My Name Is Leon Now a Major BBC Two Film

Leon is negen, bijna negen en woont met zijn depressieve en verslaafde moeder in een sociale woning in een achterstandswijk in Londen. Leon heeft een donkere huidskleur want zijn vader is zwart, maar hij kent zijn vader niet zo goed want Carol, zijn moeder en zijn vader zijn uit elkaar. Dan wordt Jake geboren, een blanke baby en ook nu is er geen vader in beeld. Carol gaat in een depressie en Leon zorgt voor Jake. Hij doet dat naar best vermogen en eigenlijk heel goed met de middelen die hij heeft.
Toch kan het zo niet langer en sociale diensten bemoeien zich ermee. De kinderen worden geplaatst. Omdat Jake nog een baby is, zijn er voor hem meer mogelijkheden om geadopteerd te worden. Die kans is er niet voor Leon omdat hij te oud is, maar ook omdat hij zwart is.
De liefde van Leon voor Jake is enorm, maar ook voor zijn moeder, hij begrijpt niet waarom ze niet allemaal samen kunnen wonen.

Dit boek lijkt me een aardige aanklacht tegen de manier waarop sociale diensten met kinderen omgaan. Als je kinderen uit een gezin zo uit elkaar trekt en zelfs geen contact meer toelaat, creëer je tijdbommen.
Daarnaast is er ook een grote rol weggelegd voor rascisme, blank tegen zwart. De tijdsgeest is ergens in de jaren tachtig van de vorige eeuw en in bepaalde buurten in Londen gaat het er heftig aan toe. De politie treedt hard op tegen zwarten, zelfs als ze niets gedaan hebben, gewoon door er te zijn.

Leon is voor zijn leeftijd heel volwassen, volwassener in ieder geval dan sommige andere volwassenen in dit boek. Ik heb bewondering voor de jongen.
Een boek dat me af en toe een krop in de keel gaf, even slikken en dan verder lezen.

Geschreven bij My Name Is Leon

Hoewel ik normaal een hekel heb aan aanprijzingen met ‘voor de fans van ander boek!’, werkte het nu bij mij wel; ik vroeg dit boek aan omdat ik nieuwsgierig was. Het zou namelijk vergelijkbaar zijn met ‘The Language of Flowers’.

Nou kan ik een heel verhaal gaan doen over hoe anders de boeken zijn (Leon is echt nog maar een kind, niet achttien, het gaat om Engeland in plaats van Amerika etc.), maar toen ik eenmaal aan het lezen was waren deze dingen helemaal niet belangrijk. Of jawel, eigenlijk wel, want dat maakte het verhaal gelukkig heel anders.

‘My Name is Leon‘ is helemaal vanuit het perspectief van Leon geschreven. Hij is ervan overtuigd dat hij prima voor zijn broertje Jake kan zorgen, en je gaat het bijna geloven – zeker omdat het aannemelijk is dat hij het beter deed dan hun moeder. Als ze uit elkaar worden gehaald, verzamelt Leon dus wat hij nodig denkt te hebben om Jake weer terug te halen – Jake hoort niet bij zijn nieuwe moeder, maar bij Leon en hun pleegmoeder Maureen!

Ondertussen sluimert er op de achtergrond enorm veel; voorbereidingen voor een koninklijke bruiloft, rellen op straat, maar omdat deze dingen voor Jake eigenlijk niet belangrijk zijn blijven ze ook vooral op de achtergrond.

Dit is zo’n boek waarin ik niet kon stoppen met lezen, maar waarvan ik niet wilde dat ik hem uit had!

Ik heb nog nooit Engelse boeken gelezen en het leek me te spannend en onbegrijpelijk, maar dat viel echt enorm mee. Als je een beetje Engels kent, is dit echt een fijn boek wat snel wegleest. Ik had het boek binnen 3 avonden uitgelezen en er worden geen "moeilijke" Engelse woorden gebruikt. Je zal verbaasd zijn hoe goed je zelf Engels kan begrijpen en lezen eigenlijk (was mijn ervaring dan).
Door dit boek, heb ik nu zelfs 2 andere Engelse boeken besteld die qua taal en moeilijkheidsgraad vergelijkbaar zijn.

Het verhaal in het boek is echt heel mooi, maar ook verdrietig. Het opent je ogen, maar het is ook heel luchtig en fijn geschreven waardoor het geen zwaar boek is.
Ik kan er eigenlijk geen slecht woord over zeggen. Het is een boek die je minstens in je boekenkast moet hebben staan.