Troostrijke tranen van verdriet naar veerkracht

Afgaande op de titel zou dit boek een opbeurende inhoud kunnen bevatten met eenvoudige teksten en zonnige plaatjes. Maar ik wist dat veel publicaties van Marianne Williamson gebaseerd zijn op Een Cursus in Wonderen, dus ik verwachtte wel wat diepgang.

Die verwachting werd ingelost; al lezende werd me duidelijk dat dit boek geen simpel niemendalletje is. Ik kreeg al snel de enthousiaste behoefte om woorden, zinnen en pagina's te markeren met doorzichtige, herbruikbare plakbandjes in diverse kleuren.
Toch is het geen moeilijk boek. Het leest vlot en ik vond voldoende herkenning in de beschreven thema's als verdriet, angst, het ego, het universum, onze cultuur en samenleving, relaties, depressie, liefde en vergeving. Williamson deelt naast algemene uiteenzettingen ook eigen ervaringen. De kern van het boek is dat we allemaal met verdriet en pijn in wat voor vorm dan ook te maken krijgen en dat we die gevoelens beter niet onderdrukken of ervoor weglopen, maar dat we ervan proberen te leren. Dat we milder zijn voor onszelf, het ego een kleinere rol toestaan en vooral weer dichtbij onszelf komen, of, zoals Williamson het zegt: 'het licht van ons ware zelf' weer laten schijnen. Hoe? Onder andere door ons denken te veranderen en door onze problemen in gedachten uit handen te geven aan God, het universum, het Hogere Zelf of hoe je het graag noemt en waar je ook in gelooft.

De auteur strooit regelmatig met Christelijke begrippen. Zoals ik ergens in een beschrijving las: 'God komt geregeld langs'. Inderdaad. Niet iedereen zal dat waarderen. Een paar jaar geleden zou ik zelf om deze reden niet opengestaan hebben voor een boek als dit. Maar inmiddels interpreteer ik de termen zoals het voor mij goed voelt. De gebeden die voorbij komen, zie ik als een gebed aan het universum, aan het geheel van alles waar we mee verbonden zijn. Met dank aan alle eerdere spirituele werken die ik heb gelezen.

Toen ik het boek uit had en alle markeringen nog eens rustig doornam, werd ik geraakt door de verschillende lagen die langzaam zichtbaar leken te worden. Het is nog niet klaar. Daarom is dit een boek dat af en toe nog uit de kast gehaald gaat worden om bij de gekleurde plakbandjes open te slaan en er opnieuw stimulerende handreikingen uit te halen.

Troostrijke tranen is wat mij betreft een aanrader voor iedereen die middels een spirituele kijk op alledaagse problemen aan zichzelf wil werken en niet huiverig is voor de Christelijke termen of daar in ieder geval doorheen kan kijken.

Een prachtig boek die absoluut het lezen meer dan waard is. Mijn 1e kennismaking en ik ben geraakt door Marianne Williamson stijl van schrijven. Deze is helder en zacht, confronterend soms maar met een liefdevolle boodschap die is bedoeld voor ieder mens.

Niet een boek om in 1x uit te lezen en in de kast te zetten en nooit meer naar om te kijken, want de diepere boodschap kan tijd nodig hebben (en herhaling van lezen) om door te dringen. Maar dat vind ik een positieve bijkomstigheid.

Dit boek vind ik echt een aanrader voor mensen die een moeilijke periode (gehad) hebben en het willen afsluiten of er zelf doorheen willen komen. Naar mijn mening echt een heel goed zelfhulpboek

Het is op zich een heel troostrijk boek als je niet op elke bladzijde het woord "God" zou tegenkomen. Als je je daarover kunt zetten is het wel een mooie boek om de kern uit het leven te halen. Ikzelf ben gestopt met lezen halverwege het boek.

Mooi boek dat als een trein leest. Je hoeft het boek niet van kaft tot kaft te lezen maar kunt gewoon een hoofdstuk lezing waar je op dat moment behoefte aan hebt. Als je thuis bent met de denkbeelden uit Een cursus in Wonderen dan is dat wel goed omdat Marianne de Christelijke terminologie anders gebruikt. Wat ik wel jammer vind is dat er geen tekstverwijzingen zijn bij de teksten die uit Een cursus in Wonderen komen.

Een heel mooi boek, diep van inhoud zoals we gewend zijn van Marianne Williamson. Inspirerend!

Schitterend boek, net als terugkeer naar liefde

een eye opener