Wat overblijft is naamloos roman

Een prachtig verhaal over het aan jezelf twijfelen, over het zoeken naar redenen waarom iets is geworden zoals het nu is, over herkenning en over steeds over jezelf struikelen. Een prachtige roman over allerlei relaties, niet alleen moeder-dochter maar ook de relaties tussen geliefden, gehuwden, verliefden komen aan bod.
De geheimen in de familie van Lea zorgen voor onrust in haar leven en daardoor ook in het leven van haar dochter, die het soms ook niet helemaal meer zeker weet.
Lea heeft zo nu en dan een absence;
'Vertelde ik u al dat ik de aandoening der afwezigheid heb? Ik, de vrouw die zich flinterdun kan uitsmeren over de omgeving, die alles voelt van het kleinste krakje tot de minimale rimpel, die meer aanwezig is dan een puist op de neus, soms verdwijn ik. Ik glip er van tussen. Voor een aantal seconden. Hooguit een minuutje. Waar ik heenga, heeft geen dokter me ooit kunnen zeggen.'

Het is niet alleen maar kommer en kwel in dit verhaal, er is zeker humor aanwezig. Wanneer Lea er voor gezorgd heeft dat haar moeder weer naar huis is gebracht om daar door haar verzorgd te worden, is ze verbaasd over haar gevoelens en vraagt zich af hoe het zo gekomen is;
'Vreemd, toen ze barstte van de energie liep ik weg van haar, nu ze een zwart gat is, word ik naar haar toegezogen, vul ik mijn tijd met nutteloze observaties. Waarschijnlijk is dit een gekende fase, nauw verwant aan het Stockholm-syndroom en de huisvrouwpsychose.'

De keuze voor de cover is duidelijk wanneer je leest Lea die denkt aan Ifi die samen met haar Dora zal gaan verplaatsen van het bed naar de zetel; 'Zij zou mama's verlamde delen manipuleren als een trekpop, rare stemmetjes opzetten.'
Een ervaring van Lea verklaart de titel: 'Ik probeer niet langer te grijpen. Ik vervaag. Straks ga ik proeven. Straks ga ik ruiken. Nieuwe dingen. Ik stroom leeg en ik loop vol. Ik moet niet meer aanraken, ik versmelt. Onverwoestbaar zoals water stroom ik. Jeroen, Ifi, Stefaan, Dora. Ze worden uitgerukt. Weggewassen. Wat overblijft is naamloos.' Dit stukje is heel belangrijk in het verhaal van Lea, belangrijk voor haar groei.

Lea is duidelijk genoeg beschreven in het verhaal. De hoofdpersoon had wat mij betreft iets meer uitgediept mogen worden. Er wordt wel vaak teruggeblikt naar het verleden maar toch had ik graag nog meer gelezen over hoe ze als kind en tiener was. Misschien omdat ik zo met haar te doen heb.
De andere personages zijn ook voldoende uitgewerkt.
Als lezer merk je dat de auteur een medische achtergrond heeft door de termen die hij gebruikt heeft. Ik heb dat niet als nadelig ervaren. Soms kende ik de juiste betekenis van een term niet, maar kon door de beschrijving wel volgen waar het over ging.
Wat ik bijzonder toepasselijk vind zijn de gekozen regels uit bepaalde songteksten, welk door de auteur gebruikt zijn door het hele verhaal heen.

Een prachtige roman, zonder meer! Ik heb dit boek graag gelezen en kan het iedereen aanraden die over het hoe en waarom in relaties wil lezen. Een knap debuut! 4,5/5*

Als de dochter van Lea Smolders besluit om ‘tijdelijk’ te gaan wonen bij grootmoeder Dora, staat de wereld van Lea op zijn kop. Lea heeft zo haar vermoedens dat haar moeder hier achter zit en ze besluit dan ook dat ze er alles aan zal doen om haar dochter weer voor zich terug te winnen. Op een dag krijgt oma Dora een hersenbloeding en ligt in coma. Lea neemt het besluit om haar moeder te gaan verzorgen en trekt bij haar moeder Dora en haar dochter Ifi in. Maar als ze er eenmaal woont blijkt Dora haar leven nog steeds te beheersen en speelt er nog veel meer...

‘Wat overblijft is naamloos’ is een tragikomedie die je tijdens het lezen scherp houdt maar waarin ook een dosis humor zit verwerkt. Wat in dit boek duidelijk naar voren komt is de de relatie tussen moeder en dochter die hun leven beheerst. Lea krijgt het zwaar en gaat regelmatig terug naar het verleden, wat weer een psychisch effect heft op haar doen en laten.

Liefde loopt als een rode draad door het boek, zowel van Lea ten opzichte van haar dochter Ifi, als van Lea voor haar moeder. En dan is er de nog de geheimzinnige buurman die heel langzaam hun leven binnensluipt.
Tijdens het lezen van dit boek sta je regelmatig stil bij de gebeurtenissen, die je laten nadenken over leven en dood. Wat voor effect zou dit allemaal op mij hebben als ik in zo’n situatie zou zitten?

Tom Cornu heeft een scherpe manier van schrijven en hierdoor blijf je in het verhaal en wil je weten hoe deze familietragedie nu precies in elkaar steekt. De psychologische lading maakt dat de karakters body en pit krijgen en daardoor zijn ze zeer realistisch. Je leeft dan ook helemaal mee met hun situaties.

Met heel veel plezier heb ik de debuutroman van Tom Cornu “ Wat overblijft is naamloos” gelezen.
Het hoofdpersonage – Lea Smolders – weet met haar leven geen blijf en verkeert constant in een tweestrijd. Zij weet niet altijd goed welke beslissing(en) ze moet nemen.
Haar leven kreeg een erge dreun toen haar dochter Ifi besliste om tijdelijk haar intrek te nemen bij haar grootmoeder, Lea’s moeder Dora.
Lea tracht opnieuw de goede weg in te slaan en zoekt en slaagt er ook in een baan te vinden.
Vanaf nu wil ze voorgoed haar dochter voor zich terugwinnen.
Zij bedenkt hiervoor een plan, maar dan krijgt haar moeder een hersenbloeding en geraakt in een coma.
Dit is voor Lea een geluk bij een ongeluk.
Lea neemt vanaf dan ook haar intrek in het ouderlijke huis, neemt de zorg op zich van haar zieke moeder Dora en tracht Ifi’s vertrouwen definitief terug te winnen.
Ook al leeft Dora als een plant, blijft ze - tot grote wanhoop - toch Lea’s leven beheersen en bepalen.

Lea ontdekt dat haar dochter geheimen met zich meedraagt en hoopt dat Ifi deze uiteindelijk met haar wil delen.
Zelf wordt ze geconfronteerd met haar eigen verleden en komen er feiten aan het licht waar zij niets van afwist, o.a. over haar eigen bestaan, over haar relatie met haar ouders en broer, etc.
Dit boek gaat niet enkel over moeder-dochter relaties, maar ook over hoe mensen met elkaar omgaan. Hoe feiten en omstandigheden worden geïnterpreteerd en verklaard door verschillende mensen en spelers – al dan niet familie van elkaar -, het is als het ware “ieder zijn waarheid”.

Het boek leest heel erg vlot en is tragisch maar af en toe ook erg grappig en hilarisch.
Het hoofdpersonage Lea en de overige bijpersonages zijn voldoende uitgewerkt en passen allemaal in het verhaal.
Er zijn in het boek geen overbodige en/of nutteloze pagina’s gevuld.
Dit boek is voor mij méér dan een gewoon literair boek, het overstijgt deze kwalificatie. Het is zowel fictie als non-fictie, met heel veel humor en kennis van zaken geschreven, maar ook voor vele lezers herkenbaar op vele vlakken.
In het boek wordt naast familiegeheimen, ook omgegaan met verlangens, liefde, wrok, haat en vele andere emoties.
De cover is eenvoudig maar oogt heel mooi met een kleurrijk poppetje uit onze kinderjaren dat evenveel aandacht trekt als de titel zelf.

Ik heb heel erg genoten van Lea Smolders en van dit boek.
Tom Cornu heeft een heel prettige, no nonsens, rechttoe rechtaan schrijfstijl.
Hieruit maak ik op dat Tom Cornu dit boek met veel passie en branie heeft geschreven.
Hij benadert heel vaak de realiteit en veel van de beschreven handelingen, gebeurtenissen en dialogen zijn voor iedereen herkenbaar.

Ik kan dit debuut aan iedereen aanraden.