Kinderen van de sekte

Niet lang nadat Mariette Lindstein met het schrijven van haar ViaTerra-trilogie begon, hielden haar nachtmerries over haar eigen ervaringen bij de Scientologykerk op. In de trilogie, ze heeft bewust voor het thrillergenre gekozen omdat spannende boeken vooral jongeren meer aanspreken dan non-fictie, wil ze de mensen waarschuwen voor dergelijke bewegingen. Het eerste deel van de serie, De sekte, kwam in 2017 uit en het laatste, Kinderen van de sekte, in oktober 2018. Over haar ervaringen geeft ze ook lezingen op scholen.

Sinds Sofia vijftien jaar geleden uit ViaTerra wist te ontsnappen, is de sekteleider Franz Oswald niet meer in het openbaar verschenen. Dat verandert nadat de westkust van Zweden geteisterd is door een zware storm die voor een flinke ravage heeft gezorgd. Hij werkt mee aan het herstel en komt met plannen om het milieu te beschermen. Hierdoor groeit zijn populariteit, maar zijn ware gezicht toont hij pas aan de kinderen van de sekte. Met harde hand drilt hij ze tot ze loyale volgelingen worden. De storm heeft er ook voor gezorgd dat het opvanghuis dat Sofia runt met de grond gelijkgemaakt is. Ze wil het opnieuw opbouwen en zonder de hulp van Franz Oswald. Dat wordt moeilijker dan ze denkt.

Kinderen van de sekte begint met een dreigende proloog waarvan je even de indruk krijgt dat het een droom van een van de personages is. Dat is volkomen misplaatst, want uit diezelfde proloog, maar ook gedurende de plot, blijkt het tegendeel. Het is vooral bedoeld dat de lezer zich gedurende de plot afvraagt wat zich op die rots voordoet en wat de aanleiding daartoe is geweest. Een goede keuze van Lindstein om op deze manier te beginnen, want het zorgt al meteen voor een spanningsboog en maakt tevens nieuwsgierig.

Dan begint het werkelijke verhaal, dat afwisselend verteld wordt vanuit het perspectief van Sofia en, in verhaalvorm, door een eerst nog onbekend personage en af en toe door Sofia’s dochter Julia. De tweede verhaallijn, door de onbekende, is het meest intens. Daarin wordt verteld wat de kinderen in de sekte moeten doormaken, hoe ze worden geïndoctrineerd, dat ze dingen moeten doen die een volwassene niet eens wil doen en dat ze getraind worden tot een soort kindsoldaat of Hitlerjugend. De angst van die kinderen is regelmatig voelbaar. Lindstein weet de lezer hiermee te raken. Natuurlijk betekent dit niet dat de twee andere verhaallijnen minder interessant zijn. Zeker niet, maar ze zijn anders, minder onheilspellend.

Omdat Kinderen van de sekte het derde en tevens laatste deel van de trilogie is, wordt er in het begin van het boek wel een korte uitleg gegeven over de terugkerende personages. Dit is echter te weinig om voldoende over hen te weten te komen of hen te begrijpen. Daarom is het sterk aan te bevelen de serie op volgorde te lezen. Dan is ook goed te merken dat Sofia in dit derde deel een sterker en standvastiger karakter heeft gekregen, hoewel ze op momenten nog wel eens naïef kan zijn. Ten opzichte van de twee voorgaande delen heeft ze dus wel een positieve ontwikkeling ondergaan. Haar vijftienjarige (en later zestienjarige) dochter Julia, die voor het eerst in de drieluik voorkomt, is soms wel wat te wijs en te volwassen voor haar leeftijd. Haar gedrag is daarom niet helemaal realistisch.

Het verhaal heeft diverse plotwendingen en kent een aantal verrassende ontwikkelingen. Dat komt de onvoorspelbaarheid, er zijn momenten dat de lezer aan ziet komen wat er gaat gebeuren, ten goede. Van de drie delen uit de trilogie komt Kinderen van de sekte het beste uit de verf en is daardoor Lindsteins sterkste boek van de serie. Ze heeft daarmee voor een waardige afsluiting gezorgd.

Geschreven bij De sekte - Kinderen van de sekte

Dit is het 3e deel in deze serie.De eerste twee delen waren spannend en beeldend geschreven,maar dit laatste deel was een beetje een herhaling van zetten.Wel jammer en voegde niet zo veel meer toe.

[RECENSIE] Kinderen van de sekte van Mariette Lindstein

++ ‘We werden voor dag en dauw gewekt en vielen ’s avonds uitgeput in bed, alleen. Onze knuffels waren in beslag genomen. We waren kinderen maar zwoegden als paarden’ ++

Oorspronkelijke titel: Sektens barn
ISBN: 978 94 005 0846 0
Uitgegeven door: A.W. Bruna Uitgevers
Pagina’s: 438
Beoordeling: ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️

De Zweedse ervaringsdeskundige Mariette Lindstein heeft met de eerste twee delen (De Sekte en De Sekte herrijst) van haar trilogie over ViaTerra al zoveel krediet verdiend dat het afsluitende deel nog weinig andere indrukken achter zou kunnen laten dan naar het einde toe te schrijven. Niets is echter minder waar. In het finale derde deel (Kinderen van de Sekte) blijkt al snel dat er feitelijk niets definitief is opgelost. Lindstein investeert flink in tijd en papier (442 pagina’s) om te pogen alle onrust te temmen en de geesten terug in de fles te krijgen.

Sofia Bauman heeft zich na 15 jaar min of meer losgemaakt van haar tijd in ViaTerra en runt samen met Anna Hedberg, voormalige lid van de sekte, een centrum waar ze hulp verlenen aan oud sekteleden. Franz Oswald lijkt voorgoed uit haar leven verdwenen en met haar dochter Julia en Benjamin leiden ze in Henån een relatief rustig gezinsleven, hoewel haar leven in ViaTerra bijlange niet vergeten is.
Als de orkaan Herculus het woongebied heeft verlaten, is een enorme schade wat achterblijft. Dan verneemt ze dat Oswald bij de Zweedse elite veel tevredenheid en begrip heeft geoogst met de belofte middelen ter beschikking te stellen om de stormschade te herstellen. De sekteleider is weer in zijn woning op Dimön getrokken en heeft binnen een mum van tijd de school ‘Kinderen van de Aarde’ opgericht waar kinderen van sekteleden een opleiding kunnen volgen. Iedereen lijkt tevreden tot Sofia signalen ontvangt dat Oswald pogingen onderneemt om met haar in contact te treden. Aanleiding is onder andere de twijfel over het biologisch vaderschap van Julia. Snel blijkt dat de sekteleider gedurende die vijftien jaar nooit echt uit haar leven verdwenen is geweest.

++ ‘Je kunt jezelf vijftien jaar lang elke dag ergens mee kwellen en toch niet voorbereid zijn als het dan ook inderdaad gebeurt’ ++

Lindstein schrijft achter in het boek, direct na beëindiging van het verhaal, dat alle personen en gebeurtenissen in de trilogie fictief zijn. Nog week van alle emoties die in dit derde deel langs zijn gekomen is die bekentenis door deze lezer niet direct als waarheid te aanvaarden. Alle personages zijn op een zodanige wijze beschreven dat er weinig verbeelding nodig is om ze ook echt tot leven te laten komen. Dat geldt niet alleen voor Sofia en Franz Oswald maar ook Julia’s vriendje Matt Larsen, Julia zelf alsook Oswald’s zoon Thor.
Het is vanuit de beleving van deze personages dat de auteur gebeurtenissen en emoties aan het papier toevertrouwt en daarmee een fabuleus en tegelijk dramatisch derde avontuur voorschotelt aan haar lezers. In een fantastische ontknoping die waardig is aan de volledige serie, komen alle verhaallijnen op een confronterende wijze samen om vervolgens als collectief de definitieve oplossing voort te brengen. Met veel psychologische en fysieke spanning ontvouwt zich een ijzingwekkende finale.

++ ‘De voetstappen sterven weg. De stilte en duisternis verstikken me. Ik lig op mijn rug in de kast te wachten en luister naar geluiden, de voetstappen van iemand die me hier uit komt halen. Er gebeurt echter niets’ ++

Voor de volledige trilogie geldt dat het totaal een bijzonder verhaal is geworden dat, volgens de auteur, kan bogen op zelf opgedane ervaringen als lid op het hoogste niveau van de Scientologybeweging. Een klein percentage van de voorvallen uit deze drieluik is al voldoende om een verschrikkelijk leven de rug toegekeerd te hebben. Maar dat pas na 27 jaar en daar kan veel in gebeuren, dat bewijst het geënsceneerde leven op ViaTerra wel….

Waargebeurd, mooi maar indrukwekkend om te lezen

Het derde deel van de triologie en wederom heel spannend een echte aanrader !

Pluspunt van dit artikel: goede kwaliteit

Vijftien jaar nadat Sofia is ontsnapt aan de tirannieke Franz Oswald en zijn sekte ViaTerra, heeft ze een goed leven opgebouwd met Benjamin en dochter Julia. Het is min of meer gelukt om haar demonen uit het verleden onder controle te krijgen en haar ervaringen ten goede te keren. Ze runt een opvang voor ex-sekteleden, ze weet immers als geen ander hoe dat leven was en hoe moeilijk het is om aan die tentakels te ontsnappen. Ze haalt enorm veel voldoening uit dit werk, het is als therapie en zorgt dat ze overeind blijft. Oswald heeft zich al meer dan tien jaar niet meer in het openbaar laten zien, maar ondanks dat is hij nooit uit haar gedachten en wordt ze elke dag nog met die tijd geconfronteerd.

Wanneer orkaan Hercules desastreuze schade aanricht aan de Zweedse westkust en nagenoeg iedereen de gevolgen hiervan ondervindt, volgen een aantal merkwaardige gebeurtenissen elkaar op. Zo heeft Sofia te maken met een acuut gebrek aan huisvesting en financiën om een doorstart te kunnen maken met haar opvangcentrum dat door de storm met de grond gelijk is gemaakt. De enige mogelijkheid om weer iets op te bouwen is sponsoren uit het bedrijfsleven te zoeken, want de overheid en particulieren hebben het geld zelf hard genoeg nodig om de stormschade te herstellen. Net op het moment dat de moed haar in de schoenen zakt, krijgt Sofia een zakelijk aanbod waarvoor ze een afspraak maakt om de details door te spreken. Wanneer ze bij het bedrijf aankomt staat haar een meer dan onaangename verrassing te wachten. Maar dan is het al te laat om rechtsomkeert te maken.

Oswald is de afgelopen jaren wellicht niet meer in de media verschenen maar heeft zeker niet stilgezeten. Op ViaTerra heeft hij alle tijd gehad om zijn levensvisie te verfijnen en zich te richten op de jeugd middels het programma “Kinderen der Aarde”. Hij is zelf vader van tweeling Vic en Thor en zij waren de directe aanleiding voor die plannen. Hij heeft zijn jongens grootgebracht met maar een doel voor ogen; de leer van hun vader na te streven en door te geven. Waar Oswald niet op had gerekend is dat een van de jongens daar uiteindelijk moeite mee zou gaan krijgen.

Als je de eerste twee delen hebt gelezen moet je dit deel ook zeker lezen. Kinderen van de sekte wordt o.a. verteld vanuit Thor, een van Oswalds zonen en vanuit Sofia. Thor vertelt over zijn jeugd, zijn zwakke moeder en autoritaire vader. Over het isolement waarin ze opgroeiden en hoe “Kinderen der Aarde” is ontstaan. Maar opvallend is de nadruk die ligt op de verschillen tussen hem en zijn broer Vic. Het is soms om woest te worden hoe Oswald zijn kinderen behandelde, welke sporen dat achterliet en hoe dat de jongens heeft gevormd. De onorthodoxe aanpak wordt door Lindstein zo overtuigend gebracht dat je met vlagen medelijden hebt met de jongens, zelfs met Vic die er minder last van lijkt te hebben.

Het verhaal van Sofia betreft vooral haar oude angsten vanaf het moment dat Oswald weer verschijnt. Haar onzekerheden kun je uitleggen door een heel simpel optelsommetje, letterlijk. Of ze terecht zijn merk je uiteindelijk zelf, maar verrassend is die wending niet. Ook andere gebeurtenissen zijn niet echt onverwacht. Er zijn kinderen in het spel, zowel Oswald als Sofia hebben (een) kind(eren) en dan is het niet moeilijk in te vullen. De grote verrassing zat meer in andere ontwikkelingen rond bijvoorbeeld Sofia’s vriend en ex-ViaTerralid Simon. Die man was dusdanig sympathiek dat ik daar wel nieuwsgierig naar was.

Kinderen van de sekte is een goed verhaal. Het geeft antwoorden op nog openstaande vragen, het leest vlot weg en Lindstein rekt het verhaal niet onnodig zoals ik dat in het tweede boek wel vond. De jongeren vond ik erg overtuigend. Dit derde deel is een volwaardige afronding van deze trilogie. Het geeft een bizar beeld over de verstrekkende macht van een sekteleider. Die aspecten zet Lindstein overtuigend neer, de indoctrinatie is tastbaar. 3,5 ster

Geschreven bij De sekte - Kinderen van de sekte

Positieve punten van dit artikel zijn: goede kwaliteit en voordelige koop.

Geschreven bij De sekte - Kinderen van de sekte

Spannend van begin tot eind

Geschreven bij De sekte - Kinderen van de sekte

De schrijfster heel zelf jarenlang in een sekte gezeten, evenals haar partner, en weet dus hoe het eraan toeging.