Eric Clapton Unplugged Unplugged - Guitar Recorded Versions

Engelse bluesgitarist, die binnen de popmuziek zijn status
als gitaarheld slechts ziet geëvenaard door Jimi Hendrix. Eric Patrick Clapp wordt geboren te Ripley
in het Engelse graafschap Surrey. Hij studeert aan de Kingston Art School en gaat in '63 als
vervanger van Brian Jones spelen bij The Roosters. Na nog even te hebben gespeeld in Casey
Jones & The Engineers treedt hij in datzelfde jaar toe tot The Yardbirds. Als die groep
besluit zich op de hitparade te gaan richten, stapt de 'bluesman' Clapton op. Hun eerste hit For
Your Love is de laatste Yardbirds-single waarop 'Slowhand', zoals men hem dan noemt, meedoet.
Vanaf april '65 speelt hij dik een jaar lang in John Mayall's Bluesbreakers. Het betekent zowel
artistiek als commercieel gezien de meest succesvolle periode voor deze legendarische band, die
met het album Bluesbreakers volop doorbreekt. Clapton zingt en speelt op die plaat de sterren van
de hemel; hij is de eerste Engelse gitaarprins en in aanbidding schrijven fans 'Clapton is God' op de
muren. In juli '66 verlaat hij Mayall om samen met zanger/ bassist Jack Bruce (uit de
Bluesbreakers) en drummer Ginger Baker (ex-Graham Bond Organisation) Cream op te richten.
Clapton weet niet wat hij zich op de hals haalt. In muzikaal opzicht passen bassist en drummer
perfect bij elkaar, maar op het persoonlijk vlak blijken het twee kemphanen die elkaar bij
voortduring in de haren zitten. Als groep blijkt de combinatie echter van meet af aan een succes
door de unieke bundeling van Claptons furieuze blueslicks en de jazzy basis van de ritmesectie.
Anders dan bij de in haar kielzog opduikende powertrio's als bijvoorbeeld The Jimi Hendrix
Experience (waar Hendrix' vocalen en gitaarspel de dienst uitmaken) is Cream een
samenwerkingsverband van drie gelijkwaardige musici. De groep verwerft zich van meet af aan
een grote faam als live-act. In nummers met lange, geïmproviseerde gedeelten leveren de drie
instrumentalisten op de bühne ware veldslagen. Fresh Cream bevat voornamelijk bluesnummers,
maar Disraeli Gears en Wheels Of Fire laten horen dat de groep veel meer kan. De blues dient
daarop slechts als basis voor psychedelische experimenten. In '68 staat Cream op het toppunt van
haar roem: alle albums zijn millionsellers en als live-attractie kent de groep haar gelijke niet. Met
name Clapton heeft echter ondanks alles het gevoel muzikaal te stagneren en eind dat jaar besluit
men daarom uit elkaar te gaan. Het laatste concert vindt plaats op 26 november in de Royal Albert
Hall in Londen, juist op het moment dat Cream met White Room haar grootste hit scoort. Na het
emotionele optreden maakt Cream nog de uitstekende afscheidsplaat Goodbye, die voor de helft
bestaat uit studio- en voor de andere helft uit live-materiaal. Twee albums met eerder gemaakte
live-opnamen volgen nog: Live Cream en Live Cream Vol. 2. Bruce gaat na Cream op de solotoer.
Het hardrocktrio West, Bruce & Laing is een soort tweederangs Cream. Clapton haalt
eind '68 Steve Winwood over om zijn band Traffic op te doeken en met hem in zee te gaan. Die
samenwerking resulteert in de groep Blind Faith, die onmiddellijk van de pers het etiket
'supergroep' krijgt opgeplakt. Bassist Rick Grech (middenin een Amerikaanse tournee
weggekocht van de Engelse formatie Family) en Ginger Baker vullen het duo aan. Blind Faith's live-
debuut vindt plaats in het Londense Hyde Park gedurende een 'free concert' dat door zo'n 120
000 mensen wordt bijgewoond. Het eerste (en enige) album Blind Faith is een groot commercieel
succes, maar de direct daarop volgende Amerikaanse tournee valt door gebrekkige voorbereiding
tegen en het gezelschap valt al snel uit elkaar. Ginger Bakers verdere carrière volgt een grillig pad
via jazzrock (Airforce), afro-jazz met Fela Kuti, hardrock (Baker Gurvitz Army) en new age fusion
naar de twee generaties jongere Cream-erflaters Masters Of Reality. Clapton treedt in '69 voor
korte tijd toe tot John Lennons Plastic Ono Band. Hij is te horen op hun Live Peace In Toronto en de
eerste studioplaat van de Plastic Ono Band. De eerste drie maanden van '70 gaat Eric Clapton als
begeleider op tournee met de southern soul-rock revue van Delaney And Bonnie. Een registratie
daarvan is te horen op het live-album Delaney And Bonnie And Friends On Tour (Atco '70). Deze
groep is ook prominent aanwezig op Eric Clapton, Claptons eerste soloplaat waarop ook pianist
Leon Russell een belangrijke rol speelt. Het publiek reageert teleurgesteld op de plaat omdat er
geen spectaculair gitaargeweld op te horen is. Wel levert de plaat een hit op met After Midnight,
een compositie van de dan nog volslagen onbekende J.J. Cale. In mei '70 formeert Clapton een
nieuwe groep met drummer Jim Gordon, bassist Carl Radle en toetsenman Bobby Whitlock. De
naam is Derek & The Dominos. Na een zomertoer door het Engelse clubcircuit reist de
groep af naar Miami om daar onder productionele leiding van Tom Dowd Layla And Other Assorted
Love Songs op te nemen. Tijdens de opnamen voegt Clapton slidegitarist Duane Allman van de
Allman Brothers Band toe aan de groep. Allmans bijtende slidegitaarwerk en Claptons briljante soli
en soms hartverscheurende vocalen maken de plaat tot een van de klassieke rock(dubbel)albums,
twee decennia later overigens door Polydor met alle resterende studiomateriaal aangevuld tot de
monsterlijke 3CD-box The Layla Sessions/20th Anniversary Edition. Tijdens de opnamen vloeien
echter niet alleen muzikale lijnen. Enkele jaren later zal Clapton verklaren dat de 'Layla'-sessies
vrijwel ondergesneeuwd waren door de hoeveelheden heroïne. Daarvan is evenwel nog niets
bekend als hij met Derek And The Dominos gaat toeren, zoals ook de inspiratiebron (Claptons
hopeloze liefde voor Patti Boyd, dan nog echtgenote van Beatles-gitarist George Harrison)
voorlopig in nevelen gehuld blijft. Tijdens de opnamen voor een tweede plaat in april '71 wordt de
groep echter ontbonden. Materiaal van die sessies wordt pas in '88 via 'Live' In The Seventies -
Time Pieces Vol. Ii uitgebracht. Clapton, inmiddels zwaar verslaafd, trekt zich terug en duikt alleen
in augustus '71 nog even op om mee te werken aan het legendarische Bangla Desh-concert,
georganiseerd door George Harrison. Op 13 januari '73 doet Pete Townshend een poging Clapton
uit zijn verslavingsroes te halen en organiseert een comeback-concert voor hem in het Londense
Rainbow Theatre, waaraan een keur van bekende musici (o.a. Winwood, Ron Wood en
Townshend zelf) zijn medewerking verleent. De Engelse pers strooit met lovende recensies, maar
Clapton is nog niet toe aan een wederopstanding, zoals duidelijk blijkt uit de live-opnamen die Eric
Clapton'S Rainbow Concert vullen. In '73 verschijnt tevens In Concert met opnamen uit '71. Zijn
werkelijke comeback maakt de inmiddels met behulp van een elektro-acupunctuurbehandeling
afgekickte Clapton met 461 Ocean Boulevard, dat hem met zijn cover van Bob Marley's I Shot The
Sherrif een wereldhit oplevert. Ook privé gaat het beter met Clapton, die inmiddels Patti 'Layla'
Boyd aan zijn zijde weet. 461 Ocean Boulevard wordt bijzonder goed ontvangen, maar de albums
die erop volgen zijn minder en tevens wordt zijn laid-backmuziek te voorspelbaar. Door zijn
heroïneverslaving heeft Clapton een metamorfose ondergaan. De vroegere gitaargod, die met zijn
opzwepende spel het publiek in extase wist te brengen, is nu beduidend minder energiek; hij is
zelfs bang voor al te enthousiaste reacties. Bovendien manifesteert hij zich meer als zanger en is
zijn gitaarspel naar het tweede plan verdrongen. Uit deze periode is slechts de dubbelaar Just One
Night, opgenomen in Budokan en met begeleiding van o.a. gitarist Albert Lee en pianist Chris
Stainton, de moeite waard. In '81 zweert de voormalige meestergitarist ook de alcohol af, nadat hij
middenin een Amerikaanse tournee in allerijl naar een ziekenhuis wordt vervoerd, alwaar hij
tijdens een spoedoperatie van 13 (!) maagzweren wordt verlost. Op Money And Cigarettes treedt
een herboren Clapton aan die, opgezweept door met name de Muscle Shoals-ritmesectie Roger
Hawkins (drums) en Donald 'Duck' Dunn (bas), met vaart en verve weer de blues speelt. Claptons
herwonnen zelfvertrouwen komt goed aan het licht als hij aan het eind van dat jaar de (live-
)confrontatie aandurft met de twee andere ex Yardbirds-gitaristen Jeff Beck en Jimmy Page
tijdens de door hem georganiseerde Arms (Action Research into Multiple Sclerosis)
benefietconcerten. In '84 werkt hij mee aan het solo-album The Pros And Cons Of Hitch Hiking van
Pink Floyd-bassist Roger Waters en speelt hij als begeleider mee tijdens diens tournee. De
opgaande lijn wordt doorgetrokken op Behind The Sun, een plaat die voorjaar '85 uit komt en
materiaal bevat van sessies met Phil Collins als producer, alsmede van sessies die in de Verenigde
Staten worden geproduceerd door Ted Templeman en Lenny Waronker. De Collins-sessies leveren
de muzikale (blues-) hoogtepunten op, die van de Amerikanen de commerciële (pop)successen.
Desondanks wordt voor August opnieuw Collins als producer aangetrokken, die ditmaal beduidend
minder eerbied opbrengt voor Claptons muzikale erfenis en hem min of meer degradeert tot
zanger van de Phil Collins Band. Naast zijn optredens onder eigen vlag verschijnt Clapton ook als
gast bij diverse collega's. Zo staat hij samen met Dire Straits op Nelson Mandela's 75th Birthday
Tribute, wat hem middels het uit '78 stammende Wonderful Tonight zijn vooralsnog grootste hit in
Nederland oplevert. In '88 viert Clapton ook zijn 25-jarig jubileum als muzikant met de cd-box
'Live' In The Seventies - Time Pieces Vol. Ii, een chronologisch overzicht van zijn carrière met niet
eerder gepubliceerd materiaal uit de BBC-archieven van Cream, restopnamen van Blind Faith en de
tweede, nooit uitgebrachte plaat van Derek And The Dominos. In '89 verschijnt het succesvolle
Journeyman, geproduceerd door Russ Titelman. Het begrip 'Journeyman' staat voor vakman,
maar ook voor veteraan. Zo ziet Clapton zich, liever dan als gitaarheld. De helft van de songs op
Journeyman is geschreven door Jerry Williams. In maart '91 krijgt Clapton een enorme slag te
verwerken. Zijn 4-jarig zoontje Conor (zijn enig kind, geboren uit een kortstondige verhouding met
de Italiaanse actrice Lori del Santo) komt om het leven door een val van 200 meter uit een
openstaand raam. Een half jaar eerder overlijdt zijn vriend Stevie Ray Vaughan bij een
helicopterongeluk. Clapton zoekt vergetelheid in een stortvloed van projecten. Het eerste is 24
Nights, een dubbele live-plaat met opnamen uit '90 en '91 van zijn inmiddels traditionele
optredens in de Londense Royal Albert Hall. De meestergitarist wordt daarop begeleid door o.a. ex
Chuck Berry-pianist Johnny Johnson en het National Philharmonic Orchestra onder leiding van
Michael Kamen. Clapton schrijft muziek voor de film Rush, Rush, waaronder het aangrijpende
Tears In Heaven over zijn overleden zoontje. Ook slaagt hij er eind '91 in zijn vriend George
Harrison te verleiden tot een terugkeer op het podium. Het voor Mtv opgenomen Unplugged is
zowel commercieel als artistiek bijzonder geslaagd. Ook akoestisch blijkt de grootmeester op de
elektrische gitaar tot grote daden in staat. Het repertoire op Unplugged belicht alle fasen uit zijn
carrière. De bluessongs laten hem bovendien horen op een muzikale zoektocht naar zijn
Amerikaanse roots, waarbij hij zich schatplichtig toont aan o.a. Big Bill Broonzy, Leadbelly, Bo
Diddley en vooral Robert Johnson. In juni '92 maakt Clapton indruk met zijn optreden in de
Rotterdamse Kuip. Begin '93 ontvangt hij maar liefst zes Grammy Awards, de hoogste
onderscheiding in de Amerikaanse muziekindustrie, voor Tears In Heaven en voor Unplugged. Ook
wordt Cream bijgezet in de Rock & Roll Hall Of Fame, ter gelegenheid waarvan dit drietal
voor het eerst sinds '68 weer gezamenlijk optreedt. Bruce en Baker gaan vervolgens samen met
Gary Moore door als Bbm. Van Derek & The Dominos verschijnt in '94 Live At The
Fillmore met concertopnamen uit oktober '70. Clapton keert met het 'live' in de studio
opgenomen From The Cradle opnieuw terug naar zijn roots en doet waar veel fans van het eerste
uur jaren op hebben gewacht: uitgebreid soleren op zijn elektrische gitaar. Bij de concerten die hij
in april '95 onder de noemer Eric Clapton Plays The Blues in ons land geeft, blijken de fans in twee
kampen verdeeld. De ene helft juicht zijn puristische aanpak toe, de andere vindt het een saaie
geschiedenisles met een overdaad aan ellenlange gitaarsoli en hoort liever hits als Layla,
Wonderful Tonight en Tears In Heaven. Aan de rij hitparadesuccessen voegt hij er in '96 weer een
toe: Change The World van de soundtrack van de film Phenomenon. Op het nogal gezapige Pilgrim
brengt hij zijn gitaar maar sporadisch in stelling. In juni '99 worden honderd van Clapton's gitaren
geveild, waaronder 'Brownie', de Fender Stratocaster die op Layla is te horen. De opbrengst gaat
naar Antigua's Crossroads Centre, een door Clapton opgezette liefdadigheidsorganisatie annex
afkickcentrum voor drugsverslaafden. Het degelijke Reptile doet weinig stof opwaaien. Riding With
The King is een geïnspireerde duoplaat met zijn vroege held B.B. King(zie B.B. King). Het combipak
One More Car, One More Rider, een Dvd en een deels overlappende dubbel-CD, bevat een
registratie van een concert uit augustus '01 in Los Angeles. Op Me And Mr. Johnson vertolkt hij
veertien songs van een van zijn grootste helden Robert Johnson. Op 3 mei 2005 geeft Cream eem
succesvol reunie concert in de Londense Royal Albert Hall. Of Clapton, bassist Jack Bruce en de uit
zijn woonplaats Zuid-Afrika overgevlogen polo-fanaat en drummer Ginger Baker hun reünie zullen
voortzetten, is onduidelijk. Wel staan er in oktober drie Cream-concerten gepland in de New-
Yorkse Madison Square Garden. De soloplaat Back Home bevat voor het eerst in geruime tijd
nieuw eigen werk.

Bron: OOR Popencyclopedie