Frantumaglia Een geschreven leven

Geschreven bij Frantumaglia

In tegenstelling tot de andere boeken van Ferrante is dit niet interessant

De boekenserie “De Napolitaanse romans” en de daarvan gemaakte Tv-serie hebben Elena Ferrante beroemd gemaakt. Haar/zijn boeken zijn in vele talen vertaald. Ja er staat “haar/zijn” want tot op de dag van vandaag is onduidelijk of achter het pseudoniem Elena Ferrante een vrouw of een man schuilgaat. Soms verschijnen er artikelen van journalisten die zeker weten dat het een man is. Maar andere bronnen zeggen weer dat het een vrouw is. Er gaan zelfs geruchten dat ze een belangrijke baan heeft die niets met schrijven te maken heeft en om die reden niet naar buiten treedt. Vanwege de naam ga je als vanzelf over ‘ze’ schrijven. Misschien komen we het ooit zeker te weten.
Nu is er het boek Frantumaglia. Een boek door en over Elena Ferrante zelf. Over haar Napolitaanse afkomst en haar kindertijd in de Italiaanse stad. Ze schrijft over haar vroege werk en we lezen brieven en interviews waarin we de schrijfster (want aan die indruk kun je je toch niet onttrekken) beter leren kennen. Ze legt in het boek ook uit waarom ze altijd in de schaduw is gebleven en nooit de behoefte heeft gehad om zichzelf bekend te maken aan haar lezers.

Over het woord Frantumaglia zegt de flaptekst:
‘Frantumaglia.’ Het is de moeder van Elena, een naaister, die dit woord aan haar dochter nalaat – het komt uit het dialect van Napels, uit de wereld van de in de knoop geraakte draden en de losgetornde naden, een zinnebeeld voor het onuitsprekelijke, het verwarrende. En zelfs ook een zinnebeeld voor de ervaringen en ideeën die het leven van Elena Ferrante hebben gevormd – en waarover ze in dit boek schrijft.

In de interviews die in het boek zijn opgenomen laat ze ook haar licht schijnen over de boeken die ze geschreven heeft. Wat ze ermee heeft willen zeggen en hoe de verhalen zijn ontstaan. Een groot deel van het boek gaat over haar jeugd in Napels. In die teksten herkennen we de schrijfster van “De Napolitaanse romans”. Heel anders zijn sommige van de interviews. Daar moeten we het doen met de schrijfstijl van de interviewer en die zijn niet altijd even vlot geschreven. Ook de vele brieven die Elena Ferrante krijgt en in het boek publiceert met antwoord overlappen elkaar soms een beetje.
Niettemin zal de liefhebber van “De Napolitaanse romans” zeker nieuwsgierig zijn naar dit boek en naar de mens achter het pseudoniem. De vraag is alleen of we meer te weten komen over wie Elena Ferrante in werkelijkheid is. Misschien krijgen we wat meer inzicht in de persoonlijkheid van de auteur maar de echte Ferrante blijft een onbekende.

Niet om door te komen. Vraag en antwoord spelletje boeit nergens. Variaties op dezelfde vragen met dezelfde antwoorden. Boring. Geen humor, quasi filosofisch, je krijgt bijna moeite met Elena, waarvan je de romans roch zo mooi vond.

Ik ben een fan van Elena Ferrante maar dit boek valt me erg tegen .

Interessant te lezen waar in haar boeken veel voorkomende themata vandaan komen.

Geniaal