Licht in de tunnel

Na het lezen van alle krantenberichten rondom het overlijden van Marc en het zien van de documentaire 'Tot de dood ons scheidt' werd ik enorm gegrepen door zijn verhaal.
Toen ook nog bleek dat er een dagboek van hem uitkwam over deze laatste fase van zijn leven, moest ik dit wel leven.

Veel stukken uit dit boek zijn herkenbaar als je de documentaire hebt gezien. Toch lees je in het boek over nog meer tegenslagen tijdens zijn ziekte waar je na het zien van de documentaire nog geen weet over hebt. Hij laat geen onderwerp onbesproken. Hij vertelt alles eerlijk & met zijn zo kenmerkende optimisme en humor.

Een ontroerend boek over de laatste levensfase van een geweldig mens. Maar bovenal een ode aan zijn humor & optimisme, de kracht van zijn geliefde vrouw Remona en hun onvoorwaardelijke liefde voor elkaar & hun prachtige kinderen.

Wat was het hem gegund om de kanker te overwinnen en nog vele jaren van zijn gezin te genieten. Helaas mocht dat niet zo zijn en speelde hij gelijkspel. Rust zacht meneer De Hond!

Oprecht Ontroerend Verdrietig.
Hij geloofde niet dat er iets vóór en ná de dood iets was.
Dood is dood. Jammer.

Want deze man had en gaf zoveel energie aan iedereen om hem heen. Je hoeft maar 'n foto te zien van deze Marc de Hond en je voelt dat dit 'n bijzondere markante man was, zoals je er maar weinigen van hebt in je leven. Ik hoop dat zijn vrouw en kinderen deze energie hun hele verdere leven voelen.
Hij heeft er in ieder geval z'n best voor gedaan.
Bedankt Marc de Hond voor wie je was en voor wie je nog steeds bent.

"Het is niet belangrijk de weg die je gaat, maar het spoor wat je achterlaat..."

Wat een ontroerend, mooi en intiem boek.
Tja en eigenlijk ben ik er gewoon een beetje stil van.
Wat een bijzondere man!

Ik heb het boek smiddags gehad en ben gaan lezen en ik kon niet stoppen. Het is zo'n puur oprecht boek waarin hij samen met Remona ons meeneemt in de laatste periode van zijn ziek zijn. Het is aangrijpend om te lezen en hen er ook een blog over geschreven. Zie
https://saphirapie.wordpress.com/2020/06/19/bedankt-marc/
Marc was echt in een inspirator. Iedereen zou dit boek lezen al is het alleen maar dat je meer inzicht krijgt wat kanker met een gezin kan doen maar ook hoe je als gezin hier nu mee dealt. Als ik naar Marc en Remona kijk zie ik echt de defenitie.
Boek is echt een aanrader!

Net ontvangen voorwoord gelezen en nog 2 bladzijden, nu al rollen me de tranen over me wangen. Lieve Marc en naaste familie wat had ik jullie graag een happy end gewenst
Ik weet nu al dat dit boek met een lach en traan gelezen gaat worden en dat het voor altijd in mijn boekenkast zal blijven om het keer op keer terug te kunnen lezen .

Zodra je begint te lezen zit je midden in het leven van Marc en zijn gezin. Aan het eind heb ik het boek af en toe weggelegd, ik wist hoe het af zou lopen...en zolang hij aan het schrijven was, leefde hij nog.... ik gunde hem alles waar hij zo hard voor knokte. Wat was en is hij een steun voor zijn vrouw en wat een geweldige vrouw is zij! Zij verdienen beide dat dit boek gelezen wordt!

"Als er iets naars gebeurt, hoor je vaak dat mensen zeggen:
'Er is licht aan het eind van de tunnel'.
Maar als je pech hebt, kun je heel lang wachten.
Daarom is mijn motto:
'Je kunt ook zelf lampjes ophangen in de tunnel'.
~Marc de Hond~

Marc was een elf.

Ik heb hem kort gekend, en hij heeft zo’n indruk op me gemaakt. Hij maakte van elk moment niet een tien, maar een elf. Zijn vrolijkheid, intelligente en ook dikwijls superflauwe grapjes waren van een niveau dat ik eerder nog niet kende.
Het boek is zowel hartverscheurend te lezen als hartverwarmend, de liefde voor Remona en Livia en James spat van de pagina’s, net als de totale oneerlijkheid van het lot. Zijn relativeringsvermogen is bijna buitenaards.

Iedereen moet dit boek lezen. En jaarlijkse onderzoeken bij mensen met een dwarsleasie op blaaskanker moeten vanaf nu gebeuren.

Dag Marc.

Geschreven bij Licht in de tunnel

Na het lezen van alle krantenberichten rondom het overlijden van Marc en het zien van de documentaire 'Tot de dood ons scheidt' werd ik enorm gegrepen door zijn verhaal.
Toen ook nog bleek dat er een dagboek van hem uitkwam over deze laatste fase van zijn leven, moest ik dit wel leven.

Veel stukken uit dit boek zijn herkenbaar als je de documentaire hebt gezien. Toch lees je in het boek over nog meer tegenslagen tijdens zijn ziekte waar je na het zien van de documentaire nog geen weet over hebt. Hij laat geen onderwerp onbesproken. Hij vertelt alles eerlijk & met zijn zo kenmerkende optimisme en humor.

Een ontroerend boek over de laatste levensfase van een geweldig mens. Maar bovenal een ode aan zijn humor & optimisme, de kracht van zijn geliefde vrouw Remona en hun onvoorwaardelijke liefde voor elkaar & hun prachtige kinderen.

Wat was het hem gegund om de kanker te overwinnen en nog vele jaren van zijn gezin te genieten. Helaas mocht dat niet zo zijn en speelde hij gelijkspel. Rust zacht meneer De Hond!

Eerlijk, open en ook taboeloos boek. In één keer uitgelezen. Het lot trof hem erg hard. In 1980 toen zijn moeder jong overleed op 30 jarige leeftijd, in 2002 toen hij een dwarslaesie op liep en 16 jaar later opnieuw. Hij had een sterke mentale kracht. Hij had ook humor. En was inspirerend voor veel mensen. Hij sprak mensen moed in. Hij spreekt met erg veel liefde over zijn familie, zijn vader Maurice, zijn broers met name Brian en over zijn gezin. Zijn grote liefde en steun Remona. De kinderen. Ze kregen tegenslag na tegenslag te verwerken. Toch hing hij steeds lichtjes in de tunnel tot bijna ‘t laatst aan toe. Knap hoor! Respect. Heel intens boek met een hartverscheurend verhaal van een hele moedige en inspirerende man!!