Moordspel

Geschreven bij Moordspel

Zat er gelijk weer in, spannend en een goed boek, een aanrader en het leuke is de karakters nu eens helemaal anders

“Moordspel” - James Patterson
⭐️⭐️⭐️⭐️

Een goed boek! Geen super topper, maar wel gewoon goed.
De schrijver probeert er de spanning in te houden door halve dialogen te plaatsen. Wat je normaal als reactie zou moeten hebben is “Waaaat?! Vertel verder!”. Dat had ik echter niet, na enkele keren dacht ik vooral: “Nu weeral?”, met als resultaat dat ik me soms ergerde aan de pogingen de spanning erin te houden.

Het boek leest wel vlot en verteld een gek verhaal. Het leest snel, maar is soms een beetje simpel.

Geschreven bij Moordspel

Als pluspunt zou ik zeggen: spannend.

Mijn mening

Een nieuwe James Patterson is voor mij, zonder oneerbiedig te zijn, als een maaltijd bij McDonalds. Snel, vet, gemakkelijk, lekker, kortstondig verzadigend en daardoor smaakt het al snel weer naar meer.
Het verhaal is qua plot spannend vanaf het allereerste moment. Een moordenaar die slechts wordt beschreven vanuit de slachtoffers die her en der worden gevonden, maakt dat je er als lezer direct middenin zit.
De personages spreken slechts ten dele aan. De bijdrage van de professor aan een moordonderzoek en de wijze waarop hij overal gemakkelijk bij kan zijn en komen is ongeloofwaardig. Anderzijds is het prachtig om te bemerken dat het onderwerp homoseksualiteit neergezet wordt zoals het moet, als iets normaals. Een dappere en broodnodige zet van de auteurs om de lage acceptatie in de Verenigde Staten een positieve impuls te geven. Complimenten hiervoor. Zoals verwacht krijgen we ook in dit boek veel actie, spanning en vaart voorgeschoteld. Ook wanneer het uitblijven van resultaat in het onderzoek politieke gevolgen gaat hebben, krijgt de jacht op de seriemoordenaar qua spanning een extra impuls.
De vaart is heerlijk en hinderlijk tegelijk. Een thriller met snelheid verhoogt de spanning en het betrokkenheidsgevoel. Anderzijds leidt het hier en daar tot verhaalflarden en het gevoel dat er behoorlijk geknipt is in het verhaal. Liever had ik meer tekst en minder blanke ruimtes gehad qua vormgeving. Het boek bestaat uit 352 bladzijden, verdeeld over 110 hoofdstukken. Dit vind ik echt te veel. Temeer omdat de hoofdstukken geen wijziging van setting markeren. Het verhaal of gesprek gaat gewoon verder. Dialogen hebben de juiste toon en vorm en dienen het verhaal. Het slot van het verhaal is even snel als verrassend. In positieve zin. Met een klap sla ik het boek dicht. Mijn maaltijd zit er op.

Eindoordeel

Mijn bewering dat de boeken van James Patterson zonder de bijdrage van Bill Clinton slechts gemiddelde thrillers zijn, komt ten dele uit. Het was een prima ‘snelle hap’ en smaakt zoals altijd naar meer. Maar het smaakt ook allemaal hetzelfde. Het achterlaten van speelkaarten bij slachtoffers heeft al eens eerder op de kaart gestaan. Een personage dat niet bij de politie werkt en op zoek gaat naar de dader is ook geen nieuw ingrediënt in de thrillerwereld. Kortom: Ik weet wat ik krijg en toch zou ik graag iets anders willen aantreffen, waarmee ik verrast word. Die troefkaart is in dit boek niet gespeeld. Ik geef het boek 2,5 sterren.

Weer een spannend boek

Geschreven bij Moordspel

Er is een seriemoordenaar actief in Manhattan. Het lijkt dat hij willekeurige slachtoffers uitkiest. De moordenaar laat bij allemaal een speelkaart achter.
Hebben de slachtoffers iets met elkaar te maken?
De moordenaar heeft een boek van professor Dylan Reinhart (leraar criminele gedragsanalyse) naar een misdaadjournalist gestuurd. Naar aanleiding hiervan roept inspecteur Elizabeth Needham de hulp in van Dylan. In de hoop dat hij een verklaring voor het gedrag en het motief van de moordenaar (die inmiddels De Dealer wordt genoemd) kan geven. Ze moeten wel opschieten want de seriemoordenaar stopt niet met moorden.

James Patterson komt uit de reclamewereld en schreef in 1976 zijn eerste thriller. Hij heeft inmiddels ongeveer 50 boeken geschreven en veel daarvan zijn bestsellers. Hij is vooral bekend van zijn thrillers over Alex Cross en De Women’s Murder Club. Van de laatstgenoemde titel is ook een televisieserie gemaakt.

Moordspel heeft hij samen met een co-auteur, Howard Roughan, geschreven. Het boek is opgedeeld in 5 delen en een epiloog. De delen bestaan op hun beurt weer uit een heleboel korte hoofdstukken, ik vond dit niet prettig lezen.
Moordspel is voor mij het eerste boek dat ik van James Patterson lees, ik weet dan ook niet of dit zijn vaste schrijfstijl is.
Het boek is geen vlot lezend, doorlopend verhaal maar meer een stel notities. Ik mis telkens voor mijn gevoel een heleboel informatie: zo blijkt al lezende ineens dat mensen elkaar van vroeger kennen, iets wat je dan maar gewoon aan moet nemen, het komt voor mijn gevoel gewoon uit de lucht vallen.

Moordspel is een leuk tussendoortje voor tijdens de vakantie bijvoorbeeld.