Camino 2 - Roadtrip

Ruim 3 jaar geleden liepen Zoë en Martin de Camino de Santiago, waar ze elkaar vonden, maar hun langeafstandsrelatie werkte helaas niet. Wanneer Camille, een oude vriendin van Zoë die worstelt met de ziekte MS, een pelgrimstocht naar Rome wil maken, krijgen ze een nieuwe kans. Ook Camilles ex-man Gilbert, Martins dochter Sarah en Bernhard, de jongen die tijdens de Camino had geholpen bij het ontwerp van Martins karretje, zullen hen vergezellen. Je volgt dit bonte gezelschap tijdens hun lange reis van Cluny naar Rome, over de Chemin d’Assise en de Via Francigena.

Alle wandelaars hebben een eigen motief om deze tocht te maken. Voor Camille is dit een spirituele, religieuze reis om boete te doen voor een zonde uit het verleden en om vergiffenis te vragen, een reis die ze wil delen met Zoë, aangezien zij in het verleden samen een aangrijpende gebeurtenis hebben meegemaakt. Zoë wil er voor haar vriendin zijn en haar steunen, maar hoopt toch ook op een weerzien met Martin om uit te zoeken of hun relatie nog een kans van slagen heeft. Gilbert is vastberaden om Camille te helpen, maar ziet dit ook als een kans om te genieten van de regionale gastronomie, Martin wil vooral graag bij Zoë zijn en Sarah en Bernhard zien de reis boven alles als een avontuur.

Onderweg krijgen de wandelaars te maken met verschillende uitdagingen en beproevingen, zowel fysieke als emotionele, onderlinge verhoudingen verschuiven en worden op de proef gesteld, iedereen leert zichzelf beter kennen en krijgt een kans om uit te vinden wat ze echt willen in het leven en met wie ze dat leven het liefst willen delen. Het wordt een reis vol uitdagende routes en zeer wisselende weersomstandigheden, bezinning, confrontaties, aannames, gezondheidsproblemen en lichamelijke ongemakken, dromen, steun, boetedoening, plezier, verdriet, acceptatie en vergiffenis.

Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit de perspectieven van Martin en Zoë, en door hun gesprekken, observaties, herinneringen en reflecties krijg je ook een beeld van de andere deelnemers aan de tocht, al had ik sommige personages graag nog beter leren kennen en vond ik het soms wat ongemakkelijk hoe er dikwijls vooral over Camille werd gesproken in plaats van met haar. Je kunt dit boek los lezen, maar ik raad toch aan om eerst ‘Camino’ te lezen, want hoewel er regelmatig kort wordt teruggegrepen op gebeurtenissen uit dat boek, biedt dat verhaal veel achtergrond waarop doorgegaan wordt.

Het grootste verschil tussen ‘Camino’ en ‘Roadtrip’ is voor mij dat in dit boek de beschrijvingen van de route en het echte wandelen wat meer naar de achtergrond lijken te zijn verschoven om plaats te maken voor de verdieping van karakters, de groepsdynamiek, het opsteken van kaarsjes langs de route en veel, heel veel passages over eten en drinken. Daardoor kon ik me soms wat minder goed inleven in de tocht die werd ondernomen, maar desondanks is dit zeker een mooi en vlot verhaal over vriendschap, liefde, hoop en doorzettingsvermogen, geschreven met emotie, humor en inlevingsvermogen. Een aanrader voor iedereen die benieuwd is hoe het verhaal van Zoë en Martin verdergaat. Bon courage!

3.5⭐️

Deze recensie verscheen eerder op Veronique's Boekenhoekje.

De cover van ‘Roadtrip’ past perfect bij ‘Camino’, maar ook bij de voorgaande boeken van Graeme Simsion. Het is grafisch heel sterk. Het is een aantrekkelijk boek. De sfeer van Italië komt ook goed naar voren.

Na het lezen van ‘Camino’ was ik benieuwd naar dit deel. Ik was namelijk nog lang niet klaar om afscheid te nemen van Zoë en Martin. Het zijn twee leuke personages en in dit deel leer je ze nog beter kennen, maar je leert ook de andere personages, zoals Camille en de dochter van Martin kennen. De MS van Camille voelt levensecht en dit gegeven zal je regelmatig raken. Je leeft zo met haar mee.

De relatie tussen Zoë en Martin ontwikkelt zich op een mooie manier. Daarnaast heb je nog andere relaties die op een bijzondere manier worden uitgewerkt.

In dit deel staat ook een mooie tekening van de reis van het gezelschap. Hierdoor wist je precies waar je aan het ‘wandelen’ was. Ik had tijdens het lezen het gevoel dat ik mee wandelde. Ik dwaalde over de weggetjes en ik kon bijna het eten proeven.

Het is aan te raden om eerst ‘Camino’ te lezen. Er staan namelijk een aantal spoilers in dit deel. Ik vond het trouwens erg fijn om verder te kunnen lezen. Ik heb enorm genoten van ‘Roadtrip’.

De Australische auteur Graeme Simsion ken ik van zijn Rosie-boeken. Hilarische, droge humor in combinatie met hoofdpersonages die je buren zouden kunnen zijn. Drie delen met Rosie heb ik verslonden om daarna met Adam Sharpe ietwat teleurgesteld te worden. De betovering was verbroken en Simsion wilde het naar mijn smaak te mooi maken allemaal. Maar zoals altijd is dat een kwestie van smaak en persoonlijke leesbeleving. Met het verschijnen van Camino was ik dan ook niet meteen te porren en heb ik het boek laten liggen. Totdat Roadtrip me werd aangeboden door de uitgever. Op dat moment had ik even een logistiek probleem want dit is een vervolg op Camino en die had ik dus nog niet gelezen. Om een boek, een vervolg, goed te kunnen beleven en beoordelen vind ik dat je de voorganger ook moet lezen en dus ben ik alsnog in Camino gedoken. En ik moet zeggen, zonder een seconde spijt!

Want wat een heerlijke twee delen zijn dit!! In Camino kwamen Zoë en Martin bij elkaar via het lopen van de pelgrimstocht naar het Spaanse Santiago de Compostela. Wat een tocht van bezinning en zelfreflectie zou moeten worden werd een liefdesverhaal in een bijzondere, niet alledaagse setting. Helaas bleek vervolgens dat een lange afstandsrelatie tussen de VS en GB niet te doen was en gingen de veertigers uit elkaar. In Roadtrip zijn we drie jaar verder en komen de twee voormalige tortelduifjes elkaar weer tegen. Opnieuw is het lopen van een lange tocht wat hen samenbrengt maar ondanks alle voorzorgsmaatregelen gaat het allemaal niet van een leien dakje. Daarbij spelen nu ook andere personages een bepalende rol en zijn zij zelfs de directe aanleiding voor de hernieuwde kennismaking. En precies dat is een van de charmante kanten van dit verhaal.

Het is alsof de duvel ermee speelt maar ook nu gaat niet alles zoals gepland en komen de meest illustere personages en onverwachte gebeurtenissen op hun (wandel)pad. En dat werkt onherroepelijk op je lachspieren. Maar, vergis je niet. Roadtrip is echt wel een verhaal met inhoud. Het gaat over het maken van allesbepalende keuzes, persoonlijke ontwikkeling en het besef dat je soms gewoon de gok moet wagen. Vooral dat aspect vond ik erg mooi tot bloei komen. In dit verhaal speelt de zieke vriendin van Zoë een grote rol, haar wens om naar Italië te gaan en tot in Rome de Camino te lopen brengt Martin en Zoë weer samen. Ze hebben de ervaring om Camille’s wens te laten uitkomen maar het blijkt allemaal nog niet zo eenvoudig. Alles en iedereen moet natuurlijk wel meewerken…

Simsion en Buist hebben een intens verhaal in een betoverende omgeving tot leven laten komen en daarin ook nog eens de meest uiteenlopende personages doen verschijnen. Ik herkende bepaalde Franse en Italiaanse nukken meteen en kon dat erg waarderen. Maar ook de beperkingen en uitdagingen waarmee de wandelaars te maken krijgen waren heel aannemelijk, het blijkt een emotionele maar ook fysieke uitputtingsslag te zijn die enorm veel teweeg brengt. Soms zo levensecht dat je als een cheerleader in je boek zat: kom op, nog even doorzetten! De dialogen varieerden van heel persoonlijk naar ronduit komisch en alles daar tussenin. Onverwachte gebeurtenissen maken dat je ontzettend meeleeft met iedereen en de gunfactor voor een goed einde is enorm.

Ik kan met eer en geweten zeggen dat ik enorm heb genoten van zowel Camino als deze Roadtrip. De boeken lezen als een trein, zijn vlot geschreven. De serieuze thema’s verdrinken niet in alle drama en de humor blijkt de levensreddende boei te zijn. In drie dagen tijd heb ik beide boeken gelezen en ik ben weer helemaal terug in de Simsion-flow!

Vier sterren dan ook. Een aanrader, een ideaal vakantieboek om bij weg te dromen.

Het is een vervolg maar het kabbelt teveel en de dialogen draaien in kringeitjes rond met veel psychologie van de koude grond. Ongeloofwaardig veel bemoeienis met elkaars problemen. Er was geen spanningsopbouw deze keer, jammer.