MMXII

Het 15e studioalbum sinds 1979 van het Britse Killing Joke heeft de allesomvattende titel MMXII (2012) meegekregen, het jaar waarin volgens vele voorspellingen en het geloof van zanger Jaz Coleman ons een grote verandering te wachten staat zo niet zelfs het einde van de wereld. De band verkeert, bestaande uit de originele bezetting van 43 jaar terug, de laatste jaren in een creatieve en productieve periode. De afwisseling op het album, voorzien van fraai vormgegeven artwork, is groot, de composities fris en origineel en het album heeft veel vaart. Keyboards helpen de bombastiek van de nummers hier en daar flink te laten opzwellen, dan weer om een rustig matje te leggen onder een voortkabbelend muziekstuk. Geordie Walker’s gitaarspel en riffs doen denken aan vroegere tijden met de nodige jankende, valse noten. Jaz Coleman pakt van tijd tot tijd nog flink uit met zijn oerbrullen, maar gebruikt tot mijn vreugde ook veelvuldig zijn cleane stem. Productioneel is het album beter dan zijn voorganger Absolute Dissent (‘10), en experimenteert bassist en producer Youth er weer lustig op los bij de effecten op Coleman’s vocalen, maar de drums blijven wat aan kracht missen. Of dat nou aan het soms wat rommelige spel (bekkens) van Big Paul Ferguson ligt of aan de productie van Youth valt te betwisten. Hoogtepunten zijn het loom pompende Fema Camp, het stuwende Rapture, Colony Collapse, het uptempo Corporate Elect, het rustige In Cythera, het bezwerende Primobile en het wel heel originele en dansbare Trance (wat een aparte zanglijn). In het nummer Glitch wordt iets te letterlijk teruggegrepen naar vroegere tijden van de band, als het intro en refrein muzikaal gezien al eerder gebruikt is in Intravenous (‘90) en gedeeltelijk in Kings & Queens (’85). Maar ja, beter gejat uit eigen tuin, dan bij de buren. Leuk detail is dat in het boekje met de teksten onder verschillende nummers links van internet staan afgedrukt waar je informatie over het onderwerp kunt vinden. Voor wie het nog niet wist, 11 april a.s. in De Melkweg, Amsterdam. 1x raden wie daar vooraan staat…

Inmiddels volg ik al ruim 10 jaar deze band en ook deze release kon ik niet aan mijn neus voorbij laten gaan. In dit jaar van crisis en allerlei voorspellingen dat de wereld vergaat weet killing joke weer op zijn volstrekt unieke wijze de begeleidende soundtrack af te leveren. Als ik de sfeer van dit album in 1 woord moet samenvatten, zeg ik ONHEILSPELLEND!! Het begint al met de eerste track "Poleshift". Kalme en tegelijkertijd naargeestige stukken synth worden afgewisseld met verwoestend snelle drumpartijen (wat is het toch fijn dat Paul Ferguson weer terug is) en het brilljante gitaarwerk van Geordie. Dit nummer lijkt heel sterk op eerder werk van het "Extremities dirt and other various repressed emotions" album. Met name het nummer Kaliyuga-struggle. En "Extremities..." staat hoog in mijn lijstje Killing joke albumtoppers. Perfect openingsnummer dus. Het volgende nummer "Fema camp" zou perfect hebben gepast op het eerder verschenen album "Pandemonium" met zijn oosters klinkende gitaarrifs. Ook live is dit nummer zeer sterk (jaja, ik het ze gisteren live gezien in de melkweg->'t was fantastisch). De nummers "Rapture, Corporate elect, en Trance" klinken rauw en punky, zoals alles op killing joke's debutalbum uit 1980 en geeft maar weer aan hoe vooruitstrevend killing joke toen was en nog steeds is. "Colony collapse" (naast Poleshift, Fema camp, Primobile en On all hallow's eve ook weer een topper van een nummer) klinkt tribal, vooral de drums. Ook de melodie is zeer pakkend en ik moet vooral denken aan het album "Fire dances" als ik dit hoor. "In cythera" heeft ook die melodieuze en vooral melancholische klank. Die kant beheerst killing joke heel goed. Perfect voorbeeld is het "Brighter than a thousand suns" album uit '86. Ook vind ik het fijn dat er naast snoeiharde nummers ook wat rustpunten op een album te vinden zijn. Voor de nodige balans dus. "Primobile" is ook melancholisch en nog net wat intenser. Het hoort niet voor niets in het rijtje favorieten thuis."Glitch" bewijst weer dat killing joke ook met metal uit de voeten kan. Zoals vooral ook te horen op "Killing joke '03 en "Hosannas from the basements of hell". Al moet ik bekennen dat ik voor metal wel in de stemming moet zijn en dat ik dit nummer dus niet altijd trek. "On all hallow's eve" is het perfecte afsluitende nummer, die ondanks de duistere klank en hoopvolle boodschap heeft. En omdat ik al de hele tijd killing joke albums aan het vergelijken ben (dat kan ook gewoon niet anders met zo'n uitgebreid oevre) denk ik bij dit nummer vooral aan "You'll never get to me" van "Killing joke '03" en "Gratitude" van "Hosannas..." Deze nummers klinken ook niet bepaald vrolijk, maar zijn wel optimistisch qua tekst.
Voordat ik klaar ben met deze review wil ik jullie er even op wijzen dat er een bonustrack te downloaden is met de naam "NEW UPRISING" Dit nummer tik niet voor niets met hoofdletters in, want qua intensiteit blaast dit nummer heel MMXII omver. Nooit gedacht dat deze oude rotten in het vak dit kunstje konden flikken.