Vlaggenstokken van de abdij

In Vlaggenstokken van de Abdij weet Ruud Halberg loepzuiver de wonderlijke sfeer te treffen van het Domburg van de eerste helft van de jaren tachtig van de vorige eeuw. Toen elke telefoon er nog met een snoer aan de muur vastzat en er de digi-taal nog niet werd gesproken. In de zomer was de stad een bruisende badplaats met allure, buiten het hoogseizoen gewoon een dorpse gemeenschap achter de Walcherse duinen. Hij vertelt zijn verhaal met veel authentieke details, van binnenuit.
Een boeiende roman over hartstocht, ontrouw, schuld, schaamte en geloof.
Mark Vervoort, geboren en getogen aan de Zeeuwse kust, heeft de antiek en curiosa winkel van zijn vader overgenomen. Hij heeft een goede reputatie als restaurateur van antiek. De Lagere Technische School heeft hij wegens pesterijen nooit afgemaakt. Mark schaamt zich voor het feit dat hij geen diploma’s heeft. Ook zijn vrij zware Protestantse opvoeding bepaalt voor een flink deel zijn jeugd. Zonde, schaamte en boetedoening drukken zwaar op zijn leven.
Op zijn dertigste, gevoelig en temperamentvol, heeft hij nog maar weinig succes gehad bij vrouwen en is nog steeds erg onervaren in de liefde. Dan wandelt Marian, een beeldschone en erudiete vrouw, op een dag zijn winkel en zijn leven binnen. Zij is getrouwd met een succesvol makelaar, maar kiest tóch voor Mark. Ze houden zielsveel van elkaar en krijgen een zoontje, Wilke. Ondanks dit alles komen er toch al snel andere vrouwen in zijn leven. Meestal door toevallige omstandigheden. Jannie en Martha. En tenslotte Carla uit een ver verleden. Mark kan geen weerstand aan hen bieden. Hij houdt er voor het gemak de theorie op na dat liefde eigenlijk niet bestaat, maar dat de ene mens bij de ander een chemisch proces op gang brengt waarop je weinig of geen invloed hebt. Het gebeurt gewoon, als de juiste ingrediënten er zijn.
Aan het verrassende slot van het boek moet Mark deze theorie laten varen en erkennen dat liefde als een unieke relatie tussen twee mensen wel degelijk bestaat.