Boys in the Trees A Memoir

Carly Simon, dochter van schatrijke ouders, wordt in New
York geboren. Als onderdeel van The Simon Sisters treedt ze in het midden van de jaren zestig met
haar zuster Lucy op en scoort in '64 voor het Kapp-label een bescheiden hit met Winkin' Blinkin'
And Nod. Als Lucy in het huwelijk treedt, komt er plotsklaps ook een einde aan Carly's muzikale
carrière. De draad wordt weer opgepakt als Carly tijdens een feestje wordt herontdekt en in '70
onder contract komt bij het Elektra-label. In de tussentijd gaat Carly als componiste een
samenwerkingsverband aan met tekstdichter en filmcriticus Jacob Brackman, met wie ze haar
eerste, op Carly Simon voorkomende hitsingle That's The Way I've Always Heard It Should Be
schrijft. Het thema van dit nummer - het conflict tussen de idealen die men in zijn of haar jeugd
heeft en de realiteit waarmee men als volwassene geconfronteerd wordt - komt in het materiaal
op alle latere elpees van Carly Simon terug, vooral op Anticipation. Hoewel de elpees qua materiaal
steeds zwakker worden, groeit Carly als zangeres en wordt de produktie van Richard Perry steeds
beter. Hoewel Anticipation door de critici over het algemeen lovend wordt ontvangen, breekt
Carly met No Secrets, waarop Mick Jagger in onder andere de hit You're So Vain een gastoptreden
verzorgt, naar het grote publiek door. Na haar huwelijk met James Taylor, met wie ze in '74 met
een coverversie van het aloude Inez en Charlie Foxx-succes Mockingbird een hit scoort en die haar
twee kinderen schenkt, degenereert het materiaal op Carly's platen steeds verder, met als
absoluut artistiek dieptepunt de door Ted Templeman geproduceerde Another Passenger. In '77
komt Carly weer in de publieke belangstelling als zangeres van het thema van de James Bond-film
The Spy Who Loved Me. In hetzelfde jaar komt ze als elpee-artieste verrassend sterk terug met
Boys In The Trees, die gevolgd wordt door de even uitstekende Spy, waarop Carly onder de
produktionele leiding van Arif Mardin op verantwoorde wijze flirt met nieuwe muziekstijlen als
disco en jazz-rock. Op Come Upstairs vertolkt ze door Mike Manieri geschreven en geproduceerde
nummers, die er in zowel tekst als muziek blijk van geven dat Carly met haar tijd is meegegaan. De
ballades (Jesse, James) blijven de hoogtepunten. Why, afkomstig van de door Rodgers en Edwards
(Chic) geproduceerde soundtrack Soup For One, wordt een bescheiden hit. Hello Big Man draagt
Carly op aan haar vader, mede-oprichter en -eigenaar van de wereldberoemde uitgeverij Simon
& Schuster. De plaat wordt wederom geproduceerd door Manieri en doet niet onder
voor de twee voorgangers. In '85 verandert Carly van platenlabel. Ze tekent een contract bij Epic,
waarvoor ze debuteert met de door o.a. Arthur Baker geproduceerde single Tired Of Being Blonde.
Het nummer staat ook op Spoiled Girl, die gastoptredens kent van Bakers echtgenote Tina B. en
Luther Vandross. In '86 schrijft ze voor de succesfilm Heartburn (Jack Nicholson/Meryl Streep) het
nummer Coming Around Again, hetgeen haar terugkeer naar de hitparades betekent. Op Coming
Around Again, dat ze voor een nieuw platenlabel maakt, gebruikt ze als producers o.m. Paul
Samwell-Smith, John Boylan, Richard Perry, Bryan Adams en haar ex-vriend Russ Kunkel. Met haar
volgende filmsong - Let The River Run voor de film Working Girl - wint ze zowel een Oscar als een
Golden Globe Award.

Bron: OOR Popencyclopedie