Metro 2033

Geschreven bij Metro 2033

Lees nooit intergalactische SF, maar dit boek speelt in de tunnels en stations van het metronetwerk van Moskou en daarmee kan weinig misgaan. Russische ideeënroman uit 2005 over het jaar 2033 en de jonge held Artjom, die met pleegvader Sukhoi en nog 200 overlevenden van een atoomaanval al vele jaren op station Volksvlijt woont. Mensen die toevallig in de metro zaten of nog net naar binnen glipten voordat het metrosysteem zichzelf afsloot van de bovenwereld, zijn de enige overlevenden. Al zijn er geruchten over gemuteerde wezens uit de door straling en hitte onleefbare bovenwereld, die naar binnen willen, of er al zijn…
Wat dit boek bijzonder maakt is de rijkdom aan ideeën en de tomeloze energie van de auteur, die van geen ophouden weet. Hij schept een duistere, gevaarlijke miniwereld van metrostations bevolkt (of niet) en gedomineerd door mensen met een van de vele in Rusland heersende ideologieën, godsdiensten en denkbeelden. Er zijn federaties ontstaan tussen stations op dezelfde lijn. De machtigste is de Hanze Federatie, die alle stations beheerst op de Moskouse cirkellijn die aftakkingen naar binnen en buiten hebben. Elk station is anders, maar het tunnelstelsel is waar het vooral om gaat. Altijd donker, soms levensgevaarlijk waarin van alles kan gebeuren.
Artjom krijgt een belangrijke opdracht: een cruciale boodschap brengen naar iemand in Polis, een moeilijk toegankelijk stelsel van 4 stations onder het oude centrum, waar de laatste kunstenaars en geleerden wonen, onder de grootste bibliotheek van het land. Een ware Odyssee, een tocht vol monsters, gevaren, illusies en waandenkbeelden…
Dit is of wordt vast een rage, met slechte rapportcijfers voor scholieren die verslingerd raken aan dit boek, de nieuwe proloog- en vervolgboeken en alle afgeleide games. Brr. Fraai uitgegeven, al zou een losse kaart van het metronet welkom zijn. Op andere sites is geklaagd over de Engelse vertaling. Deze NL-versie leest soepel en competent, met een zeer welkome toegift van de vertaler zelf.

Geschreven bij Metro 2033

Personages
Er is in dit verhaal maar 1 hoofdpersoon, daarnaast zijn er nog meerdere belangrijke bijrollen. Artjom is een jonge knul die als peuter/kleuter zijnde de metro in is gegaan met zijn moeder en samen met de rest van de nu metrobewoners ten tijde van een grote nucleaire oorlog. Artjom is een interessante knul, maar het boek heeft, naar mijn idee, heel veel open gelaten waardoor de lezer zelf moet beslissen wat voor persoon zij denken dat Artjom is. Het boek geeft je daar een heel slecht idee van. Ik kwam er nou niet achter of dat het nu de bedoeling was dat Artjom echt een uitverkorene was of dat hij simpelweg een idioot was met waanvoorstellingen. Dus ik heb nu niet het idee dat ik de hoofdpersoon of die wereld echt heb leren kennen.
Daarentegen vond ik de verschillende belangrijke bijrollen ontzettend interessant en een stuk helderder opgezet. Hoewel het nog steeds heel moeilijk is om precies te omschrijven wat voor karakter iemand was, heb ik daar voor mijn gevoel in ieder geval een betere grip op dan op wie Artjom nu eigenlijk was.

Wereldbouw
Tijdens een nucleaire oorlog zijn de Russen hun metrostelsel ingedoken om weg te komen van de straling waar de bovenwereld door geteisterd wordt. Elk metrostation is een soort eigen stadstaat geworden en de mensen leven grotendeels in tenten en andere provisorisch gemaakte woningen. Hoewel het inmiddels 20 jaar later is, is er vrij weinig veranderd in de leefomstandigheden van de mensen. Er zijn nieuwe geloven opgestaan en overeenkomsten tussen stations veranderen voortdurend. Hoewel er wel hoop is dat er een eind komt aan de situatie, is er ook veel fatalisme en mensen die eigenlijk geloven dat de ze daar nu zitten om langzaam uit te sterven.
Ook vind ik het interessant om te merken dat ze doen alsof de mensen die in de metro zitten de allerlaatste mensen op de hele wereld zijn, terwijl er daar eigenlijk geen reden toe is om dat aan te nemen. Een ander land heeft die nucleaire raketten op Rusland afgevuurd, dan lijkt het me logisch dat er buiten Rusland dus ook nog mensen leven, maar daar lijken de mensen in de metro niet van doordrongen te zijn.
Aangezien er boven de grond zoveel straling is dat de mens er niet meer kan leven, vraag ik me af hoe ze dan onder de grond nog wel genoeg zuurstof kunnen hebben voor alle mensen. Zeker aangezien ze tunnels hebben laten instorten om te voorkomen dat de mutanten zich door de hele metro zouden verspreiden. Hoewel de monsters en mutanten interessant zijn vind ik het toch heel moeilijk om er nu een duidelijk beeld bij te krijgen, hierdoor is zeker bij mij het ‘eng’ gehalte van het verhaal omlaag gegaan.
Het meest interessante vond ik wel hoe elk metrostation zijn eigen karakter had en dat ermee werd omgegaan alsof het aparte landen waren. Ook was interessant om hierbij te zien dat mensen van een bepaald station vereenzelfigd werden met dat station, zeker als er een vijandige houding ten op zichte van dat station.

Narratief
Het hele verhaal gaat over Artjom en wordt grotendeels ook verteld vanuit zijn gezichtspunt. Sommige stukken in het verhaal hebben wat meer afstand, hierbij gaat het dan telkens om stukken waarin Artjom een nieuw inzicht krijgt, of dit juist is of niet ligt nu nog steeds compleet open. Ook krijgt hij visioenen/dromen en hierbij heb je bijna hetzelfde afstandelijke gezichtspunt als bij de ‘inzicht-stukken’.
Wat ik alleen echt super, maar dan ook echt super, irritant vond is dat er hele slechte flashforwards in stonden in de zin van ‘maar hier zou Artjom al snel achter komen’. Als ik er zo eentje tegen kwam kreeg ik echt weglegneigingen omdat het a. Ontzettend belabberd gedaan was en compleet afdeed aan de stijl van de rest van het verhaal en b. Omdat het je zo ontzettend uit het verhaal mieterde dat je moeite moest doen om het weer op te pakken en toch echt verder te lezen.

Geschreven bij Metro 2033

Metro 2033

Jaar 2033 er is een nucleaire oorlog geweest en een groot deel van de mensen is vernietigd. "de overlevenden" zijn het metrostelsel van Moskou ingevlucht en hebben van de metrostations hun woonverblijf gemaakt. De onderlinge strijd tussen de bevolking die leven op die stations is enorm.

Hoofdpersoon: De 24 jarige Artjom wordt op gevoegd door zijn pleegvader oom Sasja. Op een dag komt hij een man tegen genaamd Hunter en van deze man krijgt hij een opdracht die hij moet gaan vervullen. Zo begint Artjom zijn reis in het metrostelsel naar het station Polis. Hier stuit hij op allerlei zaken en onderweg komt hij verschillende personen tegen die hem steeds verder op weg helpen. De onderlinge haat is enorm tussen de stations en men vertrouwd niemand. Hierbij wordt hij ook regelmatigd met zichzelf geconfronteerd.

Het boek wordt beschreven als een SF-Thriller maar het komt bij mij niet over als een SF-Thriller. Dmitri beschrijft het leven in de metro zo dat men regelmatig nadenkt over de mensheid in het algemeen en waar men zich mee bezig houdt.

Het boek is een aanrader en vraagt om verfilmd te worden.

Geschreven bij Metro 2033

Mooi boek, goed gevonden. Is wat moeilijk om op gang te komen maar uiteindelijk sleept het verhaal je mee. Einde is verrassend en verwarrend. Kan me voorstellen dat dit een cult status heeft gekregen. Net als de cyberpunk verhalen moet je echt van dat genre houden. Het tweede deel vond ik minder.

Geschreven bij Metro 2033

Personages
Er is in dit verhaal maar 1 hoofdpersoon, daarnaast zijn er nog meerdere belangrijke bijrollen. Artjom is een jonge knul die als peuter/kleuter zijnde de metro in is gegaan met zijn moeder en samen met de rest van de nu metrobewoners ten tijde van een grote nucleaire oorlog. Artjom is een interessante knul, maar het boek heeft, naar mijn idee, heel veel open gelaten waardoor de lezer zelf moet beslissen wat voor persoon zij denken dat Artjom is. Het boek geeft je daar een heel slecht idee van. Ik kwam er nou niet achter of dat het nu de bedoeling was dat Artjom echt een uitverkorene was of dat hij simpelweg een idioot was met waanvoorstellingen. Dus ik heb nu niet het idee dat ik de hoofdpersoon of die wereld echt heb leren kennen.
Daarentegen vond ik de verschillende belangrijke bijrollen ontzettend interessant en een stuk helderder opgezet. Hoewel het nog steeds heel moeilijk is om precies te omschrijven wat voor karakter iemand was, heb ik daar voor mijn gevoel in ieder geval een betere grip op dan op wie Artjom nu eigenlijk was.

Wereldbouw
Tijdens een nucleaire oorlog zijn de Russen hun metrostelsel ingedoken om weg te komen van de straling waar de bovenwereld door geteisterd wordt. Elk metrostation is een soort eigen stadstaat geworden en de mensen leven grotendeels in tenten en andere provisorisch gemaakte woningen. Hoewel het inmiddels 20 jaar later is, is er vrij weinig veranderd in de leefomstandigheden van de mensen. Er zijn nieuwe geloven opgestaan en overeenkomsten tussen stations veranderen voortdurend. Hoewel er wel hoop is dat er een eind komt aan de situatie, is er ook veel fatalisme en mensen die eigenlijk geloven dat de ze daar nu zitten om langzaam uit te sterven.
Ook vind ik het interessant om te merken dat ze doen alsof de mensen die in de metro zitten de allerlaatste mensen op de hele wereld zijn, terwijl er daar eigenlijk geen reden toe is om dat aan te nemen. Een ander land heeft die nucleaire raketten op Rusland afgevuurd, dan lijkt het me logisch dat er buiten Rusland dus ook nog mensen leven, maar daar lijken de mensen in de metro niet van doordrongen te zijn.
Aangezien er boven de grond zoveel straling is dat de mens er niet meer kan leven, vraag ik me af hoe ze dan onder de grond nog wel genoeg zuurstof kunnen hebben voor alle mensen. Zeker aangezien ze tunnels hebben laten instorten om te voorkomen dat de mutanten zich door de hele metro zouden verspreiden. Hoewel de monsters en mutanten interessant zijn vind ik het toch heel moeilijk om er nu een duidelijk beeld bij te krijgen, hierdoor is zeker bij mij het ‘eng’ gehalte van het verhaal omlaag gegaan.
Het meest interessante vond ik wel hoe elk metrostation zijn eigen karakter had en dat ermee werd omgegaan alsof het aparte landen waren. Ook was interessant om hierbij te zien dat mensen van een bepaald station vereenzelfigd werden met dat station, zeker als er een vijandige houding ten op zichte van dat station.

Narratief
Het hele verhaal gaat over Artjom en wordt grotendeels ook verteld vanuit zijn gezichtspunt. Sommige stukken in het verhaal hebben wat meer afstand, hierbij gaat het dan telkens om stukken waarin Artjom een nieuw inzicht krijgt, of dit juist is of niet ligt nu nog steeds compleet open. Ook krijgt hij visioenen/dromen en hierbij heb je bijna hetzelfde afstandelijke gezichtspunt als bij de ‘inzicht-stukken’.
Wat ik alleen echt super, maar dan ook echt super, irritant vond is dat er hele slechte flashforwards in stonden in de zin van ‘maar hier zou Artjom al snel achter komen’. Als ik er zo eentje tegen kwam kreeg ik echt weglegneigingen omdat het a. Ontzettend belabberd gedaan was en compleet afdeed aan de stijl van de rest van het verhaal en b. Omdat het je zo ontzettend uit het verhaal mieterde dat je moeite moest doen om het weer op te pakken en toch echt verder te lezen.

Geschreven bij Metro 2033

Normaal ben ik geen fan van dit genre, maar naar aanleiding van de previews van de spellen die er op gebaseerd zijn ben ik toch begonnen aan dit boek, en zonder spijt! Het is een interessant boek dat de actie/spannende elementen goed balanceert ten opzichte van overdenkingen/filosofie. De atmosfeer die beschreven wordt is interessant en aangrijpend en het is daarom moeilijk om het boek weg te leggen. Het bijzondere einde had ik echt niet verwacht, en de bitterheid ervan vond ik vrij spectaculair.

Ik ben heel erg blij dat de uitgeverij Glagoslav deze boeken ook voor het Nederlandse publiek toegankelijk maken!

Geschreven bij Metro 2033

Metro 2033 vraagt heel wat van de lezer. Niet afhaken! Want het is een boeiend verhaal over de ongeveer 25(?) jarige Artjom die op zijn reis door de ondergrondse van Moskou ongewone ontmoetingen heeft en regelmatig moet vrezen voor zijn leven. En dan het gegeven dat het 2033 is,20 jaar na een kernoorlog en dat duizenden mensen moeten leven in die ondergrondse. Eten in blik of pot is allang op dus leeft men van champignons waar men oa thee van trekt...en... gefokte varkens. Tentjes op de perrons zijn hun huizen. Men loopt via de spoortunnels naar andere perrons.
De reis van Artjom begint na de vermissing van een man,Artjom moet elders in de ondergrondse een capsule afgeven. Na een aantal weken begint hij zich af te vragen waarom en voor wie hij toch die tocht maakt en dan begint het verhaal pas echt. Daarbij gaat men ook bovengronds,waar het niet pluis is. Zoals gezegd,het is in het begin echt doorbijten,maar het is het waard om te blijven lezen. Handig ook de kaart van de metro in het boek,meerdere keren gekeken hoe de verbindingen waren.

Geschreven bij Metro 2033

Het boek is van een genre wat ik regelmatig lees, maar dit boek is heel wat anders. Het verhaal is wat lastig in te komen. Maar als je eenmaal in het verhaal zit, leest het lekker. Het verhaal zit goed in elkaar. De personages zijn goed uitgewerkt. Het is een verhaal die met de juiste regiseur een goede film in zicht heeft ;-) .Kortom.. een goed boek.

Geschreven bij Metro 2033

Het boek is van een genre wat ik regelmatig lees, maar dit boek is heel wat anders. Het verhaal is wat lastig in te komen. Maar als je eenmaal in het verhaal zit, leest het lekker. Het verhaal zit goed in elkaar. De personages zijn goed uitgewerkt. Het is een verhaal die met de juiste regiseur een goede film in zicht heeft ;-) .Kortom.. een goed boek.

Geschreven bij Metro 2033

Een spannend verhaal wat zich ondergronds afspeelt in de metro van Moskou na een nucleaire oorlog, waardoor leven bovengronds niet meer mogelijk is.
De schrijver is Russisch, hierdoor heb je ook de Russische aanspreekvormen en namen. Voor mij mede wat moeilijker om goed in het verhaal te komen. Zit je eenmaal lekker in het verhaal, dan wil je het boek ook niet meer wegleggen.
Voor de SF-liefhebber absoluut een aanrader om te lezen.