We Have Always Lived In The Castle Shirley Jackson

Shirley Jackson werd maar 49 jaar oud. Ze liet vroegtijdig het leven, gesloopt door alcohol, verdovende middelen en amfitaminen. Kind van een tyrannieke moeder en echtgenote van een overspelige man. Een schrijver is, vrij naar Stefan Zweig, niet iemand die per se goed is in het verzinnen maar iemand die goed is in het waarnemen. Alles in "We Have Always Lived in the Castle" getuigt van het grote waarnemingsvermogen van Jackson. Van de gedachtenwereld van de hoofdpersoon Mary Blackwood tot de beschrijving van de alledaagse beslommeringen in het huishouden van de familie Blackwood (of wat daar, zoals we zullen zien, van over is). Geholpen door de inspiratie die ze uit haar ongelukkige jeugd en haar huwelijk met een man die haar ontrouw was kon halen schreef Jackson een oevre - compact doch van hoog soortelijk gewicht - bij elkaar waarin het griezelige zich niet zozeer manifesteert in schrikeffecten en slasher-taferelen (hoewel die er zeker inzitten) maar in de naargeestige gevolgen van beklemmende verhoudingen waartoe mensen zich, in huiselijke en klein-gemeenschappelijke kring, tot veroordelen.

Mary's zusje Constance heeft zes jaar geleden de familie vermoord. Door vergif in het eten te doen. Die horror ligt achter ons als het verhaal begint. De horror die voor ons ligt kruipt boven als blijkt dat de rol van Mary in die moordpartij wellicht een andere is dan dat we aanvankelijk aannemen en de relatie met haar zus in een ander, dystopisch daglicht komt te staan. De kracht van Jacksons proza zit hem in haar superieure inzicht in de menselijke natuur en haar oog voor de tekortkomingen daarvan. Ze weet daarmee schijnbaar onschuldige handelingen en gesprekken van een lading te voorzien die voor de lezer een uitnodiging zijn binnen te stappen in een wereld waarin het alledaagse onderdeel wordt van een groot mysterie waarin uiteindelijk niets is wat het aanvankelijk lijkt. Een constatering die de liefhebber van horror en suspense alleen maar tot aanbeveling zal strekken.

Wat ik vooral goed vind: grappig, fantasierijk.

Geschreven bij We Have Always Lived in the Castle

ademloos uitgelezen.mysterieus en spannend.

Geschreven bij We Have Always Lived in the Castle

Spannend, dat is wat ik er goed aan vind.

Heel bijzonder verhaal. Het is spannend en meeslepend.

Geschreven bij We Have Always Lived in the Castle

Marricat (18) en Constance Blackwood wonen met hun oom Julian in een landhuis. Hun ouders en zijn vrouw zijn jaren terug vergiftigd, waarvan Constance destijds werd verdacht maar je als lezer meteen weet dat Marricat er achter zit. De familie leeft geïsoleerd en vervreemd van het dorp waar alleen Merricat soms komt voor boodschappen. De dorpelingen haten hun ook en er komen alleen af en toe kerkdames langs. Op een dag komt er een neef op bezoek en gaat Merricat zich pas echt vreemd gedragen met een verregaande climax. Tijdens het lezen zit je vooral met psychologische vragen over Merricat en hoe het met de beide zussen afloopt. Merricat is namelijk een intrigerende hoofdpersoon omdat ze niks vrouwelijks heeft, zich steeds vreemder gedraagt en totaal niets aardigs in zich heeft. Daarom is de sfeer erg sinister.