Welcome To My DNA (Limited Edition Digibook)

Ik heb de cd nu een aantal keren aandachtig beluisterd en kan niet zeggen dat het slecht is maar ik zou verwachten dat dit een eerste cd is en niet de derde na een tweetal sublieme albums.
Oftewel het is duidelijk minder qua muzikaliteit dan de vorige 2, maar niet onaangenaam.

Het was lang wachten maar daar dan eindelijk een album dat weer doorgaat op de vertrouwde manier maar na een aantal keer luisteren toch weer geniaal is met als uitschieter waving.[Wilson] ik kijk nu al uit naar 10 april.

Inderdaad, gewoon goed. Ondanks wat de critici zeggen, dat het zijn pieken en dalen heeft, is het weer een goede plaat geworden. Verwacht geen progressieve rocknummers als bij porcupine tree, maar goed afgeronde pop/rock-songs (hoewel Blood en Zigato randjes progressieve rock vertonen). Vind je de eerste twee albums van Blackfield goed? Dan zul je deze ook zeker waarderen. Voor de mensen die de muziek niet kennen, verwacht geen zoetsappige pop, maar echt goede muziek met eerlijke teksten. Ik kan niet wachten op 10 april!

Blackfield is het samenwerkingsproject van steven wilson en aviv geffen. Wat we horen is de kenmerkende peinzende zang sfeer van wilson en het toegangkelijke pop/rock geluid van geffen. Ondanks dat de nummers goed in elkaar overlopen vormt het toch geen goed geheel het lijkt wel of dat het album in twee stukken is verdeeld.de splitsing begint bij het instrumentale nummer blood.het album is absoluut geen slecht werkstuk al mis ik wel de progesiviteit van steven wilsons porcupine tree.

Even inhakend op de laatste twee reviews zonder een discussie te willen ontketenen. (een mening is een mening tenslotte en dat dien je te respecteren). Toen ik "Welcone To my DNA'' voor het eerst hoorde was ik ook enigszins teleurgesteld, maar omdat ik recensies moet schrijven en daarvoor de platen meerdeer malen beluister heb ik de plaat de kans gegeven. En wat bleek: de plaat is een echte groeier en als ik in mijn geheugen graaf gold dat ook voor de vorige twee blackfield albums. Gewoon de tijd geven, draai de plaat een aantal keer en als dan het kwartje gevallen is blijkt ook de derde blackfield weer een vriend voor het leven. Tussen haakjes voor iedereen die het over Steven Wilson heeft; de meeste nummers zijn door Aviv Geffen gescheven....

De recensie die ik las kopte: ‘Je moet maar durven, je eigen album vergelijken met THE DARK SIDE OF THE MOON,
de ultieme klassieker van Pink Floyd.’
Als bewonderaar van Pink Floyd meteen dit 'DNA' bij bol.com besteld.

Op werkdagen voor 21.30 uur besteld, morgen in huis! My lucky day.
De postbode was vroeg, de eerste draaibeurt vóór mijn werk – ja, ik werk ’s middags.
Halverwege het eerste nummer de recensie herlezen, het staat er echt: ‘WELCOME TO MY DNA verdient inderdaad het predikaat progrockmeesterwerk.’
Nog een citaat, nu van de muzikanten zelf: ’We zijn erg streng voor onszelf geweest, we wilden alleen het beste bieden van wat we hebben te geven. WELCOME TO MY DNA is DARK SIDE OF THE MOON van Blackfield. Punt uit.’ (uit: Popmagazine Heaven)
Het schijfje in de cd-speler was, ook even gecheckt, het bedoelde schijfje.

Tot zover de recensie.
Wat een laf, melig, achterhaald aftreksel van de Dark Side of the Moon. De zang, de gitaar, toetsen, de melodieën, tekst, het heeft niets met Pink Floyd te maken.
Abominabel slecht gejatte k*t muziek. Een gotspe – voor de zekerheid in de Van Dale gecontroleerd:
gotspe: wel zeer grote brutaliteit.
Ik zou willen toevoegen: wel zeer slechte zelfkennis, wel zeer zelf ingenomen, qua muziek én tekst.
Teksten, tenenkrommend pathetisch, vorm en inhoud, zoals lousy rijmt op poëzie.
Hou je hart vast:
‘Wherever I stay, there is a feeling I’m so far away’. Blijf dan ook weg!.
En wat te zeggen van: ‘It feels like I am driving, without ever arriving’. Staat er echt!
Ze zingen: ‘So much noise...we are a bunch of boys’. Woorden schieten, mij, te kort.
Hoezo afgekloven: ‘Today is just the future of the past.’

Waarom deze recensie? Redt de planeet! ‘Can you forgive me for things that I’ve said?’
De papiervernietiger gilt om het boekje.
‘There is no get away from my DNA.’ Hoe verzin je het in Gods pé?

Om met een positieve opmerking te eindigen, gelukkig heeft Blackfield niet eens een poging gedaan de gitaarpartijen van David Gilmore te imiteren.

P.S. Na tien jaar elpees en 30 jaar cd’s kopen, is dit de eerste keer dat ik een schijf bij volle verstand,
na drie misselijkmakende draaibeurten, als een creditkaart doormidden heb geknipt en de tekstblaadjes uit het karton heb gescheurd.
Het beste DNA is een verknipt DNA!