Zielenmenners

Het begin is meteen al heftig en ik was blij dat ik niet op mijn nuchtere maag met dit verhaal begon Toch is het zo geschreven dat ik het niet weg kon leggen. Terrence gebruikt een mooie zinsbouw. Alles wordt uitgediept en wanneer je het boek leest waan je je soms in bijna sprookjesachtige sferen. Het sprookje van vrouw Holle kwam in mijn gedachte, door de fontein en wat er gebeurde aan het einde van de schacht, alleen een sprookje is het dus totaal niet.
"Hij parkeerde in een rustige zijweg. Aan de overkant van de Hudson hing rossige bewolking boven de gebouwen. Daaronder een zweem lichtbruine smog. Achter hem deed de oranje zon haar best het ochtendlicht over de wereld uit te zaaien. Nevelvelden stegen op uit het water, verzachtten het zonlicht. Het uitzicht ontlokte een bedrukte kreun."
Een detective verhaal met de rechercheurs Bill en Suzan die moorden in Central Park proberen op te lossen, moorden die te luguber zijn om te bedenken en die het verhaal dus de horror kanten laten zien van de auteur Terrence Lauerhohn.  Een boek wat niet voor iedereen weg gelegd is om te lezen, maar vooral voor de Stephen King fans onder ons, en de mensen die van bloederige taferelen houden, is het zeker een aanrader. Een echt heel spannend goed in elkaar zittend verhaal, met heftige gebeurtenissen, maar gelukkig zitten er ook veel lichtpuntjes in het boek en mooie onthullingen.

Terrence heeft me zeker niet teleurgesteld en ik vond het verhaal goed en mooi opgebouwd en de wending in het plot las ik met een brok in mijn keel.

Suzan Maryot is rechercheur in Manhattan. Ze krijgt het flink moeilijk als zij en haar partner Bill een paar seriemoordenaars moeten vinden, die nogal gruwelijk te werk gaan. Dit lijken wel monsters met buitenaardse krachten, zo onmenselijk zijn de moorden. Suzan wil koste wat kost de daders vinden. Als ze uiteindelijk een spoor vinden, doen ze een gruwelijke ontdekking…dit is een andere waarheid en die kan voor de gewone mens beter geheim blijven..
Je leert Suzan kennen als een echte rechercheur die nergens bang voor is en alles op alles zet om de daders te pakken. Ze weet dat dat niet zonder gevaar is. Je kan je goed in haar inleven. Ook Bill leer je redelijk goed kennen, al heb ik met hem veel minder dan met Suzan. Dan is er nog de verhaallijn van Toby… dat is een apart figuur waar je vanaf het begin al een beeld van hebt. Wat een figuur. Hij moet smerige en duistere karweitjes voor zijn meester oplossen en gaat daar heel ver in. Mijn vriend zou het niet zijn. Hij heeft wel een belangrijke rol.
Het boek begint a la Lauerhohn, met een gruwelijke, harde scene. Dat is zijn stijl die je meteen herkent. Je weet gelijk wat je kan verwachten qua verhaal en qua sfeer. Pure horror, gruwelijke, zeer gedetailleerde scenes die niet geschikt zijn voor mensen met een zwakke maag. Je ziet het allemaal voor je, hoe grof of gruwelijk ook. De auteur is daar meester in. Ik hou er van.
Het boek leest redelijk vlot, ook al moet je je hoofd er wel bij houden omdat met name de verhaallijn over Toby in het begin wat lastig te volgen is. De sfeer en de omgeving wordt zeer levendig beschreven, je kan je een goede voorstelling maken hoe het uit ziet .Zowel de echte wereld van het nu als de ander wereld waar een groot deel van het boek zich afspeelt. Naarmate het eind in zicht komt, wordt het de spanning hoger en komt er een eind dat je niet ziet aankomen.
Als je van boeken met een grote dosis dark fantasy en horror houdt en je wel tegen gruwelijke details kan, is dit een aanrader.

Suzan is een rechercheur in Manhattan. Ze stuit op een wel heel erg vreemde zaak. Er zijn twee (serie)moordenaars bezig, om de straten van haar geliefde stad, voorgoed te veranderen. Op verschillende plaatsen duiken er lijken op. Sommige(n), zijn onherkenbaar verminkt. En er is iets heel vreemds aan de hand, met een bepaald orgaan van een aantal slachtoffers. Wat is er toch aan de hand? Een Slachtoffer praat over een reddende engel, maar Suzan zelf heeft steeds sterker het gevoel dat er iets kwaadaardigs in de lucht hangt.

Het is een verhaal met bovennatuurlijke krachten, demonen en duistere oude dingen, die je nooit tegen het zere been wilt schoppen.

Zo nu en dan is het best bloederig en echte horror, dus niet voor mensen met een zwakke maag.

Een andere verhaallijn is die van Toby. Hij werkt voor zijn Meester en jaagt op De Witten. Deze voor het gewone oog: normale mensen hebben een bijzonder aura. En ze ruiken ook apart. Toby is echt geen lieverdje. Zijn verhaal is best ingewikkeld, deze hele duistere wereld is er een waarbij je aandacht zeker niet moet verslappen. Het duurde ook even voordat ik, in dat deel van het verhaal kwam. Het is leerzaam en origineel. Echt vlot leest het niet, maar dat hoeft ook niet, omdat je deze wereld echt in je op moet nemen. Dat klinkt een beetje tegenstrijdig, maar als je het boek zelf gaat lezen, snap je wat ik bedoel.

Ik heb met verbazing gelezen over dode/stervende mensen, die werden bezeten door iets wat niet echt menselijk was. Het was echte horror.

Het heeft best veel spanning, maar het is de wereld, die de auteur er omheen schept, dat het boek uniek maakt. Een wereld die de gewone mens niet kan zien…..

Het is niet een boek dat je op een avondje uitleest. Het leest op een andere manier dan je misschien gewend bent. Je moet tijdens het lezen namelijk nadenken over veel dingen. Zoals bijvoorbeeld wat maakt een mens menselijk? De ziel? Of is het toch iets anders? Ik vind het altijd fijn dat een boek je aan het denken zet.

Ik geef het boek 4****

Het verhaal begint direct met een harde scène en de schrijver zet zo de toon voor de rest van het verhaal. Het verhaal had mij compleet in zijn ban. Wat schrijft Terrence Lauerhohn fantastisch. Hij heeft een geheel eigen stijl van schrijven, die ik al in zijn vorige werk zo bewonderde en ik tijdens het lezen van Zielenmenners merkte ik hoe hij deze manier van schrijven nog verder verfijnd heeft en als schrijver gegroeid is. Zijn schrijfstijl heeft iets bijzonders dat mij niet loslaat. Zielenmenners is enorm spannend, boeiend, intrigerend en vooral origineel verhaal. De sfeer is vanaf het begin unheimisch. Het boek begint al vrij hard en bloederig en dit neemt zelfs toe gedurende het gehele verhaal. Het is zeker geen verhaal voor tere zieltjes, meer voor de liefhebber van bovennatuurlijke thrillers en horror.

De scènes zijn gedetailleerd beschreven en de karakters zijn zeer goed neergezet. Vooral met rechercheur Maryot heeft Terrence Lauerhohn heeft een krachtig personage neergezet. Ze is onverschrokken, zelfverzekerd en gaat geen uitdaging uit de weg. Daarnaast is ook Toby een intrigerend personage. Hij wil macht, tegen elke prijs. Het is boeiend om te lezen over Toby's innerlijke strijd als hij erachter komt dat de manier om deze macht te krijgen anders is dan hij van te voren voor ogen had.

Wat ik verder zo mooi vind aan het verhaal is dat het niet voorspelbaar is. De schrijver komt elke keer met nieuwe details, die het verhaal verdieping geven. Hierdoor ga je steeds meer verbanden zien bij zaken waarvan je niet eerder in de gaten had dat ze met elkaar te maken hebben.

Zielenmenners bestaat uit verschillende genres. Het begint als een keiharde thriller met bovennatuurlijke elementen, waarna het verhaal steeds meer richting fantasy en bovennatuurlijke horror gaat. Deze overgang is geleidelijk en de spanning die dit geeft, trekt je steeds verder in het verhaal.

Terrence Lauerhohn heeft me weer weten te vermaken tijdens het lezen met zijn bijzondere (en regelmatig harde) manier van vertellen. Naast deze hardheid zijn er ook tedere en emotionele momenten. Zielenmenners is een zowel intrigerend als angstaanjagend verhaal over een oorlog tussen licht en duisternis. Ik geef Zielenmenners graag 4 sterren.

Het boek begint als een thriller. Het rechercheursteam van Manhattan probeert de seriemoordenaars in de kraag te grijpen. Geleidelijk gaat het verhaal over in fantasy gecombineerd met horror. Drie genres worden in dit boek mooi met elkaar verweven. Hierdoor is het boek origineel en onderscheidend in de drie genres. Het is duidelijk dat de auteur een grote fantasie heeft.
Aandachtig lezen is bij dit boek noodzakelijk omdat er erg veel gebeurd in een zeer ongewone omgeving. Geconcentreerd lezen is dus van belang om het verhaal goed te kunnen volgen.
De schrijfstijl is prettig. De zinnen zijn niet al te lang. De personages en omgeving worden mooi beschrijvend omschreven. Je krijgt een goed beeld van de personages en de omgeving waarin ze zich bevinden.
Er zijn als het ware twee verhaallijnen; die van Suzan en die van Toby. Deze worden met regelmaat afgewisseld in de paragraven waaruit een hoofdstuk bestaat. Zo ontstaat een mooi met elkaar verweven geheel.
Een prachtige mix van thriller, fantasie en horror. Een mustread voor de liefhebbers van deze categorieën.

Steeds vaker worden boeken uitgegeven waarbij de auteur zich niet zomaar vasthoudt aan de krijtlijnen van één genre, maar die diverse genres met elkaar gaat mengen en waarbij een haast gloednieuw tussengenre ontstaat. Terrence Lauerhohn drijft deze mengelmoes nog wat op de spits met Zielenmenners. Het boek is niet meteen het meest toegankelijke verhaal op de markt en is daarom ook niet voor elke lezer weggelegd. Wie echter over een sterke maag beschikt en niet bang is om iets nieuws te ontdekken, zal met deze crossover zijn of haar hartje kunnen ophalen. Wat aanvankelijk aanvoelt als een thriller, wordt druppelsgewijs geïnfuseerd met fantasy-elementen en evolueert naar een horrorplot, om uiteindelijk uit te monden in een hardcore fantasy-setting met zelfs enkele schaarse scifi-gegevens. De schrijver hanteert een haast lyrisch woordgebruik, waarbij de schrijfstijl bij momenten als een waar kunstwerk aanvoelt. Alhoewel dit af en toe het verhaaltempo afremt biedt het ook een zekere meerwaarde voor de lezer. Lauerhohn voorziet zijn personages niet alleen van diepgang door de tekstuele inhoud en de beschrijvingen binnen de verhaallijn, maar doet dit ook door variaties in de schrijfstijl. Terwijl de gebeurtenissen met de antagonist in de hoofdrol vol chaos in de dialogen en zinsconstructies verlopen, overheerst tijdens verhaalmomenten met de heldin in de hoofdrol een strakke structuur en een zekere rust. Wanneer deze twee elementen echter samenkomen, onstaat een uiterst interessante mengvorm van de twee. Ben je op zoek naar een makkelijk te verteren brokje lectuur, dan laat je beter dit boek links liggen. Sta je echter open om ondergedompeld te worden in een keiharde maar kunstige verhaallijn, dan is deze titel een must.

Eenmaal eerder heb ik van Terrence Lauerhohn een boek gelezen, toen ging het om ‘Nirwana’ (een dystopische thriller) en dat verhaal heb ik goed ervaren. Ik was dan ook zeer benieuwd naar zijn nieuwste titel ‘Zielenmenners’ die ik voor onze boekenblog Mustreads or Not mocht lezen.
Door de achterflaptekst wist ik dat dit weer een geheel ander verhaal zou zijn en door de enthousiaste mening van mijn bloggenoot Caroline begon ik vol verwachting te lezen. Helaas kon ik vanaf het begin moeilijk in het verhaal komen. Het kwam op mij verwarrend en enigszins langdradig over. Ook later kreeg het boek mij niet geheel in zijn greep. Wel vind ik de schrijfstijl van Terrence inhoudelijk mooie, visualiserende bewoording bevatten. Hij heeft absoluut een fantasierijke geest en heeft in dit verhaal ook weer een nieuwe wereld geschapen tegenover het bestaande Manhattan van tegenwoordig.
Het hoofdpersonage Suzan maakt vele gruwelijke gebeurtenissen mee en toch kon ik slecht meevoelen met haar, mij niet goed inleven in wat zij meemaakt. Ik probeer te bedenken waaraan dit lag maar kan er niet geheel wijs uit worden. Misschien komt het doordat ik teveel aandacht bij het eigenlijke verhaal moest houden om te volgen waarover het precies ging, over wie het ging en wat er allemaal gebeurde.
Al met al kan ik dit boek zeker wel op zijn bijzondere waarde schatten maar was het waarschijnlijk voor mij niet het juiste moment om het verhaal te lezen of gewoon niet mijn smaak. Toch zal ik altijd benieuwd blijven naar Terrence zijn verhalen want hij heeft een uitmuntend talent voor bizarre, fantasierijke werelden neerpennen.

Geschreven bij Zielenmenners

Stef Knops Titel van het boek: Zielenmenners
Auteur: Terrence Lauerhohn
Omschrijf in een paar woorden, wat je van het boek vond:
Doordat ik nog helemaal niks van deze schrijver ooit gelezen heb, was dit een sprong in het diepen. Ben ontzettend blij dat ik deze sprong gewaagd hebt, dit verhaal is een perfecte combinatie van thriller/ fantasy & horror in een verhaal. Dit verhaal heeft me van begin tot eind weten vast te houden in zijn greep. Met pijn en moeite moest ik het neerleggen, als mijn `leeshoofdpijn`weer kwam opzetten. De personages weten je alle kanten op te duwen, met je eigen mogelijke eindes. Dan kom je er achter dat je totaal de verkeerde kant op dacht en dan wordt je op verrassend eind getrakteerd.
Algemene waardering van het boek; (1= slecht/10=super goed)
8
De schrijfwijze van het Boek; (1=niet te volgen/10= zeer meeslepend)
8
Waardering v/d illustratie`s; (1=helemaal niks/10=uitmuntend)
6
Zou je dit boek bij anderen aanraden; (1=nee /10= aanrader)
8 Eindcijfer:8+8+6+8=30/4=7.5

Het bloed van het stervende meisje stroomde golvend over haar keel, borst en buik. Het droop op het hoogpolige tapijt. Ze stuiptrekte. Haar bloedeloze lippen gaven geen krimp. In het centrum van de aura, boven het hoofd van het meisje, brandde een niets verhullend aardedonker.

Bovenstaand fragment zet de toon van dit verhaal.

Rechercheur Suzan en Bill leiden een onderzoek naar de moorden in Central Park. Het raadsel wordt nog groter als een gezin; vader, moeder en dochter op gruwelijke wijze worden vermoord. De enige overeenkomst tussen de moorden is: er zijn geen getuigen en er is een overvloed aan sporen.

Zouden er twee moordenaars aan het werk zijn?

De ambitieuze Suzan bijt zich vast in de zaak en voelt bij elke stap die zij zet de ogen van hoofdcommissaris Nicholson in haar rug. Hoewel hij haar constant op de vingers tikt, gaat ze onverwoestbaar verder, volgt haar gevoel en noteert wat ze waarneemt in haar nachtmerries. Zijn het wel nachtmerries?

Ongeduld beheerste zijn emoties. Prettig ongeduld.

Vrij snel gaat het realistische thrillerachtige verhaal over in Horror en Fantasy. De lezer wordt meegenomen naar een duistere wereld vol demonen en engelen. Suzan trekt de conclusie dat een aantal gebeurtenissen in strijd is met de natuurwetten. Tijdens haar zoektocht belandt Suzan in een bloederige onderwereld.

Kan ze hieruit ontsnappen en hoe?

Toby heeft van zijn meester een heldere opdracht gekregen; hij moet uitzoeken wie de ‘wreker’ is. Tijdens deze zoektocht gaat hij niks of niemand uit de weg. Zijn drijfveer kent geen grens. Geen ‘witte’ is nog veilig voor hem.

‘Een onmenselijke kreun klinkt uit de verschrompelde mond, waarna het hoofd moeizaam vervolgt: ‘Er is een rechercheur Suzan Maryot. Bij deze agent vind je antwoorden.’

Bij het horen van haar naam scherpt Toby zijn plannen aan. Als het lukt zal zijn meester hem zeker belonen. Suzan valt in handen van Toby.

De man keek haar recht in het gezicht. Bruine ogen onder een blonde haardos. Bruine ogen die ze fanatiek verafschuwde en waar ze met felle tegenzin naar verlangde.

Silewe, de zus van Toby, raakt bevriend met Suzan en neemt haar mee naar de bron van het leven. Ze laat Suzan zien dat de inschatbare waarde van liefde, bekrompen normen altijd overtroeft. Heeft Silewe het echt goed voor met Suzan? Of speelt ze een dubbelrol?

Een niet alledaags luguber verhaal dat veel plotwendingen heeft en de liefhebber op het puntje van zijn stoel laat zitten. De spanning is merkbaar en Toby en Suzan groeien mee in het verhaal. Hier en daar is het verhaal spiritueel. In fijnzinnig taalgebruik worden de hoofdpersonages sterk neergezet; gebeurtenissen beeldend verwoord. Van de lezer wordt uiterste concentratie gevraagd. De dialogen zijn levendig en geven de lezer het gevoel erbij te zijn.

Van alle personages kun je houden om ze later te verafschuwen. Uiteindelijk zijn ze allemaal op de een of andere manier slachtoffer en kennen hun eigen angsten.

Een verhaal over goed en kwaad dat menig lezer nog lang bij zal blijven.

Hij zweefde, tijdloos, ontastbaar. Het water voelde verdund aan. Hij gleed. Viel.

De rechercheur Suzan Maryot onderzoekt met haar partner de gruwelijke moorden die worden gepleegd in Central Park in New York. Langzaam komt ze erachter dat er meer speelt dan dat het oog weergeeft. En wat heeft die vreemde, griezelige Toby met de moorden te maken.

Terrence begint goed. Je voelt de bevreemding die met de moorden te maken heeft, vooral als je meer te weten komt over de omstandigheden en wat er achter zit. Hij zet met Toby een creepy persoonlijkheid neer. Het verhaal ontspoort een beetje als ze in de wereld van de demonen terecht komen. Er lijkt net een breuk te zitten in de verhaallijn, net of hij twee werelden in een boek wilde vangen. Wat niet helemaal gelukt is. Het koste mij wat tijd om weer in het verhaal te komen, maar op een gegeven moment is Terrence weer als vanouds bezig. Hij heeft een donkere schrijfstijl die goed paste in het tweede gedeelde van het verhaal. Naar het einde toe werkt hij toe naar een spannende climax.

Dit boek is voor mij niet geheel geslaagd. Het begint als een thriller met bovennatuurlijke elementen en gaat over in een volwaardige Horror/Fantasy verhaal en dat komt een beetje geforceerd over. In beide gedeeltes zie je de kenmerk en stijl van Terrence terug die ik zeer waardeer, Maar als hij de overgang van de twee werelden wat vloeiender had gemaakt, zou het voor mij een betere roman zijn geworden. Neemt niet weg dat er gedeeltes van deze roman juist heel goed in elkaar zaten met een mooie duistere sfeer, of juist met het rauwe wat de verhalen van Terrence typeert.