Altijd een raam gedichten

Poëzie wordt zelden nog gelezen, buiten de verplichte uurtjes op school, en wie koopt het nog? De vooruitzichten voor zich die zich op poëzie storten is dan ook maar dun. Er zijn namelijk veel meer schrijvers dan er lezers zijn, de meeste van bedenkelijke kwaliteit. Toch blijkt het nog steeds voor velen een opstapje naar groters. Lize Spit b.v. die onlangs heel veel aandacht trok met haar debuutroman Het smelt heeft net zo goed in 2015 in De Poëziekrant gestaan met twee gedichten (klik hier om ze te lezen).

Sylvie Marie, familie van de grote Herman De Koninck, lijkt niet echt de ambitie te hebben om de poëzie achter zich te laten en naar het meer winstgevende werk te grijpen, al heeft ze dan ook een quasi roman geschreven Speler X. Ze schrijft trouwens niet enkel gedichten, ze geeft ook les Literaire creatie in Deinze, en bezoekt verschillende scholen om jongeren aan het dichten te zetten. Over vijftig jaar zeggen we misschien dat ze haar volk terug leerde lezen.

Altijd een raam is haar derde dichtbundel na Zonder en Toen ik je ten huwelijk vroeg. En ja ze kan het nog steeds.
Toch had ik het gevoel wanneer ik de eerste verzen van haar nieuwe bundel las dat het niet zou kunnen tippen aan de heldere, bijna zoetgevooisde worden van Toen ik je ten huwelijk vroeg, maar wanneer ik me begaf naar het gedeelte Buitenshuis ontdekte ik toch opnieuw de Sylvie Marie waar ik zo van gaan houden ben.

Wat haar gedichten zo duidelijk maakt zijn enerzijds de duidelijkheid, je herkent je zo gemakkelijk in de woorden. Verder klinken de regels logisch. Er zijn dichters waar je een gedicht wel tien keer moet lezen om de juiste intonatie te leggen of om te weten waar je kunt pauzeren. Of alsof de witregels gewoon niet passen in het geheel. Dat is allemaal niet van toepassing op Sylvie Marie, haar gedichten slaan dan ook in, en na elke vers zinderen de woorden nog na op je tong.

Daarom is een gedichtenbundel meer dan een dun boekje waarvan de helft niet beschreven is; elk woord, elke regel, elke vers doet er toe en laat je nadenken over je eigen situatie die in feite net zo dichterlijk is als hoe zij haar situatie beschrijft. Even waan je je meer dan een figurant in het geheel van het heelal.

Sinds haar laatste bundel is Sylvie Marie inmiddels moeder geworden en ook dat klinkt door in haar verzen. Verder heb ik haar twee jaar geleden op de boekenbeurs ontmoet en heb ik een diepgewortelde sympathie voor deze jonge, knappe dichteres, dat ik haar bundels alleen al zou kopen om haar een hart onder de riem te steken.