Het boek des onheils

Kai Erik is het pseudoniem voor de in Finland geboren schrijver Kaj Korkea-aho. Hij heeft Zweedse taal- en letterkunde gestudeerd en werkt als columnist voor de krant Hufvudstadsbladet en schrijft ook toneelstukken en hoorspelen. In 2009 debuteerde hij onder zijn eigen naam met de roman Katso minuun pienehen. Vervolgens schreef hij nog twee romans voordat hij onder pseudoniem de thriller Het boek des onheils schreef. In 2014 werd Korkea-aho door het literaire magazine Granta geselecteerd als een van de beste jonge Finse auteurs.

Mickel Backman is universitair docent literatuurwetenschappen aan de Academie van Åbo. Tijdens een college geeft Pasi Maars, een van de studenten, aan dat hij een scriptie wil schrijven over een oud manuscript van de dichter Leander Granlund. Backman staat perplex, want hoe kan het dat Maars op de hoogte is van dat manuscript, waarover nooit gesproken mag worden, en van Granlund. De dichter heeft in de jaren twintig namelijk maar één dichtbundel, dat nooit werd gepubliceerd, geschreven. Hoewel Backman Maars ervan probeert te overtuigen dat een scriptie over deze dichter geen goede keuze is, zet Pasi door. Volgens hem weet zijn docent namelijk meer van Granlund dan hij beweert. En hoe kan het dat een verdwenen manuscript schadelijk kan zijn? Daarnaast heeft Pasi's vriend Calle Hollender andere problemen. Zijn relatie wordt verbroken, hij krijgt geen studiebijdrage meer en merkt tevens dat het gedrag van zijn vriend verandert. Hoe zal alles weer goed komen?

Het boek des onheils wordt vooral verteld vanuit het perspectief van Mickel en Calle. Hoewel ze twee geheel verschillende persoonlijkheden zijn, hebben ze desondanks wel enkele parallellen. Mickel heeft problemen met zijn vrouw, Calle met zijn vriendin. En ze kennen Pasi Maars, wat in feite het meest essentiële is voor het verhaal. Behalve deze overeenkomsten is er niets wezenlijks dat hen verbindt. Of het moet al zijn dat Mickel de docent van Calle is, maar dat is van ondergeschikt belang. Waar het in het verhaal in wezen om draait is het manuscript van Granlund. Dit manuscript heeft een grote invloed op het leven van Mickel en Pasi. Het gaat zelfs zo ver dat Pasi's gedrag daardoor wezenlijk verandert. En hij tot het ergste toe in staat lijkt te zijn. Op het oog lijken dit ingrediënten te zijn om van het boek een spannende thriller te maken. Niets is echter minder waar, want het verhaal kabbelt in een bijzonder laag tempo voort en kent zo goed als geen plotwendingen. De pogingen van Kai Erik om het verhaal spanning mee te geven zijn, onder andere daardoor, jammerlijk mislukt.

Dit heeft tot gevolg dat het niet moeilijk is om je af te laten leiden. Het begin van het boek leest nogal stroef, mede veroorzaakt door een aantal wat moeilijkere literatuurwetenschappelijke woorden die deels wel, deels niet worden uitgelegd. Eveneens worden enkele Finstalige zinnen gebruikt waarvan de toegevoegde waarde niet altijd duidelijk is. Het duurt een aantal hoofdstukken voordat het verhaal wat leesbaarder wordt, maar interessanter en boeiender wordt het niet. Het is zelfs zo erg dat je al snel vergeten bent wat je net daarvoor gelezen hebt. Wat de auteur wel gelukt is, is om de lezer nieuwsgierig te maken. Want gedurende het verhaal word je wel benieuwd naar wat er zo bijzonder aan het manuscript is. Want hoe is het mogelijk dat een leven zo drastisch overhoop komt te liggen nadat je een van de gedichten gelezen of gehoord hebt.

Ondanks de originaliteit heeft Kai Erik te weinig gebracht om Het boek des onheils, dat op de keper beschouwd meer roman dan thriller is, lezenswaardig te maken.

(Het boek heb ik eerder voor Hebban gerecenseerd.)

Niet een heel spannend verhaal, opzich wel origineel. Het is af en toe matig vertaald (zegde ipv zei bijvoorbeeld)