Een doodgewoon leven

In deze klassieker van de Tsjechische auteur Karel Čapek krijgt de lezer het wonderschone levensverhaal te horen van een man, die aan het eind van zijn leven de balans opmaakt. Na diens overlijden komt dit opgeschreven verhaal in handen van zijn oude kameraad. Als een echte bureaucraat is de bundel papieren netjes gerangschikt en beschreven in een keurig regelmatig handschrift, in het begin tenminste, daarna wordt het wat slordiger. Als in een raamvertelling leest de kameraad het levensverhaal van deze doodgewone man, aan het einde van het laatste hoofdstuk treft de kameraad de arts van wie hij het manuscript gekregen had en volgt er een zeer korte beschouwing.
De rest mag de lezer zelf lezen en beleven. Zo gaat dat met dit boek, je kunt er niet van loskomen, het verhaal trekt. De man beschrijft zijn leven met een vloeiende pen die steeds een stukje leven prijsgeeft.
Om niet teveel spoilers weg te geven houd ik de beschrijving algemeen. Op het moment dat hij beseft dat hij op het punt staat een grote leugen op te schrijven kantelt het verhaal. Ineens blijkt er niet slechts één leven te bestaan, maar zitten er een aantal persoonlijkheden in hem die allemaal hun levens hebben. Dit deel is op een andere manier boeiend. De eerlijkheid die hem gebiedt te biecht te gaan is puur en houdt iedereen die het leest tevens een spiegel voor: hoe eerlijk ben je, luister je naar die andere stemmen en wat te doen wanneer ze met elkaar in conflict komen?
Spoorlijnen en stations lopen als een rode draad door het hele boek en is daarmee een leidmotief. Om te beginnen leert hij het geheimzinnige meisje kennen in de tijd dat de spoorlijn doorgetrokken zal worden naar het dorp waar hij woont. Dit betekent dat er allerlei vreemde arbeiders komen om met explosieven te werken en andere werkzaamheden die gepaard gaan met de spoorlijnaanleg. Een spoorlijn is ook de rechte lijn die hij zo graag gebruikt om zijn leven op te tekenen, wissels gebruik je alleen indien nodig. En dan stations, die kunnen een klein eindstation zijn of aan een grote belangrijke internationale spoorlijn liggen. Je kunt er werken als beambte of als leidinggevende….
Het treintje kabbelde voort in een slakkengangetje, maar kreeg de vaart van een TGV gedurende deel twee.
Nergens was het verhaal langdradig, integendeel, de nieuwsgierigheid bleef en werd sterker toen de stemmen gingen spreken en ook met elkaar in gesprek raakten. Ik wil het boek sterk aanraden aan iedereen die houdt van een beetje vrijblijvend filosoferen tijdens het lezen van andermans biecht.

het is een vrij eenvoudig, redelijk eerlijk verhaal over een op het eerste oog rechttoe rechtaan leven. Maar het zet jet enerom aan het denken over je eigen leven en dat nodigt uit om dit boek meteen nog eens te lezen.

Geschreven bij Een doodgewoon leven

Prachtig, indrukwekkend boek

Geschreven bij Een doodgewoon leven

goed boek

Geschreven bij Een doodgewoon leven

Een boek dat je aan het denken zet over je eigen leven