Nico tekenontwikkeling peuter tot adolescent

Geboren in Keulen. Komt in eerste instantie in Italië
terecht, waar Nico in Fellini's La Dolce Vita speelt maar in Parijs als fotomodel haar geld verdient.
Nadat ze, eenmaal in New York, een rol in Andy Warhols film Chelsea Girl heeft vertolkt, wordt ze
de chanteuse van The Velvet Underground, waar ze opvalt door de effen en bezwerende manier
waarop ze songs als I'll Be Your Mirror zingt en All Tomorrow's Parties op het album The Velvet
Underground And Nico. Ze krijgt er een kleine, maar bijna slaafse schare volgelingen door. Haar
soloplaten worden aanvankelijk door John Cale geproduceerd, maar volgens Nico heeft hij zich
altijd ten doel gesteld haar geluid kapot te maken en speelde hij te veel de baas over haar. 'Hij had
een vreemd idee over het verklanken van krankzinnigheid op mijn platen; zijn eigen platen waren
altijd veel minder monotoon.' Het geluid op de albums is monotoon, maar gotisch en
indrukwekkend. Nico begeleidt zichzelf zowel op haar platen als tijdens optredens op een
ouderwets harmonium. Haar songs hebben onveranderlijk een psychotisch karakter. Ze woont
een aantal jaren in Parijs en maakt geen platen tot in '81 het door Philippe Quilichini
geproduceerde Drama Of Exile verschijnt, waarmee de zangeres zich echter ontevreden toont. Ze
maakt de indrukwekkende single Saeta/Vegas, twee nummers, die steevast hoogtepunten zijn bij
haar concerten. Zij vestigt zich dan in Engeland en trekt met een wisselende begeleidingsgroep,
bestaande uit muzikanten die afkomstig zijn uit Manchesterbands als Blue Orchids en The Invisible
Girls door Europa. Veel live-werk verschijnt op cassettes op onafhankelijke labels. Interessant is de
12 inch, die zij maakt onder leiding van Martin Hannett en waarop zij de oude Velvet-classics
Femme Fatale en All Tomorrow's Parties opnieuw vertolkt (½ Records). Het meest interessante
aan Camera Obscura is wel het feit dat de plaat geproduceerd is door John Cale, die er ook op te
horen is. Nico wordt hierop begeleid door The Faction, bestaande uit toetsenman James Young en
drummer Graham Dids (ex-Ludus). Van deze elpee verschijnt het opmerkelijke, op de van Nico
bekende vreugdeloze wijze gezongen My Funny Valentine op single. Beyond The Iron Curtain is
een live-dubbelelpee. In '86 verschijnt van haar nog de Ep 4 From Nico. In Eric Random
& The Bedlamites vindt zij een nieuwe devote begeleidingsgroep, waarvan in '87 het
mini-album Ismael verschijnt met invloeden vanuit de Arabische muziek. De 'Dark Lady of Rock'
geeft het nooit op.

Bron: OOR Popencyclopedie