We komen nog één wonder tekort roman

‘Als je het werkelijk allemaal wilt horen, wil je waarschijnlijk eerst weten waar ik geboren ben en wat een waardeloze jeugd ik heb gehad…’
Zo begint the Cather in the Rye, de beroemde debuutroman van JD Salinger. Zo ook had We komen nog een wonder te kort, de debuutroman van Rebekka de Wit kunnen beginnen.
Een even praatgrage, eigenzinnige, intelligente en grappige stem neemt je mee op een (te) korte reis, niet door New York zoals Holden dat deed, maar naar een onbestemde afgrond op een plek tussen Zuid-Frankrijk en ergens anders. Dat die stem grappig is, zo grappig dat ik zeer regelmatig hardop heb moeten lachen, is misschien wel het wonder waar in de titel van de roman naar gezocht wordt. Er is feitelijk namelijk niet zoveel om te lachen. De omstandigheden zijn ronduit tragisch. In een kort tijdsbestek is zowel de moeder als de verloofde van haar zus gestorven en het uitgedunde gezin besluit daarom er tussenuit te knijpen. Het liefst zouden ze verdwijnen. De tijd laten bevriezen, zodat ze voor altijd samen zouden zijn. Dat kan niet. Ze zijn als alle sterfelijke wezens in dit ondermaanse nu eenmaal gebonden aan de praktische regels van het bestaan. Over die spanning – tussen hun verlangens, gevoelens en ervaringen omtrent het Ware Leven dat ze door de dood van hun geliefde pijnlijk reëel ervaren en het daadwerkelijke reële leven- gaat het boek.
In een meeslepend verhaal weet de nog altijd nog geen 30-jarige De Wit je mee te trekken in een volstrekt eigenzinnig universum waarbij elke zin die ze schrijft raak, raak, raak is. Het is een boek waarvan je tijdens het lezen weet dat het goed is, maar waarvan je als je opkijkt uit je leesroes nog geen idee hebt waarom het zo goed is. Misschien zijn het die zinnen die nooit verslappen tot instrument, maar telkens weer op eigen wijze onverwoestbaar tot zelfstandige zin worden gepromoveerd, met een eigen interne logica. Misschien zijn het wel de personages, waarvan je gaat houden en bij wie je meteen weet: ze zijn veel te bescheiden in hun verlangen naar één wonder, ze hebben recht op zo veel meer (en dat ook zo nodig). Maar misschien is het ook wel het feit dat De Wit er in slaagt, schijnbaar achteloos, om de personages iets anders te laten beweren dan het boek als geheel. Sterker nog, het boek wordt niet zozeer een verslag van een gesprek, het wordt op zichzelf een argument in dat gesprek. Eén van de doorlopende gesprekken gaat over de vraag in hoeverre je zelf je leven kunt inrichten. Hoeveel keuzes heb je? Hoe verantwoordelijk ben je voor je levensloop? Voor de mensen uit dit gezin is het duidelijk: Geen Keuzes. Geen Verantwoordelijkheden. Niets dan lotsbeschikking, de rest is ijdelheid. Je ziet het ze denken en je geloofd hen: want inderdaad in hun leven hadden ze geen keuze en geen verantwoordelijkheid in de dood van hun geliefden. Ze hebben het bij het rechte eind, maar het is een eenzaam eind, omdat het voornamelijk waar is door de omstandigheden waardoor zij getroffen zijn. Dat mag dan wel het Ware Leven zijn, in het Echte Leven gelden er andere wetten. Daar moeten verantwoordelijkheden worden genomen voor te veel kaaskroketten en het niet insmeren van kuiten, daar moeten keuzes worden gemaakt over hoe je met de kennis van het Ware Leven omgaat. Het zijn die keuzes, en de twijfel of die echt te maken zijn, die het boek zijn onpeilbare diepte meegeven. Uiteindelijk is de vraag na tien dagen aan de afgrond: wat nu? Een elfde dag? Naar huis? Alleen? Met elkaar? De eenzaamheid waarmee je achterblijft in combinatie met een onverwoestbaar houden van de taal, de personages, het boek en de wereld maken dat je dit boek aan iedereen cadeau wilt geven die iemand verloren heeft of dat ooit misschien gaat doen. In alle boeken die ik cadeau ga geven schrijf ik: lees dit – bewaar het - en lees het opnieuw.

In “We komen nog één wonder tekort” volgt de lezer een gezin bestaande uit vader, zoon en twee dochters op vakantie, geschreven vanuit het oogpunt van de jongste dochter en na het verlies van een aantal dierbaren. Uit het verhaal blijkt goed hoe ieder van de gezinsleden met het verdriet omgaat en hoe dit hun omgang met elkaar beïnvloed. Wie hierdoor denkt dat het een heel zwaar boek is om te lezen heeft het mis want hoewel er droevige zaken beschreven worden is het met erg veel humor geschreven. In het boek zelf zegt de hoofdpersoon dat troosteloosheid niet hetzelfde is als humorloosheid en dat geldt zeker ook voor dit boek. De schrijfster weet erg goed situaties die uit het leven gegrepen zijn en gedachtes waar iedereen wel eens mee speelt te verwoorden, er is daarom ook veel gevoel van herkenning tijdens het lezen. Verder zijn de aparte karaktertrekjes van elk gezinslid erg grappig en dat maakt het boek erg leuk. Zeker een aanrader! Het boek had van mij nog wel dikker mogen zijn.

Geschreven bij We komen nog één wonder tekort

Rebekka De Wit schreef een ontroerend, herkenbaar en humoristisch
verhaal over familierelaties en leven na verlies. Het perspectief is ontwapenend, de stijl eenvoudig maar doeltreffend. Een aanrader!

RECENSIE. We komen nog één wonder te kort. Van Rebekka de Wit

Het verhaal gaat over een meisje wat met haar vader broer en een zus een reis gaat maken.
Nadat er drie sterfgevallen in een jaar tijd zijn gebeurd, willen ze weg
Ze vertrekken met de auto richting de natuur
Het meisje houdt zich krampachtig vast aan haar herinneringen en wil dit vasthouden
Drie mensen die ieder met hun persoonlijk verlies om moeten gaan
Altijd die angst dat alles wegvalt, het meisje wil met alles wat in haar vermogen ligt, de verbondenheid met deze twee overgebleven mensen houden.
Ze gaan op reis en nemen absurde dingen mee, haar zus neemt een klein kindertentje van de Flinstones mee.
Het meisje neemt twister mee en rummikub, en een wandkleed van haar moeder die dit ooit had gemaakt
Haar broer voet houders waar je mee kon starten als je een hardloop wedstrijd loopt.
En haar zus een foto die haar schijnbaar dierbaar is, en natuurlijk de kindertent.
Zo nemen ze alles mee wat ze voorhanden hebben uit huis en stouwen de auto vol.
Alles gaat in de Honda Accord. Deze auto wordt bij hen in de straat als uitzonderlijk vervuild gezien.
En de vader neemt twee kledingstukken mee. Hier schrijft de auteur van dit boek ook weer hilarische over

De afrits broek en het Rucanor-pak zijn de enige twee kledingstukken die hij heeft meegenomen.
Het Rucanor-pak was op zijn plaats in de jaren tachtig en ziet er nu uit als een museumstuk, maar dat ziet mijn vader niet.

Zo gaan deze drie op reis.
Een trio wat met alleen herinneringen en rouw bij elkaar blijft.
Het meisje zou wel altijd daar willen blijven, zodat ze dicht bij elkaar zijn.
Ze is gek van otters want die beesten houden altijd elkaars hand vast, ook in het wild.

In rivieren gaat het soms zo hard dat ze elkaar meteen kwijtraken als ze hun klauwen niet ineen slaan
Ze blijft van de otters houden, ook al laat haar broer een film zien hoe een otter een vis verscheurd
Het blijven haar lievelingsdieren.

Vandaar dat, ‘denk ik’ de auteur voor deze cover heeft gekozen.
Het is een grappig en ontroerend boek,
Ik heb het in een keer uitgelezen, soms is het wat absurd.
Maar het hield mij wel bezig, hoewel ik nog steeds op zoek ben naar dat ene wonder.
Verder heel goed en humoristisch neergezet met veel gevoel
Nog een mooi stukje en dan moet jullie lezers maar zelf het boek gaan lezen.

Ik ga alleen met mijn vader, de rest gaat niet mee, we lopen langs oude stadsmuren.
Ze komen uit 1200 nog wat en ik stel me de middeleeuwen voor. In de middeleeuwen vonden ze het heel gewoon dat je doodging. Toen was het geen kwestie van uitzonderlijk veel pech hebben.
Pech was in de middeleeuwen het leven. Wel gezellig, denk ik.
Dan was je allemaal samen. Dat is toch vaak bij pech? In de trein of langs de kant van de weg.
Dat je dan allemaal samen bent?

Ik denk als lezer dat dat dit de essentie van het boek is.
Het proberen loslaten van het leven wat geweest is.
Ik geef het boek een, 3 en een halve ster
Dat is omdat ik nog steeds dat wonder niet gevonden heb.
Maar misschien ben ik diegene die het niet ziet.
ххх½
Ria Atsma Salij.
Een lezer.

Rouwen en het verwerken van verdriet is iets waar iedereen mee te maken krijgt. Het gezin in dit boek krijgt meerdere sterfgevallen kort na elkaar te verwerken. Hoe gaan zij hiermee om, hoe kunnen ze elkaar hierbij helpen of juist niet. In het boek ,We komen nog één wonder tekort‘ van Rebekka de Wit van uitgeverij Atlas Contact uit Amsterdam neemt je mee in het verwerkingsproces van dit gezin.

Het geeft een mooi, emotioneel beeld hoe rouwverwerking zou kunnen zijn. Want zeg nu zelf, rouwen moeten we allemaal vroeg of laat. Of dit een normale manier van rouwen beschrijft, geen idee want wat is normaal, het heeft in ieder geval vele grappige momenten en momenten om over na te denken, maar wordt nergens ‚te zwaar‘. Het bied je een kijkje in het leven van een gezin dat nooit meer het zelfde zal zijn maar samen tijdens een spontane vakantie een manier probeert te vinden om verder te gaan. Of dit lukt en hoe dit gezin dit aanpakt zonder hun geliefden zul je zelf moeten ervaren.

Ik heb genoten van dit boek. Ik heb gelachen en gehuild. Sommige stukjes heb ik meerdere keren gelezen omdat het me zo raakte of omdat ik extra goed wilde lezen wat er staat. Wijs en bij vlagen herkenbaar. Dit boekje is mijn verjaardagscadeau voor vrienden van dit moment.

We komen nog één wonder tekort is een intrigerend en teder verhaal. Triest maar ook grappig. Geschreven met liefde voor taal en voor mensen.

Geweldig boek. Erg van genoten.

‘Onze ogen stonden zo open als de zee’, formuleert de schrijfster in het begin van haar roman. In mijn ogen een prachtige zin, zoals zij er meer in haar verhaal vastlegt. ‘We leefden nog’, ‘We wilden weg zijn, ons wegscheren als een hazewind’, ‘We hadden het Ware Leven leren kennen’. Het zijn enkele voorbeelden uit het boek, waarin ik wat ik noem ‘absurdistische’ metaforen tegenkom die ik zelf nooit zou kunnen verzinnen. Zijn die denkbeelden typerend voor de theatermaakster? Ik denk het wel. Met haar specifieke stijl van schrijven beïnvloedt Rebekka de Wit het denken van de lezer die ik ben – die misschien ook wel schrijver zou willen zijn –, die haar vaak geestige associaties en soms droevige ondertoon zelf niet zou kunnen verzinnen. Soms ook lijkt zij in haar ongebreidelde fantasie – theatermaakster – te hinkstapspringen, waarmee zij denkpatronen verruimt, in ieder geval de ruimte geeft.
In droevige omstandigheden, want enkele naasten overleden, toch geestig zijn. Rebekka de Wit kan dat, althans in haar boek. Daarmee heeft zij een vreemd, absurd verhaal geschreven, dat ik in één adem uitlas (grote letters, 175 pagina’s). In een reactie op haar theaterwerk las ik de woorden oorspronkelijk en diepzinnig. Oorspronkelijk vind ik de schrijfster zeker, het diepzinnige dringt nog niet goed bij me door, misschien een wonder dat ík tekort kom. Maar wat ik weer heel mooi vind, zijn haar woorden ‘Het geluid van een dichtklappende autodeur geeft me altijd het gevoel dat het mogelijk is ergens weg te gaan. Hadden gebeurtenissen maar autodeuren’.

Mooi beschreven inhoud, ook in relatie tot de uitstraling en diepgang van de mens achter de auteur.