Stilte in de storm

Geschreven bij Stilte in de storm

‘Stilte in de storm’ leest net zo lekker gemakkelijk weg als het eerste deel en voelt aan als een heerlijk, wellicht ietwat zoetsappig, feelgood liefdesverhaal gemixt met een respectvolle Indiase spirituele ontdekkingstocht. Door die fijne mix voelde het lezen van beide delen voor mij aan als pure ontspanning.
“Dit is hoe het ging, dus luister goed.”
Jen weet zoals altijd met respect voor een andere cultuur en diens gedachtegoed te schrijven wat voor mij het leesplezier verhoogd. De cultuur van de Indianen die in dit verhaal voorkomen wordt in waarde gelaten en naar mijn idee niet volledig uit zijn verband getrokken, waardoor het realisme van wat er over verteld wordt in stand blijft. De rituelen komen geloofwaardig over ook al kan het misschien te spiritueel aanvoelen voor sommige nuchtere lezers. Maar in zijn geheel complimenteert het wel het verhaal en past het perfect.
“Als een Hopi over het verleden praat, gebaren we vooruit en als we over de toekomst praten, wijzen we over onze schouder. Want het verleden kun je zien en ligt voor je. De toekomst is onzichtbaar en nog helemaal maakbaar, als je de tijd neemt om alles te laten stromen.”
De hoofdkarakters zijn net als in het eerste deel jonge studenten die het nodige meemaken tijdens hun zomervakantie. Wie zij zijn, hoe zij zijn, hoe zij handelen enzovoort is denk ik herkenbaar voor elke lezer, zeker voor YA-lezer. Het zijn leuke, sympathieke personages met wie je meeleeft tijdens het lezen en steeds nieuwsgieriger raakt naar mate het verhaal vordert.
Voor mij was het geen verrassing hoe het verhaal zou verlopen. Wel heeft het vaart in zijn geheel en heb ik zeker weer genoten van het boek. Het hoeft namelijk niet altijd enorm ingewikkeld te zijn en gewoon lekker lezen is soms meer dan genoeg.
“De manier om het leven te begrijpen is door het delen van verhalen.”
Beide delen zijn wat mij betreft dan ook echte aanraders voor lezers die wel de nodige ontspanning kunnen gebruiken in deze chaotische decembermaand of in de alle daarop volgende maanden.

Ivy heeft zich lang geleden afgesloten voor haar voorspellende dromen, omdat deze haar bang maakte. Maar net als haar zus Amber, heeft Ivy het tweede gezicht.

Wanneer Ivy, samen met haar vriendin Grace, naar het Hopi-reservaat gaat voor een maatschappelijk project, ontmoet ze de boze en gesloten Tyler. Vanaf dat moment wordt Ivy overvallen door dromen over Tyler, en weet ze dat ze haar gave niet langer kan negeren.

“Toen ze klein was, had ze weleens voorspellende dromen gehad of vreemde dingen gezien die ze helemaal niet kon weten, maar ze had zich ervoor afgesloten omdat ze er bang van werd. Zowel zij als Amber hadden dat “tweede gezicht” volgens hun vader van zijn moeder.” Jen Minkman

Ondanks een moeizame start groeit Ivy naar Tyler toe. Ze komt erachter dat ook Tyler wordt geplaagd door visioenen.

Als blijkt hoe groot en gevaarlijk de situatie is, schakelen ze de hulp in van de vrienden van Ivy. Ze hebben tenslotte al eerder voor een dergelijke uitdaging gestaan. Samen met oude en nieuwe vrienden, gaan ze de strijd aan met een gevaarlijke bedrieger.

Stilte in de storm van Jen Minkman is het lang verwachte vervolg op Schaduw van de tijd. En wat fijn, dat het ook nu weer een heerlijk verhaal is.

Jen Minkman laat het verhaal niet direct losbarsten, maar neemt de tijd om de lezer kennis te laten maken met het Hopi-reservaat waar Ivy en Grace verblijven.

Als lezer leer je daardoor eerst meer over de cultuur, de gebruiken, de goden en de geesten. Ik vind het altijd mooi om te lezen over mensen die leven met respect voor de natuur en spiritualiteit. Jen Minkman heeft dat in haar verhaal duidelijk voelbaar gemaakt.

Toch beginnen er al snel duistere elementen en mysterieuze zaken het verhaal binnen te sijpelen. Hierdoor wordt het verhaal steeds een beetje spannender.

Ook in dit deel ben ik weer gegrepen door de respectvolle en onvoorwaardelijke vriendschap. De grote vriendengroep is ruimdenkend, en schiet direct te hulp als dat gevraagd wordt. Iedereen krijgt de ruimte om te doen wat ze moeten of willen doen, zonder dat daar verwachtingen aan gekoppeld worden.

Stilte in de storm ademt, naar mijn mening, verdraagzaamheid en respect uit. Jen Minkman heeft met alle eerder genoemde ingrediënten, een romantisch en spannend vervolg gegeven aan Schaduw van de tijd. Dit verhaal, waarin oude en nieuwe vrienden zich verenigen, krijgt 4.5 sterren van mij.

Deze recensie schreef ik voor, en is terug te vinden op, de blog In de Boekenkast: https://indeboekenkast.com

Geschreven bij Stilte in de storm

Interessante weetjes over Hopi-indianen, goed uitgewerkte personages, boeiende onderwerpen, het gebeurt allemaal in Stilte in de storm. In dit vervolg op Schaduw van de tijd komen eerdere personages terug, samen met een nieuwe, spirituele missie. Hierbij heeft Jen Minkman een goede research erop na gehouden, waardoor lezers daadwerkelijk nog wat van leren. De mysterieuze cultuur die de auteur heeft aangesneden, maken het extra spannend en intrigerend. Het gaat in dit verhaal dan ook vooral om cirkels doorbreken en ook hoe men deze cirkels weer sluitende kan krijgen. Een mooie opvolger en misschien ook wel een goede afsluiter van haar eerdere werk rondom dit onderwerp.

Geschreven bij Stilte in de storm

Jen Minkman- Stilte in de storm

Ivy gaat samen met haar beste vriendin Grace, naar een Hopi-reservaat om vrijwilligerswerk te doen. Ook is ze heel erg geïnteresseerd in deze besloten gemeenschap. Er hangt een raadselachtige sfeer rond deze stam. In Walpi gaan ze stukken natuur schoonmaken. Daar komt ze de Hopi Tyler tegen. Op het eerste gezicht lijkt hij heel erg slecht gehumeurd te zijn. Maar als ze hem een beetje leert kennen, leert ze dat hij heel anders in elkaar zit. Ze krijgt vreselijke visioenen over hem. En ze zijn hun leven niet meer zeker, omdat er een gevaarlijke Katsina op hun loert. Deze eeuwen oude geest, is zeer gevaarlijk. Samen met een aantal nieuwe en oude vrienden, moeten ze proberen om het kwaad te verslaan en er allemaal levend uit te komen.

Het is een race tegen de klok. Een heerlijk vleugje romantiek, in een voor ons verborgen en zeer gesloten wereld. Je kunt merken dat de auteur veel onderzoek gedaan heeft. Mythes, geschiedenis en legendes zijn op een perfecte manier aan elkaar vast gelijmd. De sfeer is een emotionele rollercoaster. Door het beeldend schrijven, wordt je het verhaal ingezogen. Het voelt alsof je er zelf bij bent. En het is ook nog eens leerzaam!

Een spannende pageturner, leest vlot en een verhaal dat wederom smaakt naar meer. Ik vind de native american aspekten geweldig mooi uitgewerkt. Ik wil nu nog meer lezen over de Hopi’s.

Erg fijn, dat er weer veel personages uit het éérste boek in voorkomen. Maar dat duurt wel eventjes. En zo komen de Hopi’s en Navajo samen in een verhaal. Echt een aanrader! 5 dikke sterren*****.

4,5 sterren.
In dit tweede deel lezen we over Ivy en haar beste vriendin Grace. Ze bezoeken tijdens hun vakantie in Arizona het reservaat van de Hopi-indianen. Ze werken er samen aan een project voor hun school over het eeuwenoude dorp Walpi. Vol goede moed gaan ze op weg, ze hebben er beide onwijs veel zin in. Daar maken ze kennis met Tyler, een jonge Hopi. Ivy is gelijk gecharmeerd van zijn uiterlijk, maar zijn gedrag laat nogal wat te wensen over. Hij zit met een taakstraf opgezadeld omdat hij zich nogal misdragen heeft en laat flink merken wat hij hier allemaal van vindt. Zes jaar geleden is zijn vader ineens weggelopen van huis na een ruzie met zijn moeder, in een gigantische onweersbui. Zijn vader is daarna nooit meer terug gekomen en lijkt spoorloos verdwenen te zijn. Hierdoor is Tyler volledig uit de ban gesprongen, hij was kwaad op alles en iedereen en begon tegen alle tradities van de Hopi-indianen aan te trappen, wat hem dus uiteindelijk de taakstraf heeft opgeleverd. Ivy kan, hoe graag ze dat eerst ook wil, Tyler maar niet uit haar gedachten zetten.

“God, waarom kon ze Tyler maar niet uit haar hoofd zetten? Er was helemaal niets te winnen bij die fascinatie die ze voor hem voelde. Die prachtige liefdesgeschiedenis die zich vorige zomer had voltrokken tussen Hannah en Josh…zoiets zou nooit met haar gebeuren.” -blz,89-

Langzamerhand leren de twee elkaar steeds beter kennen en beginnen ze elkaar in vertrouwen te nemen. Ivy begint net als Hannah het jaar ervoor, rare nachtmerries te krijgen waar Tyler ook nog eens in voorkomt. Ze begrijpt er helemaal niets van en besluit dan ook Tyler vragen te stellen wat de dromen misschien te betekenen hebben. Zo komt ze erachter dat het niet zomaar dromen zijn, maar visioenen.

Niet alleen Ivy kampt met problemen, maar ook Tyler zelf. Hij draagt een geheim met zich mee dat te maken heeft met een natuurgeest, in de vorm van een enge katsina. Ze besluiten hulp erbij te roepen van Josh. De jonge medicijnman uit Navajo Nation. Maar is Josh in staat om ze ook echt te kunnen helpen of blijven de bovennatuurlijke gebeurtenissen zich maar opstapelen zonder dat iemand weet wat hieraan te doen?

Wat was dit weer een heerlijk boek om te lezen. Echt genieten geblazen! Opnieuw een verhaal over Indianen en wauw, wat moet Jen hier ook weer onwijs veel research voor hebben gedaan zeg, echt diep respect. Haar manier van schrijven weet je zo snel mee te nemen in het verhaal en laat je niet snel meer gaan. Niet dat ik dat nou ook wou, want ik hou van dit soort verhalen. Opnieuw bouwde ik al snel een band op met de personages en leefde ik volledig met ze mee. Loved it! Hoe de Indiase bevolking omgaat met de natuur vind ik werkelijk prachtig en ook hun band met de natuur, hun voorouderen, de geesten en elkaar is machtig mooi. Daar zouden zovelen nog van kunnen leren. Ik heb altijd al iets met hun cultuur gehad, vind het werkelijk waar prachtig hoe zij denken en leven en Jen heeft dat met dit boek wederom zo goed naar voren weten te halen. Ik zou hier nog tig andere boeken over kunnen lezen en het zou me gewoon echt niet gaan vervelen! Een absolute aanrader om te gaan lezen! Ik ben er trots op ze in mijn kast te hebben staan en zal ze ook zeker weer eens gaan lezen

“Soms hebben de geesten een boodschap voor je, zelfs als je liever niet luistert.”
www.thebookdragonsnook.com

Ivy en Grace helpen samen mee met een project om de Hopi indianen te helpen met het opruimen van afval uit de natuur.
In het reservaat leren ze de Hopi indianen kennen en leren ze over hun gebruiken en legendes. Deze zijn weer anders dan die van de Navajo indianen waar het vorige deel van deze serie zich afspeelt.
Tijdens haar verblijf krijgt Ivy last van dromen en visioenen, een man die mensen vermoordt tijdens het slangenritueel. Een ritueel waar de indianen zich weer klaar voor maken.
Ivy leert op haar intuïtie te vertrouwen en stelt zich open voor wat ze voelt. Ook voor wat ze voelt voor Tyler. Ze schakelt haar vrienden uit het Navajo reservaat in en samen proberen ze de waarheid achter de visioenen en dromen te achterhalen. Als dat lukt dan wordt hun avontuur een race tegen de klok als ze een belangrijk persoon willen redden…..

Dit boek is een vervolg op “schaduw van de tijd” dat Jen Minkman in 2014 schreef. Het is prima te lezen zonder dat je het eerste deel gelezen hebt. Het is een heel mooi en heel spannend verhaal dat vlot leest, er is veel ruimte en respect voor de gewoontes, legendes en rituelen van de indianenstam waar Ivy en Grace te gast zijn.
De beschrijvingen van het gebied zorgen ervoor dat je er eigenlijk naartoe wilt gaan. De rituelen maken je nieuwsgierig en de onderlinge vriendschapsbanden die er zijn en komen maken je warm.
Het is een mooi verhaal dat het verleden met de tijd van nu laat kruisen. Ik vond het soms wel pittig om me helemaal in de Indiaanse cultuur te storten. Dat kwam ook door de Indiaanse woorden en zinnen die erin voorkomen.
Ivy verwoordt het in de volgende zin “Als je er zelf niet bij was geweest, waren sommige dingen gewoon niet uit te leggen.”
Daardoor blijkt dat Jen Minkman zich heel veel in deze cultuur verdiept heeft zodat ze het goed over kon brengen. De sfeer zit er goed in.
Ik ben heel benieuwd of er een derde deel komt want er zijn nu vriendschappen voor het leven gesmeed en nieuwe liefdes zijn ontstaan. Ik vond het ook interessant om te lezen hoe jonge indianen zich staande weten te houden in deze tijd en dat oudere indianen daar best moeite mee hebben. Hoe zal dat zich gaan ontwikkelen? Een nieuwe uitdaging voor Jen

Geschreven bij Stilte in de storm

Wat heeft Jen Minkman weer een waanzinnig goed boek geschreven! Ivy kende ik al uit het boek Schaduw van de tijd. In Stilte in de storm spelen ook enkele personages uit dat boek een rol. Ik vond het leuk om hen weer tegen te komen en te ontdekken hoe het deze personages was vergaan sinds de zomer ervoor.

De oude én nieuwe personages zijn goed beschreven en je leeft met hen mee tijdens hun avonturen. Naast dat Stilte in de storm zowel een spannende als romantische young adult is, vond ik het boek ook erg boeiend. Je leert tijdens het lezen veel over de manier van leven van de Hopi indianen en hun gebruiken en rituelen. Ik vond dit zeer interessant en gaf het verhaal een extra dimensie. Het is duidelijk dat Jen Minkman zich goed heeft verdiept in hun cultuur. Je leert over het contrast tussen het modern leven en diepgewortelde tradities.

Er hangt een fascinerende chemie tussen Tyler en Ivy. Hij brengt haar regelmatig van de wijs met zijn veranderlijke gedrag: de ene keer kan zij niets goed doen en straalt hij boosheid uit, de andere keer doet hij ineens vriendelijk en attent. Dit is erg verwarrend voor Ivy, die langzaamaan gevoelens begint te ontwikkelen voor Tyler.

"Ivy wierp hem nog een laatste blik toe en voelde zich een stuk beter dan een paar uur geleden. Wie weet zou ze er daadwerkelijk in slagen om “de goddelijke Hopi met het humeur van een graftak” op te vrolijken." (Pagina 47).

Het is wederom een zeer spannend verhaal over indianen en hun rituelen. Ivy en Grace komen erachter dat er een groot gevaar dreigt en je kunt niet anders dan doorlezen. Verder weet Jen Minkman de omgeving en de sfeer van het reservaat uitstekend neer te zetten. Ze heeft dit dermate beeldend beschreven dat je het zo voor je ziet. Dit draagt bij aan de spanning, het voelt allemaal levensecht. Delen van het boek zijn dat ook als je haar dankwoord leest. Jen Minkman geeft daarin uitleg over hoe zij op het idee is gekomen om dit boek te schrijven.

Zoals ik al eerder aangaf, komen enkele personages uit Schaduw van de tijd in dit boek terug. De boeken zijn in principe goed los van elkaar te lezen, maar mijn advies is toch eerst Schaduw van de tijd te lezen, zodat je een beter beeld krijgt van de terugkerende personages en waarom zij helpen bij de uitvoering van de rituelen. De schrijfster geeft dit in Stilte van de storm weliswaar in het kort weer, maar naar mijn mening krijgt dit boek meer diepgang als je het vorige verhaal gelezen hebt. Ik geef Stilte in de storm graag 4 sterren.

Ik vond het een meeslepend verhaal!
Zo spannend dat ik hem in een keer heb uitgelezen.

Wat heeft Jen Minkman weer een waanzinnig goed boek geschreven! Ivy kende ik al uit het boek Schaduw van de tijd. In Stilte in de storm spelen ook enkele personages uit dat boek een rol. Ik vond het leuk om hen weer tegen te komen en te ontdekken hoe het deze personages was vergaan sinds de zomer ervoor.

De oude én nieuwe personages zijn goed beschreven en je leeft met hen mee tijdens hun avonturen. Naast dat Stilte in de storm zowel een spannende als romantische young adult is, vond ik het boek ook erg boeiend. Je leert tijdens het lezen veel over de manier van leven van de Hopi indianen en hun gebruiken en rituelen. Ik vond dit zeer interessant en gaf het verhaal een extra dimensie. Het is duidelijk dat Jen Minkman zich goed heeft verdiept in hun cultuur. Je leert over het contrast tussen het modern leven en diepgewortelde tradities.

Er hangt een fascinerende chemie tussen Tyler en Ivy. Hij brengt haar regelmatig van de wijs met zijn veranderlijke gedrag: de ene keer kan zij niets goed doen en straalt hij boosheid uit, de andere keer doet hij ineens vriendelijk en attent. Dit is erg verwarrend voor Ivy, die langzaamaan gevoelens begint te ontwikkelen voor Tyler.

“Ivy wierp hem nog een laatste blik toe en voelde zich een stuk beter dan een paar uur geleden. Wie weet zou ze er daadwerkelijk in slagen om “de goddelijke Hopi met het humeur van een graftak” op te vrolijken.” (Pagina 47).

Het is wederom een zeer spannend verhaal over indianen en hun rituelen. Ivy en Grace komen erachter dat er een groot gevaar dreigt en je kunt niet anders dan doorlezen. Verder weet Jen Minkman de omgeving en de sfeer van het reservaat uitstekend neer te zetten. Ze heeft dit dermate beeldend beschreven dat je het zo voor je ziet. Dit draagt bij aan de spanning, het voelt allemaal levensecht. Delen van het boek zijn dat ook als je haar dankwoord leest. Jen Minkman geeft daarin uitleg over hoe zij op het idee is gekomen om dit boek te schrijven.

Zoals ik al eerder aangaf, komen enkele personages uit Schaduw van de tijd in dit boek terug. De boeken zijn in principe goed los van elkaar te lezen, maar mijn advies is toch eerst Schaduw van de tijd te lezen, zodat je een beter beeld krijgt van de terugkerende personages en waarom zij helpen bij de uitvoering van de rituelen. De schrijfster geeft dit in Stilte van de storm weliswaar in het kort weer, maar naar mijn mening krijgt dit boek meer diepgang als je het vorige verhaal gelezen hebt. Ik geef Stilte in de storm graag 4 sterren.

Stilte in de storm gaat over Ivy, die met haar beste vriendin Grace het reservaat van de Hopi-indianen bezoekt voor een maatschappelijk project: ze brengen er twee weken door om afval te rapen. In het eeuwenoude dorp Walpi wacht hen echter niet alleen een vuilnisbelt. ’s Nachts wordt Ivy geplaagd door vreemde dromen. Al snel ontdekken ze dat de katsinam, de natuurgeesten die in de Hopicultuur een belangrijke rol spelen, niet slechts een mythe zijn. Waarom proberen ze Ivy te bereiken? En wat heeft Tyler, een aantrekkelijke, jonge Hopi daarmee te maken?

In eerste instantie wilde ik Stilte in de storm graag lezen vanwege de setting. Geef me een interessante cultuur met toffe mythen en het kan eigenlijk al niet meer misgaan. Dat geldt ook zeker voor dit boek: in Stilte in de storm word je meteen meegesleept door de mysterieuze natuurgeesten, katsinam, en de Hopi-legendes waarin zij een belangrijke rol spelen.

De setting is niet het enige waardoor het boek zo aanspreekt. Jen Minkman heeft een vlotte schrijfstijl en de dialogen komen heel natuurlijk over. Het taalgebruik past precies bij de personages en doelgroep. Daardoor leest het heerlijk weg. Het tempo van het boek klopt, de spanning wordt afgewisseld met de nodige humor en het einde is precies waar je op hoopt. Ik pak zeker nog eens een van haar boeken op!

www.happycherry.nl