De Gebrokenen een mythische vertelling over de reis van de ziel

Soms komt iets uit de hemel gevallen. Een boek, zo licht geschreven dat inkt en papier te zwaar schijnen om het verhaal te dragen. Een mens heeft het geschreven, maar het leest alsof het uit zichzelf ontstaan is. Elk woord vloeit voort uit het vorige als een gevoelig muziekstuk. Zinnen laten zich moeiteloos isoleren tot aforismen; regels als gedichten stromen over het blad. Niet gemaakt, maar adem gegeven. Auteur Anne Possel weet te schrijven zonder haar persoonlijkheid in het vertelde te mengen.

Hoe geef je woorden aan het begin voor het begin? Hoe vertel je het verhaal van het hele leven, waarvan het aardse bestaan hooguit een onderdeel is? De Gebrokenen vertelt zo’n verhaal. ‘Een mythische vertelling over de reis van de ziel’, geeft de ondertitel mee. En daarmee is geen woord teveel gezegd. Ideeën en speculaties over waar we vandaan komen en naartoe gaan voor en na dit leven zijn er meer. Maar een verhaal dat geschreven is vanuit die andere werelden, dat is een verademing. Hoe sprookjesachtig de context ook lijkt, dit is geen verbeelding, dit is een tip van de sluier naar de oorsprong. Lezen in De Gebrokenen is een ervaring van doodgaan en geboren worden – en wat een mooie ervaring is dat!

Levensreis
Drie jonge kinderen zijn ieder op hun reis, en ontmoeten elkaar van tijd tot tijd. Tijd is een ongrijpbaar gegeven, zo blijkt algauw, want tijdloos zijn de werelden waarin zij zich bewegen, terwijl tijd en tijdelijkheid alles bepaalt op de aardse wereld. En dan is er nog Tijd, om het geheel complexer te maken. Tijd lijkt geschetst als een bedachtzame toegewijde reus die een belangrijk deel van de voorwaarden voor het leven schept. Zijn spiegelbeeld en collega is de Vormenbakker, de schepper van ruimte. Hun beider ordening doet leven ontstaan. Het leven ademt paradijselijke harmonie, maar zelfs de werelden buiten het aardse zijn niet vrij van raadsels.

Het verhaal leidt ons rond in een voortdurende zijnservaring van de kinderen Wolf, Mees en Karlijn, ieder op hun unieke pad. Zij stellen zich in vrijheid vragen over het bestaan, zonder de scepsis en verscheurdheid die wij, aardbewoners, vaak meedragen.
Wat staat een ziel te wachten, die bijna geboren wordt? Hoe houd je de verbinding met de oneindige werelden in stand als je eenmaal een kind van de aarde bent?
Mees, die op het punt staat de reis naar de aarde te maken, leert:
‘Het is de adem die binnen met buiten en buiten met binnen blijft verbinden.’
Mees is opgelucht, want zo moeilijk lijkt het hem niet.

Lezend klinkt de basis van alle levens zo simpel. Samen met Mees denk je: ‘ademen, makkie!’ Dat de uitvoering een stuk ingewikkelder kan liggen, vergeet je even. Een mystieke wijze les gecombineerd met de speelsheid van een kind – dit kenmerkt De Gebrokenen. Je voelt het immense belang van elk moment, niet alleen in het verhaal, maar in je eigen leven. Alles doet ertoe. Er is een continue verbinding met alle werelden, de kunst is om je verbondenen aanwezig te voelen in elk moment, over de dood heen.

Want mooi en puur en poëtisch als het geschrevene mag zijn, we praten over zielen van kindjes die soms nog geen dag hebben geleefd. Die de aarde bezochten en bijna gelijktijdig weer vertrokken. Over de verscheurdheid en pijn van hun ouders die de rest van hun leven zonder dit kind verder moeten.
De Gebrokenen biedt een licht en diep perspectief voor diegenen die met een groot verlies leven, maar reikt veel verder dan dat. Want schuilt niet in ieder van ons een angstig deel dat niet altijd vertrouwt op een diepere bedding dan dit aardse bestaan? Hebben we niet allemaal een verlangen naar bemoediging en naar zicht op het grote onbekende?

Geschreven om letter voor letter te proeven, en de cadans van adem, ziel en taal samen te zien vallen.