Niemandsland

Geschreven bij Niemandsland

Wat een prachtige roman over de jeugd van een jongen in Libië. Ik het boek in twee middagen uitgelezen, het verhaal van Slooma (zoals zijn bijnaam is) geeft je een inkijk in hoe het er in de tijd van Khaddafi aan toe ging. De liefde voor zijn ouders, zijn vriendschap met zijn vrienden en alle drama wat zich afspeelt binnen in het gezin maken van dit boek een prachtig verhaal.

Geschreven bij Niemandsland

2 sterren, want het was oké, maar ik zal dit verhaal wellicht snel vergeten. Het speelt zich af op een achtergrond waar ik weinig van weet (de jaren na de septemberrevolutie van 1969 in Libië), waarvoor ik me moeilijk in het verhaal kon inleven, maar net mijn onwetendheid maakte ook dat ik verder wilde lezen. Het is eens iets anders dan de eerste of tweede wereldoorlog als decor. En toch, dat was niet genoeg om het een goed boek te maken.

De - nochtans relatief weinig - personages kon ik soms moeilijk uit elkaar houden omdat ze weinig uitgewerkt zijn (’t is een vrij dun boek), maar ook wel een beetje omdat ze - ah ja - Libische namen én bijnamen hebben. Ik vond die namen al moeilijk te onthouden, en als de auteur ze dan ook nog eens met hun bijnamen of koosnamen benoemde, was ik soms helemaal de kluts kwijt.

Ik vond het ook niet erg vlot lezen. Het is geschreven vanuit het perspectief van de 9-jarige Suleiman, dus ik denk dat het - soms te - eenvoudige taalgebruik wel de bedoeling was, maar toch, het vertelperspectief van de zoon die dom wordt gehouden, die niet mag weten waar zijn vader mee bezig is, dat raakte ik wel wat beu. Mocht er een ander vertelperspectief zijn gekozen, had het een veel boeiender, spannender verhaal kunnen zijn. Er waren mooie zinnen, maar te weinig naar mijn goesting. (Ik las de Nederlandse vertaling, misschien ligt het daaraan.)

De hoofdstukken eindigden soms ook heel abrupt. Bij mij kwam het over alsof er aanvankelijk geen indeling in hoofdstukken was en de eindredacteur net voor het ter perse gaan toch besliste om het boek gauw nog in te delen in hoofdstukken.

Wat maakte het boek dan oké? Ik vond het interessant om te lezen over de normen en waarden, de heersende morele codes van vrouwen en mannen, in een land als Libië, het geweld en de onderdrukking die onlosmakelijk deel uitmaken van de politieke situatie, de rol van de vrouw in de Libische samenleving … Interessante thema’s, maar ik denk niet dat ik nog een boek van Hisham Matar zal lezen.