Calamiteitenleer Voor Gevorderden

Geschreven bij Calamiteitenleer Voor Gevorderden

Een boek waarbij je goed moet opletten, alleen al omdat de zinnen vaak lang zijn en vol staan met verwijzingen naar andere (literaire) werken. Als je er eenmaal in zit, is het een prachtig en meeslepend boek dat ook erg spannend is. Na de eerste pagina of honderd, wil je niet meer stoppen met lezen.
Het overgrote deel van het boek is vooral een opmaat naar de eigenlijke plot, en die wordt, eenmaal aan de beurt, dan ook best snel afgewikkeld, wat eigenlijk wel jammer is; je zou willen dat het boek nog langer duurde.

Dus, wel even volhouden in het begin, maar als je eenmaal in het hoofd van Blue (de hoofdpersoon) zit, gaat het lezen vanzelf en is dit boek een meesterwerkje.

Het heeft een hele poos geduurd eer ik in het verhaal kwam. Ik vond het ook ingewikkeld om te volgen. Behalve mooi gevormde zinnen en aangename woordkeus is er weinig over te vertellen. Het is dat ik het boek voor mijn leesclub, Libro Leganto, aan het lezen was anders had ik het niet uitgelezen.

Geschreven bij Calamiteitenleer voor gevorderden

Calamiteitenleer voor gevorderden is een heel interressant en bijzonder verhaal, dat blijft boeien.
Ook het volgende boek van Marisha Pessl, Nachtfilm, is een aanrader.

Tja, eigenlijk mag ik hier helemaal niks van zeggen. Want wat heb ik zelf nou helemaal bereikt? Maar toch wekte dit boek een enorme ergernis in me op. Alsof de schrijfster alle (nee, maar echt ALLE) literatuur gelezen heeft en als conclusie zelf Het Ultieme Boek schrijft. En tegelijk donders goed weet dat dat niet kan en je toch alleen maar herhaalt wat al is gezegd. Enorm vermoeiend om tegelijk het verhaal en de personages te leren kennen en (wat er ook bewust ingelegd is door de schrijfster) het cliché ervan in te zien. Het boek is eigenlijk meta. Het gaat niet om het verhaal; het gaat om Het Verhaal, het nadenken over taal, literatuur, verhalen. Het verhaal is slechts de kapstok voor die beschouwing en doet er uiteindelijk niet toe. En dat is irritant, je gaat je hechten aan de personages, maar uiteindelijk merk je dat het de schrijfster daar helemaal niet omgaat. Het plot is ook niet afgewerkt, ik denk omdat dat niet kan. Net als de beeltenis van een enorm monster in een film nooit kan voldoen aan de dreiging die er voorafging. Het is beter het monster niet te laten zien, het Ultieme Plot niet uit te werken. Wat wel volgt is een soort boek-examen waarbij je het idee hebt dat je hoe dan ook een onvoldoende zou hebben gehaald. Want wat je ook verzint is een cliché. Daarmee is het boek uiteindelijk ultiem cynisch. Wat ik fascinerend vind, maar ik erger me er ook kapot aan. Het maakt je ook cynisch over het boek zelf. 'Nee
jij dan, met je prententieuze verhaal waarin ik nu al weken in meegegaan ben!', dacht ik regelmatig. Dus enorme chapeau, ik blijf hier nog tijden over denken, maar wel met gekromde tenen.

Geschreven bij Calamiteitenleer voor gevorderden

Diepgang, spannend, meeslepend

Geschreven bij Calamiteitenleer Voor Gevorderden

Calamiteitenleer voor gevorderden is een behoorlijk dikke pil met lange opmars naar de clou van het verhaal, de achterop omschreven mysterieuze dood van een vriendin. Ga er dus maar eens goed voor zitten, maar dan kun je ook genieten van de intelligentie van de hoofdpersoon, haar bijzondere karakter en de duizenden verwijzingen naar literatuur of naslagwerk. Een uniek boek, niet ten onrechte vergeleken met A Secret History van Donna Tartt, met bijzondere personages en een toch wel onverwachte wending.
Een aanrader voor als je even de tijd en concentratie hebt!