Eeuwig goud Mijn verhaal over de olympische titel en het leven erna

Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl.

Als kind ben ik gaan volleyballen bij het toenmalige SDO. SDO werd later samengevoegd met Geevers P&P en zo was Geevers VCL geboren. Hier heb ik heel wat jaartjes met plezier doorgebracht. Ik ben echt bij de jeugd begonnen en doorgegroeid. Op een bepaald moment werd er in het MECC in Maastricht een Clinic georganiseerd door het Nederlands volleybalteam en werd ik door de club uitgenodigd om deel te nemen. Ik was destijds spelverdeler en had enorm veel respect voor de manier waarop het Nederlands volleybalteam speelde, dus ik hoefde niet lang na te denken toen ik uitgenodigd was. Nog even oude foto’s gezocht, maar de kwaliteit was wel erg slecht. haha.

Zoals je zult begrijpen was ik ook wel erg nieuwsgierig naar ‘Eeuwig goud’. De periode dat het Nederlands volleybalteam bekendheid kreeg was ook de tijd waarin ik al aan het volleyballen was. Ik was toen heel trots dat de sport die ik speelde nu ook eindelijk eens aandacht kreeg. En dat Nederland daar ook een goed team neer wist te zetten. En dat lees je ook in het boek ‘Eeuwig goud’, de gedrevenheid van o.a. Ron Zwerver, maar ook Avital Selinger. Ik vind het net als Zwerver nog altijd jammer dat hij er in 1996 niet bij was, toen Nederland goud wist te behalen op de Olympische spelen.

Dit boek neemt je mee terug in de tijd, maar laat ook duidelijk zien hoeveel gedrevenheid de spelers hadden. Wat er allemaal moest wijken voor de sport, wellicht te veel achteraf gezien? Maar ook laat het duidelijk zien, dat je, in dien je iets wilt en je de juiste personen om je heen hebt, je dit ook kunt bereiken. Dat vond ik mooi om te lezen en ik denk dat dit ook een belangrijke boodschap in dit boek is.

Zwerver durft ook de hand in eigen boezem te steken door te zeggen dat hij op bepaalde zaken anders had moeten reageren. Zoals dat een teamlid eigenlijk niet kon aangeven of iemand uit het team gezet ging worden. Deze zelfreflectie siert hem. En laat duidelijk zien dat je groeit in de loop der jaren.

Zoals hier boven al gezegd, ik mocht in een clinic mee doen die gegeven werd door het Nederlands volleybalteam. Hiervan kan ik me tegenwoordig niet zo veel meer herinneren. Dat is ook beslist al meer dan 30 tot 35 jaar geleden. Maar wat me wel bij is gebleven is de lol die ze ons als deelnemers bezorgden en ik denk dat dat heel belangrijk is. Door het plezier in een sport door te geven, zorg je dat de sport in leven blijft. Dit draagt Zwerver ook zeker in dit boek uit. Al geeft hij ook eerlijk toe dat hij er op een bepaald moment wel even genoeg van had, maar dat vind ik niet gek als je dag in dag uit met volleybal bezig bent. Dat is hetzelfde met een gewone baan. Hoe leuk je baan ook is, op een bepaald moment heb je hier ook wel even genoeg van.

Dit is een boek die je een duidelijk inkijkje geeft in het leven van een topsporter, die gedreven was om te winnen. Maar die ook durft terug te kijken op fouten en dingen die anders hadden kunnen gaan. Ik heb het boek echt in één ruk uitgelezen.

Te theoretisch moet ik zeggen, maar interessant.

veel te weinig foto's!