In het zwart van de spiegel Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Geschreven bij In het zwart van de spiegel

Het grootste deel van het boek gaat over de Franse schilder Claude Lorrain die naar Rome trok en daar carrière maakte met het schilderen van arcadische landschappen. Wat Delpeut daaraan toevoegt is een directere kennismaking met zijn tijd en herinterpretatie: is het werkelijk arcadisch en verzonnen ? Nee, dat is maar gedeeltelijk zo; hij beschrijft - nadat hij in Parijse en Londense musea is geweest en in Teylers in Haarlem voor de tekeningen- schitterend het landschap langs de Tiber bij Rome en vindt er de aanwijzingen voor Lorrains’ fascinatie, voor het ochtendlicht maar ook voor het levendige van de bomen; de tekeningen van Claude zijn daarbij het meest inspirerend: Claude zoekt het licht en de beweging, niet de schaduw zoals bij zijn vriend Bartolomeüs Breenbergh wat ook een vondst is. Hij moet wel erkennen dat de landschappen gemaakt/ verzonnen zijn, want in de droge Campagna valt er eigenlijk niet te leven, zoals zijn trip van Rome naar Tivoli leert. De spiegel van Claude, een latere uitvinding die schilders en anderen hielp om het pittoreske (schilderachtige) van de omgeving te herkennen, valt met die idee samen, dat het landschap gemaakt kan worden. Het is mooi dat Delpeut dat tweede idee in het boek opnam. Engelse adel heeft namelijk die les meegenomen naar het Engelse landschap rond hun landhuizen. Daar komt nog een element bij wat niet direct met Lorrain te maken lijkt te hebben omdat het in die tijd populair was: het palladiaanse landhuis model, naar de Italiaan Palladio. De ik persoon bezoekt een aantal van die landhuizen en parken erom heen. Nicholas Poussin komt nu om de hoek meekijken, de buurman van Claude in Rome maar met een wat intellectuelere blik, waar symboliek meespeelt en eigenzinnigheid, wat ook weer afspiegelt naar de persoon die er in geïnteresseerd was, de Engelsman Anthony Blunt, kunstkenner maar ook Russisch spion. Ook zonder Poussin en Blunt (en het kardinaalsverhaal) zou het boek af kunnen zijn. Dat is echter niet genoeg voor Delpeut, zijn roman is ingewikkelder gemaakt, misschien ingewikkelder dan nodig maar wel zo dat het daarom geen essay is geworden. De ik figuur moet zelf ook nog uit de verf komen, met zijn steeds beperktere visus, zijn onafhankelijkheid als filmer en met tijd genoeg om te reizen omdat hij erfgenaam was van een rijk Limburgs steenhandelaar; na de eerste 300 pagina's leren we hem kennen als een verwoed internet-zoeker die alles wil weten van zijn onderwerpen. Daarnaast is er zijn persoonlijk leven, waardoorheen alles gemengd wordt met suspense en ontspanning, fascinatie voor Borges die met zijn Aleph ook nog een verband met Poussin en de Claude spiegel krijgt als het de auteur allemaal te veel wordt om het te begrijpen. Zie het als zodanig: de auteur wil zijn aandeel in het boek opeisen, en we eindigen met een mooi uitstapje naar Ermenonville waar ook de auteur eindelijk zijn verhaal kan afsluiten.

Geschreven bij In het zwart van de spiegel

leuke inkijk in de schilderswereld

Geschreven bij In het zwart van de spiegel

amateuristisch

Geschreven bij In het zwart van de spiegel

Voordeel: goede kwaliteit. Nadeel: kwetsbaar.