Bob Dylan in America Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Geschreven bij Bob Dylan In America

Wat ik niet wist: dat de blues uitgevonden is in de eerste tien, vijftien jaar van de twintigste eeuw. Ik had er nooit zo bij stilgestaan, maar onnadenkend ging ik er van uit dat de blues wel zo oud zo zijn als de US of A zelf, op z’n minst. Niet dus. Sean Wilentz leert me dit in zijn “Bob Dylan in America”. Een prima boek, vooral omdat het niet zo allesoverschaduwend over Bob Dylan alleen gaat. Wilentz laat zijn historicus-hart spreken. Hij beschrijft niet hoe als het ware Dylan geheel eigenhandig in toenemende mate het centrum van het hele universum wordt, een universum waarvan de samenhang, de zin, en de betekenis, gegeven zijn met de mate waarin verbanden met de bard aan te geven zijn. Nee, Wilentz geeft vooral een aantal geschiedenislessen, bijvoorbeeld dus over het begin van de blues, om daarmee het feit dat Dylan een paar van de aller-, allereerste bluesnummers op een plaat heeft gezet op heel elegante manier diepgang te geven. Het gaat om de albums (“Good as I been to you” en vooral “World gone wrong”) waarvan iedere Dylan-biograaf plichtsgetrouw zal zeggen dat Dylan daarmee teruggaat naar zijn wortels. Wilentz maakt duidelijk Dat Dylan hier teruggrijpt op het begin van de blues tout court. Dat is nog eens herbeginnen! Dit is niet het uiterst erudiet tonen dat men Dylan in z’n grote grepen kan volgen, nee, dat is perspectief bieden en uitzicht.
Naast de geschiedenisles hanteert Wilentz nog een tweede manier om licht op Dylan te werpen. In het boek voegt hij namelijk ook een aantal autobiografische notities: op een aantal momenten van zijn –Wilentz’- leven is het belangrijk dat Dylan er is. Dat maakt het allemaal minder abstract, Dylans betekenis wordt duidelijker bij de gratie van Wilentz’ perceptie en receptie van de man en zijn muziek. Dit doet Dylan ook het meeste recht, “song and dance man” als hij is. Nee, hij is geen profeet, en zijn songs zijn gods woord niet, alleen nog te begrijpen door alwetende volgers/volgelingen (als Heylin, Gray, Marcus).
In ieder geval: lezend in “Bob Dylan in America” verdiept zich mijn waardering voor Bob Dylan. Tegelijkertijd is mijn kennis over de US of A aanmerkelijk groter geworden. Het ligt juist aan dit toegenomen inzicht in de cultuur van de Verenigde Staten dat ik Dylan anders, meer, dieper, ga waarderen. Dit is geschiedenis, veel meer geschiedenis dan louter de kronieken van een zanger uit Minnesota. Een ander voorbeeld is de Burgeroorlog. Zoals Wilentz het brengt is het de Burgeroorlog waaraan Bob Dylan zichzelf verheldert, in een continue intellectuele zoektocht. (Laat ik toegeven dat ik zelf anders naar Europa ging kijken, gegeven mijn twijfelende gemoed ten opzichte van het oude continent.)
Natuurlijk presenteert Wilentz eveneens vele feiten. Het werkt niet als een dreun omdat Wilentz welbewust een beperkte greep doet uit de tijden van Bob Dylan. Maar ook weet hij de feitenkramerij te vermijden omdat hij er een verhaal van weet te maken bijv. over de opnames die tot “Blonde on Blonde” leidden en over de intense worsteling die het maken van deze plaat was. (Als ik bijv. de hoestekst lees die Blonde-on-blonde-organist Al Kooper schreef bij “The bootleg series vol 7. No direction home: the soundtrack”, dan krijg ik vooral een indruk van fraaie kunstgrepen door van veel markten thuis zijnde muzikanten, die wel weer heel weinig slaap kregen. Meer de kant van de huzarenstukjes, dan van de uitputting.)
In een laatste hoofdstuk en een coda gaat het over de periode vanaf 2006. Te dicht bij voor de historicus, een vlak einde, een beetje afgeraffeld. Jammer. Maar ik zal niet de kniesoor zijn in dit geval.