XL 2226 - De hoge bergen van Portugal

Geschreven bij De hoge bergen van Portugal

Een bijzonder boek. Eigenlijk zijn het drie verhalen die op een heel aparte manier in elkaar grijpen. Het is meesterlijk geschreven, nergens gehaast of onrustig en dat draagt dan ook weer bij aan de sfeer. Pas op het laatst snap je het eigenlijk echt, dat vond ik nog het meest verrassend van het boek.

Geschreven bij De hoge bergen van Portugal

Eigenlijk zou je willen weten wat de Paus vindt van een roman waarin Jezus misschien wel de gedaante van een vriendelijke chimpansee heeft aangenomen. Of hoe Umberto Eco, auteur van vergelijkbaar fantastische maar intellectueel zwaardere boeken over dit merkwaardig drieluik gedacht zou hebben. Doet er niet toe. Wie zich eraan overgeeft vindt hier hier drie ogenschijnlijk verschillende verhalen uit verschillende tijden met steeds het verlies een geliefde - vrouw of kind - als drijvende kracht. Martell is Uiterst precies en uitstekend gedocumenteerd als hij het rijden in een vroege auto of een autopsie tot in respectievelijk technische en weerzinwekkende details beschrijft. (Overigens is de op de omslag afgebeelde auto zeker 20 jaar nieuwer dan de Renault waar het om gaat.) Ook gebruikt hij mooie beeldspraken: een bevalling beschrijven als het breken van een bord in je binnenste. Mij deed het boek me beurtelings aan Coezees wonderlijke leven van Jezus en een minder wijdlopige Eco denken. Je moet je overgeven aan de constructie die, verwijzend naar zowel de Bijbel als Agatha Christie - op een slimme manier aan elkaar scharniert. Martell weet daarbij heel subtiel zijn verhaken surrealistischer te maken, waardoor ze bijna ongemerkt grotesk worden. Achteraf stel je vast dat niet zozeer de merkwaardige gebeurtenissen en de sterfgevalken ontroeren als wel de bijna Don Quichotterige mannen die elk in hun tijd een verleden bevechten in een bijna mythisch achterland in het noorden van Potugal, daar over de bergen...