Let It Come Down

Dit boek heb ik gelezen nadat ik The Sheltering Sky van Paul Bowles nog een keer had gelezen.(echt een aanrader trouwens) dus ik zat nog enigszins in de flow, en de soort van shrijfstijl van meneer Bowles. Ik wist ongeveer wat ik kon verwachten. Ik besef me dat het misschien 'te vroeg' is om nu al een review over dit boek te schrijven(nadat ik The Sheltering Sky voor een tweede keer had gelezen, begreep ik het boek namelijk meer, en kon ik het zelf meer waarderen) Toch ga ik het proberen om mijn eerste indruk van dit boek te beschrijven. In Let it Come Down komen bepaalde typische Paul Bowles onderwerpen weer naar voren. Vooral het gegeven dat een toerist ergens in een land wat ver weg is, en dat hij twijfelt aan zijn plek in de wereld is iets wat ook in dit boek terugkomt. Dit boek gaat over Nelson Dyar, een ietwat cynische Amerikaanse man. Hij weet niet goed wat hij met zijn leven aan moet. In dit boek ondergaat Dyar best wel een transformatie. Naarmate het verhaal vordert wordt hij steeds cynischer, totdat hij ineens een best drastisch besluit neemt om een grote som geld te stelen en ermee te vluchten. Hoe het boek geschreven is geeft mij als lezer echter wel het idee dat Dyar bijna 'rechtvaardig' is dat hij de som geld steelt. Er wordt weinig gedaan om Dyar als een echt slecht persoon af te schilderen. Toch vind ik hem ook weer niet echt een sympathiek figuur. Het is eigenlijk best een ´leeg´ karakter, en gezien het thema van het boek is dit waarschijnlijk opzettelijk gedaan. Dyar weet namelijk niet echt wat zijn nut in het leven is. Het hele boek werkt eigenlijk toe naar een climax-conclusie die prachtig is geschreven. De laatste scene met Dyar, Thami en Daisy is erg indrukwekkend. Ik ga het hier niet verklappen, want dat zou afdoen aan hoe perfect de laatste scene is beschreven. Het is iets wat je zelf moet lezen om te begrijpen. Verder steekt dit verhaal ook weer goed in elkaar. Ik vond het alleen jammer dat het voor mij iets langer duurde om er helemaal in te komen. Ook viel het mij op dat de relaties tussen de karakters overkomt als enigszins ´koud´. Bowles heeft in dit boek niet echt een diepgaande relatie neergezet. Ik wil niet zeggen dat de relaties oppervlakkig zijn, maar erg memorabel zijn ze ook weer niet. Eerlijk gezegd denk ik ook niet dat dit de bedoeling is van dit verhaal. In dit verhaal gaat het toch meer over de zoektocht van Dyar en de verschillende psychologische en spirituele staten waarin hij soms in verkeert.(dit is ook iets wat Bowles prachtig kan beschrijven)Uiteindelijk vond ik dit boek ook zeker weer de moeite waard om te lezen, al is het maar voor die perfecte scene op het einde.