wordt van het verhaal. Fields beschouwd en beschrijft de intieme relatie tussen schrijfster in ruste Iris Kouwenaar en haar vriendin Kay. Fields wordt erop uitgestuurd om een interview met Iris te regelen met als doel het uitvinden waarom er geen boeken meer verschijnen van haar.

Thema's die het boek interessant maken zijn: gender en identiteit, vriendenrelaties en liefdesrelaties, cultuurverschillen, Man versus Vrouw, helden(verhalen), mislukking en dromen over 'hoe het zou moeten zijn'. Deze thema's komen in het verhaal van het boek zelf voor en zijn verweven met verhalen van Iris.

Schrijfster van het boek Alma Mathijsen weet de vervreemdende relatie tussen de hoofdpersonen van het boek te verbinden met de 'echte' buitenwereld. Dit doet ze door de intrigerende verhalen van Iris, door verteller Fields een beschouwer te laten zijn maar ook door ons te verwijzen naar de Wiki-pagina van Iris Kouwenaar en haar boek Antidote. Iris wordt hiermee deel van onze eigen wereld.

De schrijfstijl van Alma Mathijsen is prettig, het leest vlot en direct. Maar bij sommige dialogen (tussen Iris en Kay) is het moeilijk te volgen wie er aan het woord is. Zodra de schrijfster van dit boek een door een ander geschreven stuk aan ons aanbiedt kun je herkennen dat er sprake is van een andere schrijfstijl (leuk detail). Het boek trekt je vanaf het begin mee in de meningen en gevoelens van Fields en neemt je aan de hand van zijn meningen en gevoelens mee naar het eind. Toch lijken er dingen te missen in het verhaal van Fields, je leert hem niet goed genoeg kennen en het verhaal over het gordijn verwarde mij. Het einde van het boek was voor mij wat abrupt, iets te open, je blijft achter met vragen (maar dat zal de bedoeling wel zijn).

Vergeet de meisjes van Alma Mathijsen is een boek met een cover die er niet uit springt, geel met zwart. Het is een saaie cover. Het boek had ik niet opgepakt als ik het had zien liggen.

De titel is mysterieus en geeft niet veel weg van het plot. Waar gaat het over: journalist Fields moet met flinke tegenzin een beroemde schrijfster interviewen. Geheel tegen zijn verwachtingen in wordt hij meegesleept door de raadselachtige verhouding van de zieke schrijfster en haar zorgzame vriendin. Maar de verhouding zijn niet wat ze lijken.

De schrijfstijl vond ik niet prettig, waardoor ik al naar een aantal hoofdstukken de draad kwijt was en moeite had om mij te concentreren. Het verhaal over vriendschap, obsessie kwam niet over. Het is een verwarrend verhaal, waarin liefde en haar heel dicht bij elkaar liggen.
Ik heb het boek met moeite uitgelezen. Het is dan ook niet een boek dat ik zou aanraden.

Geschreven bij Vergeet de meisjes

Ik vind het een taai boek dat de aandacht niet kan vasthouden. Redelijk absurd. Het taalgebruik spreekt mij ook niet aan.

Geschreven bij Vergeet de meisjes

'Na een blik op deze aarde zou elke bezoeker vragen naar de manager'

‘Vergeet de meisjes’ is een apart en intrigerend boek.

Iris Kouwenaar heeft 20 jaar geleden een bestseller geschreven ‘Antidote’. Zij heeft het succes van dit boek erna niet meer kunnen evenaren.

Fields, een journalist uit Amerika, wordt naar Nederland, naar een dorp in West-Friesland, gestuurd voor een interview met Iris. Fields heeft het boek nooit willen lezen en weet ook niet echt wat hij Iris wil vragen. Het is voor hem min of meer een ‘verplicht nummer’.

Het blijkt lastig om Iris te spreken te krijgen; zij wordt afgeschermd door Kay, vriendin van Iris, die er alles aan doet haar uit de publiciteit te houden. Kay krijgt hij wel te spreken maar daar wordt Fields niet direct veel wijzer van.

Via een nogal ongeloofwaardige manier komt Fields terecht in het huis waar Iris en Kay wonen en hij kan hen een tijd lang observeren. Hij komt erachter dat Iris erg ziek is en min of meer ‘gevangen’ wordt gehouden door Kay. De medicatie die Kay haar geeft maken haar namelijk zieker en vooral afhankelijker dan ze daadwerkelijk is. Kay is ontzettend lief voor de bedlegerige Iris en zorgt goed voor haar waardoor Iris niet achterdochtig wordt. Kay zorgt voor het eten en helpt Iris met alles. Iris, de schrijver, vertelt Kay mooie verhalen.

De vrouwen leven een zeer geïsoleerd leven; hebben eigenlijk geen contact met de buitenwereld. De uitgever wordt ook vakkundig door Kay afgehouden.

Fields bemachtigt én leest het dagboek van Kay en komt op deze manier achter de waarheid die in deel 2 van het boek beschreven wordt.

Een boek over liefde, obsessie, jaloezie, eenzaamheid en vertrouwen. Ik vond het een boeiend boek, mooi geschreven, goede dialogen, maar wel wat ongeloofwaardig en overdreven hier en daar. Ook is het niet altijd even duidelijk wanneer bepaalde scènes zich afspelen en hoe die zich verhouden met andere passages. De spanning wordt goed opgebouwd maar het einde is wat onbevredigend.

Het is twintig jaar geleden sinds de bestseller Antidote is verschenen. Naar aanleiding van dit jubileum vertrekt de Amerikaanse journalist Fields naar het West-Friese dorpje Voorhorst om een interview met de geprezen schrijfster van Antidote, Iris Kouwenaar, af te nemen. Fields is geen fan van het werk van Iris en wordt juist daarom door zijn hoofdredacteur op pad gestuurd. De situatie vraagt er ook wel om; een bestsellerauteur die sinds haar populairste boek niet alleen nauwelijks meer iets heeft geschreven, maar zelfs van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen. Fields doet de ontdekking dat het niet goed gaat met Iris en ziet dat zij dagelijks wordt verzorgd door haar vriendin Kay die haar tegelijkertijd ook van de buitenwereld afschermt door niemand in hun wereld toe te laten. Zal het Fields lukken om te achterhalen wat er precies met Iris aan de hand is?

Alma Mathijsen (1984) is schrijver en beeldend kunstenaar. Ze heeft enkele toneelstukken en een verhalenbundel op haar naam staan en schreef de romans Alles is Carmen (2011) en De grote goede dingen (2014). Ook schrijft ze essays voor NRC Handelsblad. Vergeet de meisjes is haar derde roman.

Vergeet de meisjes zit vol pakkende dialogen. Het idee voor de roman is origineel en spannend. Net als Fields wil je als lezer weten wat er met Iris gaande is. Vanuit de inbouwkast kijk je over de schouder van de journalist mee naar de twee vrouwen die in hun totaal witte slaapkamer (vermoedelijk geen toevallige verwijzing naar het werk van dichter Gerrit Kouwenaar) hun dagelijkse rituelen uitvoeren (wassen, masseren, eten en elkaar verhalen vertellen). Samen met Fields analyseer je Iris’ geestelijke en lichamelijke toestand, vraag je je af wat voor soort relatie Iris en Kay met elkaar hebben en puzzel je mee naar Kay’s motieven om zo in het verzorgen van Iris op te gaan.

Terwijl Fields de nodige informatie voor zijn krantenstuk geleidelijk bij elkaar zoekt, overheerst er een vervreemdend gevoel in de roman. Zo werpt de vondst van het dagboek van Kay vooral weer nieuwe vragen op en brengen de toenaderingspogingen van Fields de vrouwen niet echt dichterbij. Iris en Kay blijven daardoor ongrijpbaar en hun verhouding vaag. In combinatie met het dramatische slot en de magisch-realistische verhalen over zeldzame, vrouwelijke stammen die de vrouwen elkaar vertellen, is het de vraag of Mathijsen met haar boek de grenzen van de hartstochtelijke vriendschap tussen de vrouwen probeert op te zoeken, of vooral een feministische boodschap aan de lezer over wil brengen.

*Deze recensie van "Vergeet de meisjes" is ook te lezen op Hebban en elineschrijfthier.nl

Kreeg dit boek in eerste instantie als 'grap' voor mijn verjaardag omdat ik ook Alma heet, maar enorm blij dat ik dit boek gelezen heb. In het begin is het even puzzelen qua perspectief maar later wordt dit helemaal duidelijk en vond ik de manier waarop de eerste hoofdstukken geschreven waren erg knap! Het verhaal sleept je mee, maar het einde was anders als ik in eerste instantie dacht!

Personages moeilijk om mee te identificeren. De situaties klinken onrealistisch ook al worden ze goed in context gelegd. Persoonlijk was ik teleurgesteld door de sfeer van het boek - somber, zwaar en bijna ellendig. Ik miste lichte momenten van vrolijkheid, een flashback naar hoe het de personages vroeger afging toen ze eventueel nog gelukkiger waren. Fantasierijk was het wel, maar misschien juist een beetje té waardoor ik moeilijk door het verhaal werd meegesleept.

"Vergeet de meisjes " is het derde boek van Alma Mathijssen, die ook meerdere toneelstukken heeft geschreven en ook nog beeldend kunstenaar is.

We maken kennis met de Anerikaanse journalist Fields die naar Nederland is gekomen om de schrijster Iris Kouwenaar te interviewen. Zijn belangrijkste vraag zal zijn, Waarom konen er geen boeken meer van je uit?".
Hij moest deze opdracht wel aannemen omdat hij geen ander artikel aan het schrijven was en bovendien spreekt hij Nederlands. Maar hij doet het met tegenzin.

Als hij contact probeer te krijgen met Iris, stuit hij op Kay Idle, die huisgenote en vriendin is van Iris. Na aandringen wil ze wel met hem praten maar niet in huis, ze vertelt oppervlakkig over Iris maar houdt vol dat er geen gesprek met Iris mogelijk is. Fields vermoedt dat de twee vrouwen een relatie hebben. Maar hoe hij ook aandringt, hij krijgt geen gesprek met Iris zelf.

Dan op een dag kan hij, als Kay naar de bakker is, de deur openduwen en gaat hij op zoek naar Iris. Hij treft haar slapend aan. Wat hij verder aantreft overstijgt zijn verwachtingen. Iris wordt wakker en vraagt hem te blijven. In het geheim blijft hij drie dagen bij Iris, verstopt in haar kast.

Wat is er met Iris aan de hand? Is ze ernstig ziek? Als Kay van huis is, praat Fields met haar de rest van de dag zit hij in de kast en begluurt de vrouwen. Doordat het perspectief bij Fields ligt, gluren de lezers mee door de spleten van de kast.

Het boek gaat over: toewijding, obsessie, egoïsme en zelfopoffering. Of liefde een rol speelt, weet ik niet dat is het ooit wel geweest.