Het pad naar de zee Wanneer drie generaties vrouwen bij elkaar komen in hun oude familiehuis, kan het tragische verleden niet langer verborgen blijven

Geschreven bij Het pad naar de zee

Het boek viel eigenlijk toch een beetje tegen. De geheimen worden langzaam ontrafeld maar wat was nu precies de rol van Joan in Rusland en hoe en waarom had Allan haar verraden?Waarom is ze uberhaupt met hem getrouwd terwijl ze verliefd op Tom leek? Wat is met Diana gebeurd in Afghanistan en haar liefde voor Arash? Idem voor Lottie's Paul. Verklaringen worden heel beknopt gegeven maar juist daardoor voldoet het boek voor mij niet aan de eis 'goed boek'. Het blijft te veel aan de oppervlakte. Heb betere boeken van Fenwick gelezen. Denk dat de redelijk rechttoe rechtaan schrijfstijl van haar eerste boeken beter bij haar past dan schrijven vanuit verschillende perspectieven waar ook nog een thrillerelement in moet zitten. Met die complexiteit kan ze niet echt uit de voeten.

Geschreven bij Het pad naar de zee

Liz fenwick is een van mijn favoriete schrijfsters. Dit boek is wederom een verhaal waar je niet in kunt stoppen. Het springt van het heden naar het verleden zodat langzaam alle geheimen zich ontrafelen. Heel snel had ik alweer een band met alledrie de vrouwen in dit boek, en de omgeving wordt zo mooi beschreven dat je je echt aan zee waant. Haar boeken zijn in de stijl van montefiore en lucinda riley.

Geschreven bij Het pad naar de zee

Het pad naar de zee is alweer het zevende boek van Liz Fenwick. Haar verhalen spelen zich voornamelijk af in het prachtige Cornwall en dit boek vormt dar geen uitzondering op. De hoofdrolspelers zijn drie vrouwen: Joan, Diana en Lottie. Joan is de moeder van Diana en de oma van Lottie. Diana is de moeder van Lottie. In essentie zijn allemaal eenzaam, hoe dat zo gekomen is, doet de auteur in het verhaal uit de doeken.

Joan is stervend. Zowel Diana als Lottie worden opgeroepen om afscheid van haar te komen nemen op het prachtige, enigszins verwaarloosde Boskenna. Boskenna is een oud landhuis dat altijd in de familie van Joan is geweest. Boskenna ligt aan de kust in Cornwall. Het huis telt veel kamers en even zoveel geheimen. Sinds de pensionering van George, de tweede man van Joan, leven zij hier, Boskenna is hun thuis. Beide verhaallijnen spelen dan ook in Boskenna. De ene verhaallijn met ‘vertellers’ Joan en Diana in 1962 en de andere verhaallijn met ‘vertellers’ Diana en Lottie in 2018. Zo leren we alle drie de vrouwen goed kennen. Onderling kennen ze elkaar veel minder goed. Er is weinig contact tussen Joan en Diana en dat geldt ook voor het contact tussen Diana en Lottie. Gelukkig is het contact tussen Joan en Lottie wel altijd goed geweest. Joan heeft Lottie altijd een thuis geboden op Boskenna.

Wanneer Lottie arriveert op Boskenna heeft ze veel problemen aan haar hoofd. Een ongelukkige liefde die haar bovendien diep in de schulden heeft gebracht, maakt dat ze haar weinige bezittingen meeneemt naar Boskenna. Vanuit hier zal ze haar leven weer op moeten gaan bouwen. Dat durft ze niet met haar moeder of haar grootouders te bespreken. En al helemaal niet met jeugdliefde Alex, die op Boskenna haar grootouders met allerlei klusjes probeert te helpen.

Diana heeft haar eigen problemen. Haar vader is in 1962 gestorven, Diana was acht jaar, ze heeft helemaal geen herinneringen aan hem of aan Boskenna. Ze heeft van haar moeder geen liefde ontvangen en is op haar achtste al naar een kostschool gestuurd. Dat Joan hertrouwd is, ruim na het overlijden van haar vader, heeft ook geen goed gedaan aan het contact tussen moeder en dochter. Haar eigen dochter heeft Diana al vroeg gedropt bij haar moeder om een schitterende carrière in de journalistiek te maken. Diana heeft Lottie nooit willen vertellen wie haar vader was.

Joan tenslotte heeft moeite met het leven los te laten. Er is iets gebeurd in het verleden waar ze vergiffenis voor wil hebben van haar naasten. Maar wat dan? Joan kan het niet meer vertellen, ze kan de rust niet meer vinden en het onbegrip van Diana wordt ongemakkelijk.

Mijn mening:

De auteur werkt vanuit verschillende verhaallijnen die ook nog eens in verschillende tijden spelen. Dit maakt dat het boek is opgebouwd uit korte hoofdstukken met een flink tempo. Moeilijk weg te leggen dit boek, het leest als een trein. In het begin is het weinige contact tussen de hoofdpersonen ongemakkelijk. Hoe kan het toch zo zijn dat moeders en dochters zo van elkaar vervreemd zijn? De auteur neemt je in de verhaallijn van Joan mee naar een andere tijd, de tijd van de Koude Oorlog die in 1962 op het hoogtepunt was. Onwillekeurig krijg je toch bewondering voor haar, haar liefde voor Diana in die tijd was oprecht, Diana en haar vader waren het middelpunt van Joan’s leven. Maar er was daarnaast ook een ander leven…
De tweede verhaallijn, vanuit wisselend perspectief, speelt in het heden en het is in het heden dat de hoofdpersonen met elkaar maar vooral met zichzelf in het reine komen. Pas dan kan Joan rustig sterven.

De auteur verwerkt dat gegeven knap. Pas laat in het boek wordt duidelijk wat er nou precies gebeurd is in 1962. Als dat duidelijk is, kunnen ook andere geheimen in de openheid komen. Een mooi boek dus waarin de karakters van de drie hoofdpersonen goed uitgewerkt worden. Liz Fenwick heeft een aangename schrijfstijl, hanteert een vlot tempo en heeft weer een prima boek neergezet. Vier sterren.

Geschreven bij Het pad naar de zee

De boeken van Liz Fenwick zijn aanraders. Je zit snel in het verhaal en je wil blijven lezen.
Verhaal is, zoals veel romans, voorspellend. Maar een heerlijk boek

Geschreven bij Het pad naar de zee

Wat een tegenvaller in vergelijk met haar andere boeken. Het kabbelt maar door, er gebeurt niets, echt saai.