Voetlicht

Geschreven bij Voetlicht

Een prachtig, goed opgebouwd verhaal, mooie verhaallijn. Herkenning voor vijftigers. Het zeker weten hoe de 'vrijheid' in elkaar zit - zo kenmerkend voor de seventies - wordt langzaam maar zeker afgebroken door de onmoeting met mensen uit andere culturen, met name USA en Israël. De hoofdpersoon, Vero, ervaart de keerzijde van vrijheid-blijheid en leert andere 'waarheden' kennen, en vooral zichzelf. Ze staat voor moeilijke dilemma's.
Het is prachtig geschreven. Knap dat de schrijfster het niveau van haar debuut heeft kunnen handhaven. Verplichte kost voor wie van psychologische romans houdt.

Geschreven bij Voetlicht

De relatie van Vero met Alon is uit en ze reist met haar auto terug naar Nederland vanuit Israël. Tijdens deze reis denkt ze aan vroeger en dan begint het boek pas echt. Het begin waarin ze Israël beschrijft is goed.

En dan begint Vero's leven als een film voor je te draaien, de tijd van haar jeugd als katholiek meisje in een gezin met 3 kinderen. Als ze begint te puberen wordt ze ook tegendraads en op haar 16e gaat ze van school en vertrekt naar Amsterdam. Daar ontmoet ze Brak met wie ze een knipperlichtrelatie begint, oftewel zij wil wel graag zijn vriendin zijn maar dat doe je in de jaren '60 niet. het is alles sex, drugs en rock en roll. Ze wordt fotomodel om haar kamer te betalen en zodra ze daar te oud voor is geworden gaat ze naar de toneelschool waar ze afstudeert en met haar klasgenoten richt ze Het glazen huis op.
En dan ontmoet ze Alon als ze 24 is en is verliefd, hij is een backpacker uit Israël, Joods en 7 jaar jonger. Na een langdurige briefwisseling gaat ze met vakantie naar hem toen en blijft, ze zijn verliefd. Maar Vero is niet Joods en dat wordt een onoverbrugbare kloof. Ze gaat terug naar Europa. Haar ouders hebben hun rebelse dochter altijd gesteund en waren trots toen ze afstudeerde. Op het einde van het boek is Vero gestrand in Tirol, door de sneeuwval en in gedachten spreekt ze tot Alon, het komt goed, het is altijd goed gekomen.

Marieke van der Pol weet meeslepend en waarheidsgetrouw te vertellen over de hippiegeneratie in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw. Ze heeft kennis van zaken over het Joodse geloof en Israël. En ze vertelt alsof er een film wordt afgespeeld. Aan de ene kant heb je medelijden met Vero omdat ze zich zo laat gebruiken door Brak, aan de andere kant is Vero een vrouw die voor zichzelf opkomt. Ze kan meedogenloos zijn in het breken van mensen, vrienden en relaties en het contact met haar ouders, maar je ziet absoluut dat ze zich ontwikkelt en zichzelf leert kennen. Een goede en emotionele roman. Ik geef het boek 3,5 sterren, goede roman dat wel vraagt om een vervolg.

Geschreven bij Voetlicht

Marieke van der Pol schrijft over een (of haar eigen) jong-volwassen leven, dat zich afspeelde in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Het levert voor haar babyboom-leeftijdgenoten de nodige herkenning op, wat natuurlijk altijd leuk is.

Van der Pol's onderhoudende schrijfstijl garandeert de belangstellende lezer een paar uur aangenaam leesgenot. Wel moet mij als leeftijdgenoot van het hart, dat mijn eigen leven er in die tijd heel anders uitzag.

Geschreven bij Voetlicht

Wat een prachtboek heeft Marieke van der Pol geschreven. Het is jammer dat het uit is.

Het tijdsbeeld waarin dit alles afspeelt, de zestiger en zeventiger jaren. ontstaan van PROVO -studentenbezetting - feminisme - baas in eigen buik - Dolle Mina - krakersbeweging - opstand tegen de gevestige orde alles komt voorbij.

Vero wil de wereld ontdekken, zet zich af tegen haar ouders. Gaat al vroeg het huis uit de wereld in. Naar Amsterdam daar doorloopt zij de toneelschool studeert af. Heeft een moeizame relatie met Brak. Hij wil niet geclaimd worden, vrijheid blijheid, houdt niet van de gevestigde orde. Vero heeft daar moeite mee. In het laatste jaar van de toneelschool ontmoet ze Alon een Israelier die op reis is in Europa, voordat hij in dienst moet. Ze voelen zich tot elkaar aangetrokken, brengen de nacht samen door. Alon is het tegenovergestelde van Brak. Die ene nacht bepaald voor Vero alles. Alon gaat de andere dag weer weg. Alon beheerst haar leven, haar gedachten alles. Het is haar grote liefde. Ze schrijven brieven. Alon gaat in dienst. Vero heeft het druk met het nieuw opgerichte theatergezelschap Het Glazen Speelhuis, ze geven veel voorstellingen. Na drie jaar van hard werken heeft Vero twee weken vakantie. Ze besluit naar Israel te gaan om Alon te bezoeken.

Ze vinden elkaar weer. De tien dagen worden anderhalf jaar samenwonen met Alon. Hij studeert, Vero vindt werk, volgt Hebreeuwse lessen voelt zich helemaal thuis in Jerusalem. Er komen barstjes in hun relatie. Vero wil graag zekerheid, trouwen en kinderen maar Alon houdt de boot af, hij durft niet. Ondanks dat ze zielsveel van elkaar houden vertrekt Vero naar Nederland. Hoe gaat het verder met Alon en Vero dat blijft de grote vraag. Het is nog niet af.

Marieke voert ons aan de hand door Israel. Mooie plaatsbeschrijvingen en van het land. Zie het helemaal voor me. Zoals Ein-Gedi, het leek alsof ik terug was in de tijd. Veertig jaar geleden.