Een kantoor op stand roman

Een kantoor op stand- Hans Veeken

Ron Vegter, die jarenlang als tropenarts in Afrika en Latijns-Amerika heeft gewerkt, en daarna verhalen schreef over zijn avonturen, wordt aangenomen als hoofdredacteur bij het Medisch Tijdschrift. Een baan waarvoor zijn vrienden hem al waarschuwden… : “wat heb je te zoeken bij dat stofnest, dat instituut is blijven steken in de vorige eeuw…” Toch gaat Vegter met frisse moed aan de slag. Hij gaat samenwerken met Lunstroom, een hoofdredacteur die al meer dan 20 jaar voor het Tijdschrift (met hoofdletter T) werkt.

Vanaf het begin wordt je het verhaal ingetrokken, en je voelt ook de beklemming en formele sfeer die in het gebouw hangt. Alles gebeurt op totaal inefficiënte wijze, computers zijn nog nauwelijks in gebruik, alles gebeurt met hangmappen en plakkertjes (die door iedereen worden meegezeuld). Tevens voel je aan den lijve de moeite die Vegter moet doen om als nieuwe collega, die moderner wil werken, moet opvechten tegen het bastion vertegenwoordigt door de hoofdsecretaresse Greet, en zijn collega-hoofdredacteur Lunstroom. Zij werken al jarenlang volgens dezelfde stromen, zelfbedachte regeltjes, en oh wee als je daar tegenin gaat.

Daarnaast is het moeilijk voor te stellen dat het tijdschrift financieel nog stand houdt. Het kantoor is namelijk gevestigd in een enorme villa, met tapijt dat vervangen wordt om het vervangen, mensen die zeer goed betaald worden en zeer goede arbeidsvoorwaarden hebben, veelvuldige etentjes en snoepreisjes enz enz. Begrijpelijk dus dat mensen beginnen te bokkken zodra er getornd wordt aan deze verworvenheden.

Het boek is een relaas over de moeizame tocht van Vegter om zich een plek te bemachtigen, het gedwongen vertrek van collega Lunstroom dat tot minzame blikken en opmerkingen leidt van het achterblijvende langzittende personeel, en uiteindelijk de finale met een modernisering door een interim (ideeën die Vegter allang geopperd had, maar waarvoor toen geen draagvlak was), met verstrekkende gevolgen voor Vegter.

Een bij tijd en wijle hilarische roman die doet voelen alsof je erin zit, en je regelmatig gefrustreerd doet denken “dat zoiets nog bestaat!!”. En ik denk dat het nog vaker voorkomt dan je zou denken…

De auteur denkt dat hij het Bureau van Voskuil kan nadoen. Haalt het niveau van de Telegraaf niet eens .....

''Lid ben je van een vereniging, abonnee ben je van een blad.''

De nog jonge ambitieuze Ron Vegter besluit een carrière switch te maken en zijn baan als tropenarts te verruilen voor een kantoor baan. Hij gaat werken voor het vakblad 'Medisch Tijdschrift' dat al 150 jaar bestaat en een begrip is in de medische wereld. Ron vindt echter dat het vakblad toe is aan modernisering. Al snel ervaart hij dat niet alleen het tijdschrift toe is aan een make-over maar het hele kantoor inclusief de personeelsleden. Er heerst een eeuwenoude traditie met teveel bestuursleden, commissieleden, hoofdredacteuren, tekstverwerkers en secretaresses. Het geld lijkt niet op te kunnen en wordt uitgegeven aan dure lunches, 1e klas vliegreisjes, de wijnkelder en andere luxe overbodige zaken.
Lunstroom, de man waarmee Vegter moet samenwerken lijkt het meeste geld uit te geven en onderling ontstaat er een hevige strijd. Een strijd waar uiteindelijk alleen maar slachtoffers in blijken te vallen.

Voor elke verandering of beslissing moet er overleg gepleegd worden met elk betreffend bestuur en zo komt het dat het boek een opeenvolging is van vergaderingen. In het begin erg interessant maar hoe verder het boek vordert hoe irritanter het word, vooral ook omdat de indeling van de zaal elke keer tot in de details beschreven werd.
De schrijfstijl van Hans Vreeken is erg prettig met veel humor. De personages worden goed uitgelicht en zo krijg je voor de een sympathie en kun je de ander wel achter het behang plakken. Precies zoals de sfeer op het kantoor is. Toch slaat op een gegeven moment de verveling wat toe omdat er in principe niet veel gebeurd en omdat hij te vaak dingen herhaalt. De manier waarop Vehgter beschrijft hoe onzinnig een kantoor te werk kan gaan is erg goed gedaan. Net als de angst van mensen voor verandering.
Het is een vermakelijk verhaal en ook herkenbaar voor een ieder die met anderen samenwerkt of een modernisering heeft meegemaakt, toch sluipt op het einde de tegenzin om te lezen er een beetje in en dat is jammer want de humor en het gegeven verhaal is erg leuk.

Een kantoor op stand – Hans Veeken

Ron Vegter heeft jaren als tropenarts in Afrika en Latijns-Amerika gewerkt. Na terugkeer schrijft hij verhalen over zijn belevenissen. Hij heeft er plezier in medische onderwerpen aantrekkelijk te presenteren aan het grote publiek.
Hij zag de advertentie van het Medisch Tijdschrift waarin een hoofdredacteur werd gevraagd. Hij besluit te solliciteren.

De ontvangst op het kantoor van het Medisch Tijdschrift (met hoofdletter T) is imponerend. Het duizelt hem van alle namen en functies. Als hij zegt al jaren lid te zijn van het blad is men ontsteld. “U bedoelt misschien abonnee van ons tijdschrift?” Hij wordt aangenomen als uitvoerend hoofdredacteur.

De kamers van het kantoor op stand zijn super de luxe ingericht. Hoogpolig tapijt, een ruime zithoek enz.
Alles is overzichtelijk, er is een duidelijke hiërarchie, er zijn niveauverschillen. Het bestuur bestaat uit 7 leden, er zijn 4 leden van de hoofdredactie, er is een eindredactie, de afdeling productie met zijn afdelingshoofd, het secretariaat, een huismeester en gastmedewerkers.
Er volgt een oneindig aantal vergaderingen (ledenvergadering vereniging, bestuursvergadering, hoofdredactie-overleg, overleg met adviseurs van het Tijdschrift, een personeelsvergadering en ad hoc overleg met de personeelscommissie.

Lunstroom, de man die Ron Vegter opvolgt, regelde allerlei zaken van de wijnkelder tot de computers. Hij reisde geregeld naar buitenlandse contacten, maar niemand wist wat hij daar precies deed. Vloog businessclass, nam taxi's etc. Geld speelt op dit kantoor kennelijk geen rol.

Het lijkt een saai verhaal, maar het is echt kostelijk hoe de hoofdpersoon Ron Vegter de gang van zaken op dit kantoor beschrijft. Voordat een manuscript wordt goedgekeurd voor publicatie doorloopt het allerlei stadia. Bureaucratie ten top en de ene persoon is nog belangrijker dan de andere. De cheffin van de secretaresses heeft grote invloed.

Hans Veeken is er goed in geslaagd de personen tot leven te laten komen, zonder dat ze karikaturen worden.
Ik herkende vele dingen in het boek, omdat ik zelf jaren op kleine kantoren heb gewerkt. Ik heb genoten van al die beschrijvingen van de personen en hun omgang met elkaar en ik kan dit boek van harte aanraden om te lezen.

In één woord: Matige kwaliteit

Eigenlijk is het een boek voor mensen uit de zorg, zeker diegenen die het Nederlands Tijdschrift van Geneeskunde kennen. Zij zullen eea heel goed herkennen en zich verbazen want het is waar!
Lezers niet uit de zorg kunnen zich echter ook vermaken met dit boek aangezien het dan op geestige fictie lijkt.

Hans Vreeken beschrijft meesterlijk het reilen en zeilen op een statig kantoor. Ik heb ooit op een notariskantoor gewerkt en de sfeer die hier beschreven wordt, lijkt daar heel veel op. Ik heb genoten van het boek. Er komt veel humor in voor en het leest makkelijk weg.
Hans Vreeken vertelt het verhaal van een nieuwe hoofdredacteur die komt te werken bij Het Medisch Tijdschrift. Die geeft een tijdschrift uit, Hét Medisch Tijdschrift, geen blad want bladen koop je maar in de kiosk. Je ben ook geen lid van een blad maar abonnee. Dat soort dingen luistert erg nauw, fouten worden niet geaccepteerd. Het kantoor is compleet vastgeroest in gewoontes en gebruiken. De dure lunches buiten de deur waarbij ze wijn uit de kelder meenemen, de macht van de secretaresse.
De nieuwe hoofdredacteur doet zijn uiterste best om veranderingen aan te brengen, te digitaliseren en of dat gaat lukken moet je zelf maar lezen. Halverwege het boek vond ik het wat langdradig worden wat veel van hetzelfde maar dat was maar kort, daarna was het weer genieten. Ik heb genoten van de schrijfstijl, de humor en de prachtige beschrijvingen en hoop dat Hans Vreeken doorgaat met schrijven.

Ron Vegter wordt aangenomen als nieuwe hoofdredacteur bij het befaamde 'Medisch Tijdschrift', een monument in de Nederlandse medische wereld. Een monument dat echter dringend nodig is aan renovatie komt hij al snel achter. Hij popelt om het tijdschrift een moderne smoel te geven en de ridicule, vastgeroeste (en kostbare!) gewoontes en structuren aan te pakken. Maar het blijkt in de praktijk een onmogelijke taak om dit ongeschonden vorm te geven binnen dit verenigingsbolwerk van ego's en eigenbelang. Hoewel hij met de tijd een onvermijdelijk onderspit moet delven, heeft hij uiteindelijk wel de aanzet gegeven tot een inhaalslag naar de huidige maatstaven en een gezondere bedrijfsstructuur (en cultuur).
Ofschoon de karakters wat vlak blijven, is 'Een kantoor op stand' een uitermate vermakelijk verhaal welke leest als een (snel)trein. Ongemerkt heb je de ruim 360 pagina's binnen een mum van tijd verorberd.
3,5 ster

En volstrekt overbodig boek!