Move It! Emigratieavonturen Van Een Ploetermoeder In Mexico City

In een ruk uitgelezen, hilarisch, soms ontroerend, veel zelfspot, en erg grappig. Het waargebeurde verhaal van een gezin dat naar Mexico City emigreert. Een aanrader voor iedereen die gaat emirgreren, ervan droomt en iedereen die gewoon een lekker boek wil lezen!

Een eerlijke beschrijving van alles wat je tegen komt bij het emigreren. Zowel de voorbereidingen, de emigratie zelf en het nieuwe leven opbouwen in een land met totaal andere gewoontes als je gewend bent.
Eugenie is er in geslaagd alles te beschrijven met een frisse kijk op de zaken en soms een tikkeltje zelfspot. Het boek leest vlot en eigenlijk is het jammer als je hem uit hebt...
Zeker een aanrader! Ook als je nog nooit van zo'n rigoreuze stap hebt gedroomd!

Humoristische en realistische omschrijving van een emigratie naar Mexico City plus het expat leven in deze mega stad. Heel herkenbaar voor iedere 'expat wife'!

Fijn boek, leest lekker weg, emigratie problematiek op een leuke en grappige manier weergegeven, leent zich makkelijk tot inleven, zelfspot

De manier waarop Van Stratum het Mexicaanse leven verkent roept bij mij een bepaald soort walging op. Als rijkeluiskindje gaat zij samen met haar man in Mexico wonen, waar zij binnen een jaar twee hele dure, grote auto's kapotrijden, een chauffeur en een huishoudster in dienst nemen en hun zoon naar een Engelstalige privéschool sturen. Zij denkt op deze manier het Mexico te kunnen ontdekken. Dit is in mijn ogen absolute waanzin. Dit principe versterkt zij nog door voortdurend te zeggen dat het inmiddels al zo normaal is voor hen. Ook claimt zij zich volledig in de Mexicaanse cultuur te storten, maar "de Mexicaanse cultuur" is echt niet die cultuur die de rijke Mexicanen beoefenen! Het werkelijke Mexico is arm en slechts een zeer klein percentage van de inwoners kan leven zoals zij leeft. En dat gegeven lijkt Van Stratum niet te zien of niet te deren. Als haar zoon maar met de schoolbus naar zijn privéschooltje, privézwemlesje, privétennisclubje kan. Ook is de redactie niet volledig goedgegaan en staan er zeker drie grote spelfouten in.
In een hoofdstuk verbeeldt Van Stratum een gesprekje in het Spaans, maar zij vergeet daarbij volledig de volgorde van de Spaanse syntaxis in acht te nemen. Zinnetjes zoals "Prima. Ook is goed." kunnen letterlijk terugvertaald worden naar het Spaans zonder dat dit problemen oplevert. "Bueno. También está bien." Hoe heeft Van Stratum haar Spaans dan bedoeld? Gebrekkig zoals zij het Nederlands heeft laten zijn of heeft zij gewoon niet door dat de volgorde in het Spaans ook anders MOET zijn?
Ditzelfde principe geldt voor het gebruik van Spaanse werkwoorden. Er moet eerst 'pagaren' worden. Heeft Van Stratum die -en toegevoegd om er een zogenaamde Nederlandse zinsconstructie van te maken of denkt zij werkelijk dat er -en achter een Spaans werkwoord moet? Dit is namelijk alleen het geval in de zij-vorm. Zij moeten eerst 'pagan'. Pagar is namelijk het hele werkwoord. Voor een Spaanskenner zoals ik is dit een moeilijk begrijpelijke keuze.