Hunkering roman

Een triest begin met een scheiding tot gevolg. Moeilijke momenten die ik ook heb meegemaakt.
Alle facetten van de liefde lopen als een rode draad door dit prachtig beschreven boek, waarin ik keer op keer verrast werd. Ik houd ook van de beeldende schrijfstijl van Maria Boonzaaijer, waande me in Amsterdam, in het verzorgingstehuis, in Sétubal en overal waar Julia ging.
Dat liefde en seks absoluut niet gebonden is aan leeftijd is in 'Hunkering' is liefdevol overgebracht.
Haar dochter, Julia zelf, maar ook haar oude moeder zijn of worden verliefd. Dat laatste raakte me ook heel erg. Mijn schoonvader werd na het overlijden van zijn vrouw op zijn 85e verliefd op zijn 82-jarige overbuurvrouw in het verzorgingstehuis. Zo mooi om mee te maken.
De confrontatie met haar jeugdvriendin en het werk dat zij doet is zeker ook meeslepend. Weer een andere vorm van 'liefde' dat aan de orde komt en nog steeds een taboe is.
Voor mij was dit weer eens een boek dat ik bijna niet kon wegleggen en ik dus in heel korte tijd heb uitgelezen. Het was het eerste boek dat ik las van Maria Boonzaaijer, die ik persoonlijk heb ontmoet bij een presentatie en waarbij ik ook haar enthousiaste vertelwijze heb mogen ervaren. Binnenkort ga ik zeker haar eerdere boeken ook lezen. Ik ben fan!

Bij het zien van de cover verwacht je niet direct een roman te lezen over een verbroken relatie. Toch past de cover goed bij het verhaal. De titel kan je op meerdere manieren plaatsen; een hunkering naar liefde, een hunkering naar genot, een hunkering naar aandacht. Het is een heel sterk gekozen titel die past bij het boek.
Vanaf de eerste zin zit je erin en wordt je meegezogen in het verhaal. Eenmaal in begonnen, wil je alleen maar verder lezen, al is het maar dat je wilt weten welke keuzes Julia gaat maken, of ze de keuzes gaat maken die je vermoed dat ze daarvoor gaat kiezen, hoe het met haar moeder gaat, waarom ze zo doet als ze doet en wat het verhaal van Todi is. Langzaam aan kom je achter de levensverhalen van Julia en Todi waar uiteindelijk blijkt dat ze meer gemeen hebben dan ze dachten. Het is een verhaal met diverse onverwachte wendingen, met als hoogtepunt het plot dat anders blijkt te zijn dan je verwacht.
Het is op een vlotte, beeldende geschreven, waardoor je alles voor je ziet, hoewel je sommige dingen misschien liever niet voor je ziet. De meeste hoofdstukken zijn niet te lang, waardoor je het boek ook tussendoor zou kunnen lezen.
Het verhaal laat je geregeld nadenken over bepaalde onderwerpen zoals of je mensen nog wel kan vertrouwen. Laat je anders naar een bepaald beroep kijken, een beroep dat nog niet echt is 'geaccepteerd' in de maatschappij.
Belangrijkste thema's zijn: de band tussen moeder en dochter, omgaan met een scheiding, omgaan met schuldgevoelens uit het verleden en de hunkering naar menselijke warmte.
Het verhaal kan voor velen, die iets soortgelijks hebben meegemaakt, deels herkenbaar zijn. Misschien hebben sommigen die nu in die situatie zitten er zelfs iets aan. Ook andere delen van het verhaal zoals over de moeder van Julia kan voor velen herkenbaar zijn.
Kortom, dit is echt een aanrader voor mensen die van romans met een diepgang houden.

"De klap kwam bij het ontbijt op die vrijdagmorgen".
"Patrick heeft een ander. Hij heeft niet alleen een ander - dat gebeurt wel vaker, ze was niet gek - maar hij wil godbetert ook met die ander verder. Na 25 huwelijksjaren wil hij van haar af, Julia. Zo bijt hij haar toe: ik wil van je af. Alsof ze een vlo is. Een kwaal waarvan je verlost wilt worden".

Ongeloof en verbijstering vechten om voorrang bij de tweeënvijftig jarige Julia en ze beseft dat ze voor de tweede keer in haar leven aan de kant wordt gezet, door een man waar ze van hield. Toch, wanneer ze de deur voor de laatste maal achter zich dichttrekt, voelt ze enige opluchting dat ze "die leugen achter zich kan laten".

Bij gebrek aan woonruimte trekt ze in bij haar dochter Sigrid. Zij hoort op haar werk dat er een etage in de stad vrij is en regelt een afspraak voor Julia. Het appartement is een uitgelezen kans - de huur is laag -, maar de verhuurder zoekt iemand die tevens het huis schoonhoudt én zich wil bekommeren om een oudere man die de hoofdetage bewoond. Vol vertrouwen begint Julia een eigen leven.

De bewoner die onder haar woont blijkt de vijfentachtig jarige Todi te zijn van Portugese afkomst. Hij ziet Julia als de zoveelste "huurling" en accepteert geen enkele bemoeienis van haar. Hierop start de verbouwereerde Julia een charmeoffensief en al snel ontdooit Todi.

"De nieuwe huurling brengt onrust, doet hem 's nachts zweten. Is zij een wraakengel die gekomen is om de geheimen van zijn verleden weer op te graven? Is zij Theresa? Hij zou willen wegvluchten, ja, voor altijd wegzeilen [...]"

Er ontstaat een liefdevol en intiem contact, die haar eerst in verwarring brengt, maar voor beiden heel waardevol wordt.

Ondertussen heeft Julia ook zorgen om haar dementerende moeder en ze bezoekt haar in het verzorgingstehuis. Haar gevoelens jegens haar kille, strenge moeder zijn niet warm te noemen en ze voelt zich heel verlegen met de situatie wanneer haar moeder seksueel getinte handelingen vertoont en openlijk verliefd lijkt te zijn. Wanneer ze in de wandelgangen een oude vriendin tegen het lijf loopt, vertelt deze over haar werk, waardoor Julia langzamerhand meer begrip voor haar moeder begint te krijgen. Een onthulling uit het verleden van haar moeder en ook het ontstaan van de warme vriendschap met Todi zijn eyeopeners voor haar.

Todi vertelt haar over een verloren liefde uit zijn jeugd in Portugal. Hij worstelt nog steeds met het een gevoel van falen en wil nog éénmaal terug naar Setúbal. Samen met Julia vertrekt hij om op zoek te gaan.
Hoe zal het Todi en Julia vergaan? Zal Todi vinden wat hij ooit achter heeft gelaten?

Er passeren nog enkele personages de revue.
De oudere zus van Julia en de schrijver die boven Julia woont. Voor hen is er ook een laag gereserveerd in dit verhaal. Ook zij hebben, ieder op hun eigen manier, te maken met eenzaamheid en hunkering, al gaan ze daar niet al te handig mee om.

Conclusie
Met "Hunkering" heeft de auteur een taboedoorbrekend verhaal neergezet over liefde en hunkering naar warmte. Ze laat de lezer beseffen dat seksuele gevoelens niet persé aan leeftijd gebonden zijn. Ze is er op een zeer integere wijze in geslaagd om dit thema neer te zetten, waarbij ze alles vertelt zoals het is, maar waar nergens iets banaals om de hoek komt kijken. De personages worden goed uitgediept. Samen met de flashbacks over de jeugd van Julia krijgt de lezer de informatie die nodig is om je helemaal in te kunnen leven.
Door de gelaagdheid van het verhaal weet de auteur de hunkering van meerdere kanten te belichten.
De schrijfstijl is soepel. De mooie zinsopbouw neemt je mee vanaf de allereerste pagina. Een eyeopener ten aanzien van álle vormen van waardigheid, warmte, genegenheid, verlangen, liefde en lust versus leeftijd of handicap. Boonzaaijer weet heel fijntjes te ontroeren.

Een boek met vrij korte hoofdstukken, die je aanmoedigen nog een stukje te lezen. Al meteen zat ik in het verhaal. De 52 jarige Julia Leander waarvan in één klap het leven op zijn kop staat. Wat zou je zelf doen, vraag je je af. Ik ben ook 52 jaar en ruim 25 jaar getrouwd. Het zal je maar overkomen. Het verhaal liet me niet los en ik leefde mee met Julia, de vrouw die liefde wilde geven en ontvangen, maar het van familie niet moest hebben. Wanneer ze eindelijk haar liefde kan geven aan de oudere heer Todi, na een verbeten strijd door hem geaccepteerd te worden, fleurt Julia helemaal op. De relatie met haar ex, dochter, zus en moeder is wankel en Julia probeert er het beste van te maken.

Menig traantje pinkte ik weg en het boek bleef me bij.

De liefde tussen oude en jonge mensen wordt zo mooi beschreven dat het me diep raakte. Natuurlijk willen oude mensen ook liefde, maar wordt dit niet weg gestopt, mag men hier wel over praten? De liefde is voelbaar in het verhaal en het wordt zo mooi beschreven. Totaal niet banaal ook al zullen er mensen geshokeerd zijn bij de gedachte.

Hij is bang. Het is zo lang geleden. Kun je liefhebben verleren?
Hij omvat met één hand haar borst, zijn linkerhand ligt op haar navel, als een schaaltje waarvan het oor afgebroken is.
Maria Boonzaaijer heeft een prachtige schrijfstijl en durft met dit boek een taboe te doorbreken. Liefde is nodig om te overleven of je nu jong of oud bent.

Maria, dank je wel dat je dit mooie verhaal wilde delen en ik hoop echt dat jong en oud dit lezen en er meer openheid komt over dit taboe.

Lieve leesgroet Caroline

Ik las eerder het boek Joodse buren van Maria Boonzaaijer en dacht reeds bekend te zijn met haar schrijfstijl. Maar deze dame heeft meer noten op haar zang, want deze nieuwe roman Hunkering doet in niets denken aan haar stijl in Joodse buren. Ik ben verrast door de respectvolle wijze waarop ze heftige thema's als verloren liefdes, dementie, ouderdom en faalangst heeft beschreven en verweven in het verhaal. Ze maakt korte metten met het taboe dat ligt op seks en intimiteit bij ouderen en brengt de hunkering, het universele verlangen naar liefde, ongeacht leeftijd, op originele wijze onder de aandacht.

De cover van het boek, met de stoel met twee afgezaagde poten, is een perfecte metafoor voor de toestand waarin personage Julia zich in het begin van het verhaal bevindt.. Ze ervaart haar echtscheiding van Patrick, na vijfentwintig jaar huwelijk, alsof de poten onder haar lijf zijn afgezaagd. Dat hun volwassen dochter in deze kwestie meer sympathie voor Patrick opbrengt dan voor haar, valt Julia zwaar op de maag. Na kortstondige opvang bij haar dochter vindt ze gelukkig huisvesting. In het fraaie pand aan de Amstel leert ze de bejaarde heer Todi kennen, die in eerste instantie op norse wijze ieder contact afhoudt. Maar Julia's komst is voorbestemd hier verandering in te brengen. Zijn saaie ingedutte leven krijgt een wending die hij niet meer voor mogelijk had gehouden.

Door haar dementerende moeder, en zeker ook door Todi, verandert gaandeweg Julia's kijk op haar leven en de liefde. Haar nieuwe status biedt haar de ruimte en mogelijkheden voor ervaringen die ze in haar stoutste dromen niet had kunnen bedenken.

Aan alle mensen bij wie de hunkering nog leeft.

In haar nieuwe en luxe appartement maakt Julia kennis met Todi en het klikt van geen kant. Todi wil geen bemoeizucht en wil Julia zo snel mogelijk weer uit haar appartement hebben. Er komt echter een moment dat Todi volledig omslaat naar de andere kant en ze beiden hun levensverhaal aan elkaar vertellen. Ze blijken meer gemeenschappelijk te hebben dan ze dachten. Er bloeit iets moois op.

Julia’s vader is overleden, haar moeder is dementeerde en verblijft in een verzorgingshuis. Hier ontdekt Julia een kant van haar moeder die ze niet kent en nooit achter haar had uitgehaald. Tijdens een bezoekje aan haar moeder komt ze Leonoor een vroegere studievriendin weer tegen. Ze maken een afspraak om een kopje koffie te drinken en al snel praten ze over hun leven. Door het verhaal van Leonoor krijgt Julia meer inzicht en dit verandert haar leven en gedachtegang.

Pas als men weet kan men begrijpen. Wordt alles duidelijk.

Dit boek vertelt het verhaal van 2 mensen die getekend zijn door het leven. Todi uit wroeging, Julia door het steeds afgewezen geworden. Beiden voelen zich verlaten en dragen een onmenselijk verdriet met zich mee. Beelden van vroeger duiken steeds op, verscheurde verlangens en minder fijne herinneringen met pijn tot gevolg.

Afwisselend wordt het verleden, mijmeringen en heden verteld van Julia en Todi, zodat ik een goed beeld krijg van wat zich heeft afgespeeld en nu bezighoudt. Daarna volg ik hun leven, gesprekken en reis samen in het heden. Hoe moeilijk het is om vertrouwen te hebben in de medemens, bang om gekwetst te worden of weer te beschadigen. Hoe beiden snakken naar genegenheid en intimiteit. Wordt het duidelijk dat lustgevoelens en intimiteit van alle tijden zijn, dat leeftijd geen rol speelt. Iedereen heeft liefde en verlangen in zich en wil dit graag ontvangen en delen. Weggestopte gevoelens komen weer naar boven en zeker als we ouder worden. We zijn niet altijd in staat om deze gevoelens te tonen, omdat het teveel pijn kan doen. En als we het wel doen dit een schuldgevoel kan oproepen en anderen er onbewust te kort mee kunnen doen of verdrietig maken. Dat mensen en m.n. kinderen hier de dupe van kunnen worden.

“Vol verdriet, vol verdriet ga ik slapen en met nog meer verdriet sta ik op…” Uit “Lágrima” (Traan) Fado van Amalia Rodrigues.

Dit diepgaande verhaal maakt duidelijk dat we allemaal eigen baas zijn over onze (lust)gevoelens en met wie we deze willen delen en waarom, ongeacht leeftijd. Liefde is er in alle vormen en facetten door de jaren heen. Liefde maakt geen onderscheid, voelt voor iedereen als een warme deken. Overkomt je, verwarmt je, laat je dansen en maakt je jonger.

“Intimiteit maakt gelukkig en geeft waarde aan het bestaan”.

De auteur heeft een fijne schrijfstijl, gebruikt prachtige woorden, de opbouw van zinnen is mooi, de hoofdstukken zijn niet te lang, weet situaties, gevoelens en gedachten perfect te verwoorden. Neemt mij mee in het (innerlijke)leven van Julia en Todi en doet dit op een dusdanige mooie beeldende wijze, dat het lijkt alsof ik naar een film kijk. Het verhaal heeft een verrassend plot. De karakters worden goed uitgediept, waardoor ik mij kan inleven en meevoelen.

Het gewaagde onderwerp brengt zij voorzichtig ter sprake en laat dit later in het verhaal tot volle bloei komen, zonder details van de echte intimiteit prijs te geven. Ze doorbreekt een taboe: Ouderdom, aantrekkingskracht, liefde, leeftijdsverschil, lustgevoelens en seksualiteit en doet dit met veel respect, begrip en warmte.
Een prachtig verhaal waarvan ik hoop dat het zich verder vertelt, zodat men weet dat er wat dit onderwerp betreft niks hoeft te veranderen als je ouder wordt. Hunkering, liefde en (lust)gevoelens mogen er altijd zijn en steeds beantwoord worden ongeacht leeftijd.

Geschreven bij Hunkering

Goede kwaliteit, voordelige koop, duurzaam, ik ben enthousiast!

Geschreven bij Hunkering

Beoordeling al op bol.com