Over het krakende ei roman

Het is weer een prachtig boek. Spanning tussen worden en zijn en verlangen en vervullen. En dood en leven. En schepper en mens. Intrigerend verhaal; je blijft erover nadenken en napraten. Verrassend poëtisch geschreven in het begin en later wordt de stijl wat robuuster, degelijker, zoals in haar debuutroman. Wat kan ze prachtig de liefde en de afwezigheid daarvan beschrijven. Ze schrijft en schildert tegelijk en het boek is dus ook ode aan Lucebert. Kortom, schitterend boek.

Voor de sociaal onhandige Saar, dochter van een afwezige vader en een hardvochtige moeder, is schilderen het baken in haar leven. Maar als dat leven kantelt en de mensen om haar heen een voor een verdwijnen, laat juist de scheppingsdrift het afweten en verliest Saar alle houvast.
Vooral de dood van Bart raakt haar diep.

"Haar kunstenaarschap was opgedroogd, vergaan tot een vliesje, tot een naam voor een vak, een woord dat je desgevraagd nog uitsprak maar dat geen geloof meer droeg, en vreemd genoeg was dat hele verschrompelen zo vanzelf gegaan dat ze zich niet eens had verzet."

De nalatenschap van haar geliefde, een studie naar de poëzie van Lucebert, prikkelt haar zinnen. Maar hoezeer ze zich ook in zijn woorden probeert te verliezen, haar scheppingsdrift komt er niet mee terug en de geliefde evenmin. Nietsontziend zet Saar haar lichaam in, de biologische scheppingskracht, in de hoop dat die haar kunstenaarschap wakker kust en haar het baken brengt waar ze zo naar hunkert.

Door deze beschrijving van kleuren is het duidelijk dat Cobi van Baars behalve dat ze schrijft, ze zelf ook schildert:
"Daar waar het druppende blauw in het geel lekte, veranderde het oker als bij toverslag in groen. 'Halleluja,' mompelde Saar. Ze plaatste een witte vlek tegen de gele streep en stapte achteruit. De vlek was te massief. Te vlak. Ze voegde een druppel rood toe. Te zoet. Er moest iets grauws door. Contrast! Niet alleen tussen licht en donker, maar ook tussen mooi en lelijk."

Ook de gedetailleerde beschrijving van het interieur en de omgeving waarin de hoofdpersoon zich bevindt is uitermate nauwgezet. Hierdoor is weinig ruimte voor speculatie.
Bovendien worden de hoofdpersoon Saar en de andere personages zo duidelijk beschreven dat het lijkt alsof het bekenden van je zijn.
Door de koele ondertoon die gebruikt wordt wanneer de gedachten en handelingen van Saar beschreven worden, gaat daar een kilte van uit die er voor zorgt dat dit personage wat verder van je verwijderd blijft. Het is niet iemand die je meteen in je armen wilt sluiten, terwijl juist zij het zo nodig heeft!

Voor in het boek lees je een aantal regels van Lucebert, waardoor meteen
de keuze voor de titel duidelijk wordt. Lucebert was een schilder, die tevens dichter was.

De auteur studeerde cum laude af aan de Radboud Universiteit op de relatie tussen literatuur en beeldende kunst.

De drang om werkelijk te weten wat belangrijk is en de betekenis van een woord te (h)erkennen is goed voelbaar door het hele verhaal. Het regelmatig gebruik van een woordbeeld in dit verhaal maakt een mooie klik tussen schrijven en schilderen. Je kunt tenslotte in een schilderij heel goed de betekenis van een woord neerzetten.
Degene die er naar kijkt moet het natuurlijk wel kunnen en willen zien, maar soms ben je er gewoon nog niet aan toe!

"Onherroepelijk. Sommige woorden moest je beleven voor je ze echt begreep."

Ik heb 'Over het krakende ei' graag gelezen.